Het was op zijn Hollands gezegd griepgevoelig pokkenweer, deze zaterdag op het Loopveld. Gelukkig hield Pluvius zich gedurende de pot tussen AMVJ en DVVA overigens nog behoorlijk gedeisd, anders was mijn doorweekte plu een beletsel geworden om in ieder geval nog wat beeldmateriaal op mijn mobiel te kunnen frutselen.
Want Mathijs Groenewoud, de onvolprezen baas/vrijwilliger van RTVA, de plaatselijke publieke omroep van Amstelveen, waar uw chroniqueur van Bordeauxrood ook een soort Manus van Alles is, had me verzocht om een statief mee te torsen naar de groene mat.
Daarin zou mijn mobiel wat minder wankelbaar moeten fungeren dan in mijn leeftijd gevorderde trilhandjes.
Er was mij ten kantore van de omroep van tevoren langdurig uitgelegd hoe dit – in zijn soort meest simpele – equipment bedrijfsklaar te maken, maar aangezien ik op zijn allervriendelijks geduid, een technisch onbenul ben, had ik gelukkig alleskunner/voorzitter Lex van Hees nog in de buurt om er in ieder geval voor te zorgen dat het apparaat niet gedurende draaitijd door de statieve poten zou zakken.
De opdracht was dan ook al heel voorzichtig gesteld: “probeer niet de wedstrijd vast te leggen, maar schiet wat plaatjes van de coaching en laat het daarbij”. Daarin school – overigens volkomen terecht – de door de kenners nauw verholen uitgesproken veronderstelling dat “meer van deze bereidwillige maar klungelige amateur niet gevergd mocht worden…”.
Als u toch wilt kennisnemen van mijn geploeter, dan nodig ik mijn lezers/voetbalvrienden uit om aanstaande dinsdag naar aflevering 5 van “de Acht van Amstelveen” te kijken alwaar Mathijs samen met Peter Grifhorst de prestaties van de acht eerste elftallen ter stede becommentarieert (RTVA -site en TV Ziggo kanaal 42).
Tussen de beelden voorbereidende bedrijven door was er uiteraard ook het normale patroon bij een thuiswedstrijd: de ontvangst en het wegwijs maken van de scheids van dienst, de onder alle omstandigheden vriendelijk punctuele heer Hemkes, die voor het eerst in zijn carrière de lange weg van parkeerplaats naar het AMVJ -home moest trotseren.
En natuurlijk de begroeting van de aloude rivaal DVVA, die onder leiding van een andere aardige Lex (van der Horst) ook niet zo’n briljante start van het seizoen kende.
Lex meldde tijdens de koffie ook te kampen te hebben met behoorlijk wat afwezigen. Nu eens niet door haperende hamstrings of ander belastend blessureleed, noch als gevolg van afwezigheid door voorbarig vakantieverlof, grootmoederbezoek, of pappadag. Bij zijn team zat het ongeluk vaak letterlijk in een klein en/of verdrietig hoekje.
Ik voelde wel aan dat hier van een zich indekken of excuses voor het resultaat “avant la lettre” geen sprake was. Daarvoor ken ik de coach van DVVA al jaren als een immer strijdvaardig sportmens.
Wel hoopte ik stiekem dat zijn problemen iets groter waren dan die van coach Ricky Kumar. Hoewel ook die zo zijn puzzeltjes weer had om tot een afgewogen line-up te geraken. Maar die ook de afgelopen week weer aan zijn fitte en aanwezige boys “de peperbus” had getoond. Hamerend op collectieve inzet, bevlogenheid en scoren!
En dan mag je verwachten dat op zaterdag tegen deze toch altijd lastige opponent er ouderwets, maar fair de beuk in gaat.
Maar als dan koud twee minuten na het begin de scheids alweer naar de middenstip mag wijzen, omdat een blijkbaar nog niet wakkere verdediging zich simpeltjes laat verschalken door vrije doortocht te geven aan een van de spitsen van DVVA die tot zijn mazzel zijn harde voorzet in een eigen doelpunt getransformeerd ziet worden, begon er een merkwaardig spoortje van verbijsterende bevreemding en toch ook een sluimering van achterdocht in mijn grijze cellen rond te waren.
“Dit bestond toch niet?” Maar de 0-1 op het bord gaf wel degelijk de opnieuw desastreuze start van het team weer. Ik kom daar nog op terug bij “the dying seconds” van de match.
In het vervolg van het eerste bedrijf werd het er bepaald niet beter op. De keeper van de bezoekers kon zichzelf medio eerste helft geblesseerd afmelden en zijn nog schone handschoenen aan een medespeler aanreiken (een reserve kiep was niet meegereisd). Dat kon met een gerust hart, want AMVJ kwam toch nauwelijks met enige dreiging voor het vijandelijke netje.
Aan de andere kant waren er reddingen van de eerder ongelukkige Maksim van Ingen voor nodig om de Kumarbrigade nog een spoortje hoop te laten houden voor het vervolg.
(rust 0-1)
Met een paar wissels probeerde coach Kumar het tij te keren na, naar ik aannam, in de kleedkamer weliswaar beschaafd tekeer te zijn gegaan over zoveel onmacht……. (Onwil? Nee toch?)
En zie, het wonder leek te geschieden. De omzettingen hadden een positief effect op de dadendrang van zijn team. En zeker toen een van de tegenstanders na een door de scheids met direct rood bestrafte overtreding kon vertrekken, ontstond er zelfs iets van “het kan nog”.
En het ging ook nog: DVVA beperkte zich tot verdedigen met ongevaarlijke uitvalletjes en de thuisploeg kreeg steeds gretiger grip op de pot.
Dat leidde tot een luid bejubelde gelijkmaker via een kopbal (!) van Daan van Hees en niet veel later tot een euforie ontketenende voorsprong door een loepzuivere pingel van Bram van der Driest.
“In de tas”, denk je dan, “nog ff wachten op de derde en we kunnen met z’n allen aan het bier.”
Maar dan gebeurt er weer iets vreemds met deze ploeg. Er ontstaan wel kansen maar die worden vervolgens (ook met behulp van de paal) om zeep geholpen. En nog merkwaardiger, de tegenstander krijgt opeens weer alle gelegenheid om aan te vallen.
Is het angst die de benen van de boys verlamt? Of ontbreekt het gogme om de pot voetballend en niet paniekerig tot een goed end te brengen? Of is er, bij het zien hoeveel keer de bal in de laatste minuten steeds maar weer aan de verkeerde kleur werd geschonken, sprake van “niet willen of erger: niet mogen winnen”?
De sluimerende gedachte uit de eerste minuut komt onweerstaanbaar weer langs, want het lijkt wel opzet, zo slordig en knullig wordt er in de afwikkeling omgesprongen met de bal.
Maar mijn betere ik snoert die mentale “faux pas” gelukkig onmiddellijk de mond nog voor ik het haast onvermijdelijke van de gelijkmaker in the dying seconds zie gebeuren… (2-2).
Dus houd ik deze abjecte veronderstelling ook “binnentoets” en wijdt dit volslagen onnodige puntenverlies aan de sores die aan een team kleeft dat zich bevindt in de hoek waar de klappen vallen.
Hopelijk fixen coach, assistenten en spelers het wel heel snel om die vermaledijde hoek te verlaten en zelf driepuntwaardige klappen te gaan uitdelen.
Dan zitten tegenstanders, zoals vanmiddag DVVA en coach Lex, na een door hen als een overwinning gevierd gelijkspel niet zo lekker gezellig aan het bier……hetgeen overigens deze oude rivaal best wordt gegund door,
Dirk
