De zo langzamerhand lang gekoesterde winterstop is een mooie gelegenheid om kort een balans op te maken van de eerste twaalf potjes die Bordeauxrood tot nu afleverde in 2a van de zaterdagcompetitie. Die aardige klasse overigens, te typeren als een soort mallemolen waarin iedereen van iedereen kan winnen (of verliezen).
Maar dat geldt evenzeer voor de ploeg van coach Kumar.
Wellicht dat dit malle apparaat een tikkie te snel staat afgesteld en als een dolle ronddraait, maar zijn discipelen vlogen en vliegen er tot nu toe bij bosjes gierend vanaf.
Bepaald dus geen vriendelijk klingelend ronddraaiende “Merry go round”.
Het is niet om te klagen of zeuren, maar alleen al voor de laatste match tegen het goed draaiende ZOB, mocht ik een compleet elftal van de oorspronkelijke selectielijst in de prullenbak van het digitale wedstrijdformulier dumpen (een van mijn minder aangename klusjes).
Het waarom? Geknakte kuitbenen, kapotte knieën, lamlendige liezen, horkerige hamstrings.
Maar ook: “ik moet werken”, “ben of ga op vakantie/wereldreis”, “de familiedag roept”…. en nog zo wat redenen van ongetwijfeld individueel gezien sociaal importante afmelding.
Kortom, een vrij kleurloos palet aan verhinderingen geselen evenals vorig jaar het AMVJ-cohort.
Tuurlijk, aan blessures valt weinig te doen. Maar wat betreft die laatste categorie moet het toch van mijn belegen hart af dat “in mijn tijd”(en dat is al heel lang geleden) vrijwel niemand om welke reden dan ook verstek liet gaan tijdens competitietijd. Tot hardwerkende detailhandelaren aan toe.
Ja, ja ik weet het: de tijden veranderen en ook de generaties.
Het is zoals het is, maar al die gaten in zijn keurkorps maken het voor een trainer/coach niet eenvoudig.
Vrijwel elke week met een – soms fors – andere opstelling moeten aantreden brengt weinig rust en stabiliteit in het team.
En dat klopt ook wel wanneer je kijkt naar de wederwaardigheden te velde. Ook al een mallemolen van degelijke driepunters , ongelofelijke ontsnappingen, veelal grijs getinte gelijkjes en vervelend verlies.
Ging het wat dat laatste betreft in aanvang nog redelijk goed, de laatste drie potjes scoorden allen een dikke nul.
Oorzaken: bepaald geen gebrek aan goeie wil en inzet bij de in de arena gestuurde manschappen, maar voor de rest: zie boven.
En als je in de hoek zit waar de klappen vallen, dan….. en vult u de rest maar in.
Ik wil echt niet beweren dat er zonder die malheur tegen ZOB gelijk gespeeld laat staan gewonnen zou zijn (nogmaals: lekkere ploeg met een uitblinkende numero 6), maar echt mee zat het ook niet.
Na een snelle 1-0 werd een droomkans om vrij snel gelijk te komen helaas niet benut (“krijg je toch een andere wedstrijd”, om in het jammerlijk voetbaljargon te spreken).
Vlak voor rust valt de 2-0 voor de thuisploeg na een makkelijke vrije schop, die naar de opvatting van velen – de virtuele VAR zullen we maar zeggen – via buitenspel in het doel werd gewerkt.
Tweede bedrijf: een opleving aan AMVJ zijde nadat de 3-0 erg makkelijk was weggeven. (3-1 door een door ondergetekende volstrekt onnodig maar nuttig geprikkelde Lucas Hofstra).
Wellicht had een niet toegekende maar verdacht geheide pingel voor nog wat spanning kunnen zorgen, maar dat leverde enkel een hele reeks aan gele prenten op wegens aanmerkingen op de leiding. Niet slim, ook niet netjes maar een tikkie begrijpelijk gezien “de hoek waar de klappen vallen…”.
Weer een defensief cadeautje (4-1) en de zege was (verdiend) helemaal binnen voor de gastheren.
De 4-2 (mooie vrije trap van Jeroen Halsema) en het slotakkoord van ZOB (5-2) waren voor de statistieken.
En die zien er dus niet zo rooskleurig meer uit voor een groep die aanvankelijk eerder aan de bovenkant van de ladder dacht, maar nu het rood van de lantaarn akelig dichtbij ziet komen.
Is dat dan de winst?
Jazeker, uw chroniqueur is er namelijk helemaal van overtuigd dat de bordeauxrode getrouwen en tegenstanders van de Kumar Kids nog mooie dingen te wachten staan.
Als alle pijn genezen is en de vakanties (behoudens die van twee wereldreizigers) voorbij zijn voorspel ik een ijzersterke comeback.
Waarom: ondanks de zure sores op het veld is de onderlinge sfeer en vriendschap in het team niet kapot te krijgen.
Kijk maar naar de foto van het eerste echte en druk bezochte kerstdiner bij AMVJ in onze bijna honderdjarige geschiedenis. De na enige spiritualia geculmineerde uitbundigheid bij de aanwezige boys is daar het bewijs van.
Nog meer winst: na het door de spelers zelf (!!) bekostigde en door de goede Lex van Hees georganiseerde trainingstripje naar Lissabon in januari kan het niet anders dat door de welzeker aanwezige voetbalkunde en de vriendschappelijke saamhorigheid een verfrissend en verrassend optreden in het tweede bedrijf van de mallemolen in 2a te zien zal zijn van mijn dierbare Bordeauxrode vrienden.
Tot dan: iedereen een hele mooie en vredige kerst en vast de allerbeste wensen voor 2019!
van
Dirk
