Hoewel de zon de weersvoorspellingen behoorlijk logenstrafte, was op het nog wat kille Loopveld aan het uitbottend veelkleurige groen en ontluikende bloesems toch duidelijk te merken dat de lente alsnog een definitieve doorbraak had geforceerd.
Vroeger lette ik daar niet of nauwelijks op, zeker niet op een sportcomplex, maar met het lengen van mijn levensdagen heb ik allengs meer oog gekregen voor de wondere kleurenpracht waarop Moeder Aarde ons mensen, ondanks het ontbreken van klimaatakkoorden en de volop overscherende CO2 spuitende luchtreuzen, toch nog telkenjare weer trakteert.
Over de termijn waarop zij, moegestreden tegen alle vernietigend vergif en catastrofale kaalslag besluit om de lente te schrappen uit haar jaargetijdencyclus of erger nog het klimaatbijltje er definitief en volledig bij neer te gooien, zijn polariserende politici noch betweterige wetenschappers het eens.
En daarom gebeurt er ook zo verrekte weinig om ons ongelofelijk kostbare en unieke bolletje in het heelal in een beetje beter humeur te brengen.
Want genadeloze grondverzakkingen, tormenterende tsunami’s, onvoorstelbare orkanen en stijgende zeespiegels zijn toch duidelijke signalen dat zijn humeur gestaag onder het nulpunt dreigt door te zakken.
Gelukkig is er nu nog sprake van een wonderbaarlijke natuurlijke veerkracht, die hopelijk nog enigermate in tact blijft tot “mijn kiezen geen pijn meer doen…” Wat mij betreft dus nog minstens een decennium of twee.
Zo een beetje mijmerend en genietend zat ik voor aanvang van de match tussen AMVJ en ZOB
In alle rust op een zware campingbank aan de overkant van de coachplekken.
Blijkbaar waren mijn bizarre capriolen met lichte plastic stoeltjes voor een goede geest aanleiding geweest om zo’n gewichtig instrument naar de middenlijn te sjorren; bevreesd als hij was voor een nieuw soort Johan Derksentje door uw chroniqueur.
En oh ja, te gaan smijten met zo’n bank laat een mens op straffe van een dubbele hernia wel uit het hoofd.
Met de opkomst van de beide teams kreeg het kleurenpalet een goed te onderscheiden aanvulling. AMVJ geheel in het bordeauxrood en de bezoekers uit de Beemster in hemels blauw. Een beetje in overeenstemming met de kleur van de plek op de ranglijst.
De thuisploeg niet ver verwijderd van de rode lantaarn en ZOB dichtbij het walhalla van de koppositie.
De bordeauxrode zijlijn verwachtte dus opnieuw een lastig middagje voor de Kumar Kids.
Ook al omdat de eerste pot met een overduidelijke score drie punten voor de toen thuisspelende gasten opleverde.
Maar ja, eens te meer bleek vanmiddag weer eens dat tussen ballen op gestroomlijnd kunstgras en jakkeren op hobbelig natuurgras een voetbalwereld van verschil ligt.
Bovendien konden insiders de afgelopen week aanvoelen dat er iets van felrood vuur begon te flikkeren binnen de Bordeauxrode Garde.
Nou is Garde wellicht een te hyperbole duiding voor het restant dat ooit een 24 mans sterk gelid was, maar er broeide wel degelijk wat.
Ook al omdat het nipte en tikkie onverdiende verlies tegen koploper Monnickendam toch weer wat opwekkende kleur op de tot dan toe steeds witter wordende wangetjes had getoverd.
Maar eerlijk gezegd, toen ik zaterdagochtend bijna een heel elftal in de prullenbak van de het elektronisch wedstrijdformulier van de KNVB moest dumpen, liep het mij bijkans toch wat bruin door de broek. Mijn eega vroeg tijdens de wekelijkse processie naar de grootgrutter ook al enigszins bezorgd, waarom ik er zo bleekjes bijliep. Ik heb mijn aanvankelijk bruine vermoeden maar voor mezelf gehouden en bij het naderen van het beginsignaal tot een goudgerand wondertje omgekleurd.
En toen te velde bleek dat coach Kumar en assistent Tavenier van de achterblijvers een doordachte variant naar het front hadden gestuurd en belangrijker nog dan dat, de mannen vanaf acquit collectief het bordeauxrode vuur uit de sloffen liepen, brak zelfs een virtueel goudgeel zonnetje door.
Het team bleek één brok wilskracht dat niet van zins was zich nog verder in het zwarte gat van de nacompetitie of erger te laten wegzinken.
Mooi om te zien dat mentale fitheid ook oplevert.
Het was weliswaar niet allemaal oogstrelend, maar onder het motto: “als het niet gaat zo als het moet, dan moet het maar zoals het gaat….” werd de hooggeplaatste tegenstander gedwongen veelal met de lange hijs naar voor iets te ondernemen.
Dat lukt maar matig en zichtbaar niet gewend aan natuurlijk groen gras ging er veel mis bij de titelpretendent.
En dat leidde bij hen tot een redelijke vorm van onderlinge stress en verkramping in de benen. Niet in de mond want er viel nogal wat verbaal protest en gekerm te horen.
Nou moet gezegd dat ook de thuisploeg niet geheel vrij van zonde was in dit opzicht, maar dat had geen invloed op de gezamenlijke strijdbaarheid.
En die werd medio eerste bedrijf beloond met een door de ZOB-bers fel omstreden maar zo met mijn subjectieve VAR-oog te zien terechte penalty wegens hands.
Een eitje voor captain en mede uitblinker Bram van der Driest (1-0)
Dat bleef het in voetballend opzicht tot de rust.
Voor de doelen werden er geen potten meer gebroken, maar de onrust te velde nam af en toe al wel oorlogskleuren aan.
Dat zette zich helaas ook in de tweede helft voort.
Teveel gedoe en een hoop verbaal kabaal namen veel van het aanvankelijke kleurrijke spektakel weg.
In plaats daarvan kwamen er nieuwe en minder positieve kleuren op het palet
Voor de thuisploeg maar liefst 7 gele en één rode kaart.
Het aantal van de tegenstander heb ik niet geturfd, maar een potje klaverjas was met het totaal aan soms op het oog wel heel licht gegeven kaarten heel wel mogelijk geweest.
Tussen die vervelend kleurrijke bedrijven door bleef AMVJ fel strijden voor een goed resultaat. En het siert de ploeg dat het conditioneel volledig tot het gaatje ging.
De ingebrachte wissels pikten echter het strijdend elan van de ploeg gelukkig even energiek over.
Ook de laatste twintig minuten toen een 2-0 voorsprong -lekkere inprikker van back Dennis Frijn-met verve verdedigd werd.
Terechte beloning van drie kostbare punten.
Bewijs van wat mentale en fysieke krachtenbundeling ook zonder gepolijst tikkie-taka oplevert.
Bewijs ook dat in deze afdeling iedereen van iedereen kan winnen.
Bewijs ook dat een gewonnen wedstrijd altijd een lekkerder goudgele af(ter)dronk heeft dan na weer een zeperd je sores te moeten verdrinken.
Opmaat dus ook voor een flonkerend competitierestant na het aanschouwen van een in
alle opzichten kleurrijk middagje door
Dirk
