Op de terugrit uit het bij mooi weer zonovergoten en door de aloude Louis Davids zo lyrisch bezongen “We gaan naar Zandvoort bij de Zee”, baande uit de spelonken van mijn binnenste zich telkens het woordje: ”grauwsluier” een niet te stuiten weg naar mijn bovenkamer. Een woord dat vanwege het vaal-zwarte beeld dat er mee wordt opgeroepen meer dan een donkerbruin vermoeden doet postvatten dat er iets goed mis is met gebeurtenissen en/of omstandigheden.
En de twee knapen van het Kumar team in mijn karretje, die geheel in tegenstelling tot de heenweg een licht sombere stilte bewaarden waren ook de kleine lichtpuntjes van deze middag snel uitgedoofd.
Want de een somberede naar ik veronderstel omdat hij gespeeld had, moe was en daar blijkbaar geen zonovergoten blijheid aan kon ontlenen.
De ander omdat hij niet gespeeld had, het waarschijnlijk koud had gehad en zijn collega doelman ook nog een grauwe apotheose aan het slot van de gespeelde pot had zien toevoegen.
Allemaal ingrediënten waardoor de grauwsluiergedachte zich zelfs niet door “de golden oldies” uit de 60-en 70er jaren lieten weg neuriën.
De alerte lezer weet nu al hoe vaal de vlag er voorstond voor Bordeauxrood in de uitwedstrijd tegen de kekke Zandvoorters.
Het zij mij echter vergund daar straks nog een paar grijze regels aan te wijden. Want niet alleen in het voetbal is het coronabal weer volop gaande, ook onze samenleving blijkt steeds nadrukkelijker bedekt te worden met grauwsluierig pessimisme over de pandemische volharding van het minuscuul -machtige virusje.
Zijn de nieuwsrubrieken er nu eenmaal ook al niet om ons “in het normaal” wat op te vrolijken, maar wat er deze week weer avond aan avond veelal aan angstaanjagend deskundigengereutel over “het nieuwe normaal” wordt gedebiteerd -een enkele Gommersachtige natuurlijk daargelaten- kan alleen maar door de nieuwsgrauwtjes (ezeltjes) louter ten behoeve van de kijkcijfers worden voorgeschoteld.
Natuurlijk de, ondanks alle nieuwe maatregelen , fors doorstijgende besmettingen, manen ook zonder de waarschuwende vingers van Mark Rutte c.s. tot zelfbeheersing.
Maar ook “het grauw”* van deze wereld lijkt dat niet al te serieus als een nieuwe naderende grauwsluier te willen opvatten.
*grauw: het meestal betere deel van het volk dat zich eerlang in het grijsgrauw kleedde…..Dus zullen wellicht nog weer hardere en hopelijk duidelijke regels volgen. Tot aan een minder tactische Lock-down aan toe met onder meer weer lege sportcomplexen.
Is dat erg? Natuurlijk leuk is anders. Maar als het echt snel helpt om virusvrij te worden? Want zoals het nu gaat is het naar mijn bescheiden mening toch ook behelpen; en zonder, nee met een behoorlijk negatief resultaat! Ook in de sport met bovendien al zijn tegenstrijdige uitleg van richtlijnen, die hoe dan ook het lege gevoel van grauwe stilte niet kunnen stelpen. Wellicht biedt het kijken naar een wedstrijd zonder publiek maar met luidsprekeraanmoediging voor menigeen wel verpozing, persoonlijk kan ik er maar moeilijk aan wennen. En als dan zoals afgelopen week Oranje weer verkleurd tot grauw-vale Jansen en Tilanus-mannetjes en ik de nieuwbakken coach met zijn bekende wat grijsgruizige stem het grauwgrijze shirt weer tot zonnekleurig oranje hoor palaveren, is dat toch een behoorlijk vies deukje extra in mijn over het algemeen enthousiaste sportbeleving in het normaal. Bevatte de impressie van vorige week al een vrij lege en sombere sfeertekening van de entourage waarin een potje voetbal zich moet afspelen, het was vandaag bij Zandvoort eigenlijk niet anders.
Weliswaar iets andere regels dan op het Loopveld waar alles gewoon potdicht zit, maar toch ook hier leegte alom. Natuurlijk ging het in de bestuurskamer, die wel openstond over het Coronatijdperk. Via de scheids, de heer E. Dam, zelf voorzitter van een voetbalclub, die naast het redelijk hanteren van de fluit ook nog werknemer is bij de KNVB als regionaal verenigingsadviseur kreeg ik een veelal zorgelijk getint-en met het landelijk beeld overeenkomend- kijkje in het wee (en niet zo veel “wel”) van de clubs in zijn district.
De vraag of het -gegeven de huidige situatie inclusief onduidelijkheid- niet beter was nog een tijdje compleet te stoppen, kreeg geen afrondend antwoord omdat er ook nog een wedstrijd gespeeld diende te worden.
Terug naar de vale vlag van hierboven. Entourage: toenemend hondenweer, een stel doorgeregende supporters van de thuisclub in de duinen, die onder een zeil dekking hadden gezocht; en een enkele gelukkige functioneel aanwezige op een gortdroge tribune. (op de foto technisch selectie-adviseur Chris Boer die met toenemende verbazing de krakkemikkige vertoning van AMVJ Eén te velde gadesloeg)
Met in het gedachten het grauwe resultaat van vorig seizoen in Zandvoort (5-0 klop), was door coach Kumar gekozen voor een meer defensieve variant. En dat werkte van geen kanten, want ook met een overtal aan (falende) verdedigers lag de bal al na vijf minuten op de stip. Voor een cadeautje van 1-0.
De gestaag noodweer veroorzakende grauwsluier uit het firmament leek zich te hebben voortgeplant in de hoofden en lijven van de Kumar Kids. Geen kans gecreëerd de eerste helft, niet te tellen balverlies en een wel gretige tegenstander, die te veel vrij-baan kreeg en al voor de rust met een rustig gevoel aan de warme thee had kunnen zitten. Dat gebeurde echter niet, wat nog enige hoop gaf voor het tweede berdrijf.
Moet gezegd: iets minder vaal gekleurd, maar tot een minuut of twintig voor tijd geen schim van de ploeg die in eerdere potjes had getoond wel in staat te zijn om strijdlustig en collectief echte potten te breken.
Iets van die strijdvaardigheid kwam terug in het allerlaatste deel waarbij er plots wel gevaar gesticht werd voor een tot dan toe zorgeloze kiep van Zandvoort.
Met kunst en vliegwerk hielden gastheren hun veste echter schoon; en bleven zelf met een paar uitvallen niet ongevaarlijk.
Tot een gelijkmaker kwam het dus niet en het was sneu dat een kletsnatte bal in de allerlaatste seconde ook nog tussen kletsnatte handschoenen door tot een wat te groots aandoende, maar zeker verdiende zege voor de thuisclub leidde.
De grauwluier van aanhoudend verlies in het Zandvoortse blijft Bordeauxrood dus alweer bedekken.
Het navenante spel was er ook naar helaas. Reden voor een serieuze reflectie na een tikkie valse vale start.
Maar….zoals een geleerd schrijver ooit opmerkte: “de grote grauwsluier, die alles met de mantel van het pessimisme bedekt, is nog lang niet aanwezig!” En zeker zo bij
Dirk
