Meestal kennen de zaterdagen van uw chroniqueur over de wederwaardigheden van AMVJ 1 een vrij vast patroon:
Koppie koffie, krantje lezen; administratieve voorbereiding van de wedstrijd van de dag via het door het vaak nog wispelturige JAVA ondersteunde soms sputterende Sportlink; wekelijkse bedevaart naar AH voor de broodnodige proviand; op tijd naar het sportpark bij thuiswedstrijden om AMVJ 2 op onopgemerkt talent te scouten; bij uitwedstrijden met volle bak aan spullen, spelers en coach richting strijdperk van de tegenstander; representatie namens het bestuur; als het echt niet anders kan met het vlagje aan de zijlijn proberen om de hoon van de tegenstander op een laag pitje te houden (hetgeen vrijwel nooit lukt, zie ook hierna); de nazit na de pot en tenslotte op weg naar huis om daar een impressie te tikken van het gebeurde. (wat daarna in de huiselijk kring gebeurt hou ik graag privé)
Maar er zijn zaterdagen dat het leven totaal iets anders in de zin heeft en het gewoontestramien danig door de war schopt.
Dat zijn dan vaak bijzondere dagen. En die vergeleken bij het normale verloop ook inhoudelijk behoorlijk contrastrijk zijn.
Dat overkwam mij vandaag op de zaterdag dat Bordeauxrood de thuismatch tegen TAVV (Ter Aar) moest absorberen. Een ploegje overigens om niet te onderschatten, aangezien zij recent de profjes van DSHC aan de zegekar hadden gebonden; en ook hoger op de ladder vertoeven. Maar dat nog even terzijde.
Na een vervroegde processie naar de grootgrutter dirigeerde een rouwkaart -door mij ter plaatse bestempelt als een uitnodiging tot een afscheidsparty, zo “feestelijk positief” was hij gesteld – mij richting de Nieuwe Ooster Begraafplaats. Een van die laatste rustplekken die een mens naarmate de leeftijd voortschrijdt vaak meer dan hem lief is frequenteren moet.
Maar vandaag was het wel een heel bijzonder afscheid, namelijk van Wim Dobber, Icoon van AMVJ voetbal die na een 95 jarig “ leven als een feest” in alle rust afscheid van het dagelijks leven had genomen. Een man die, zo bleek uit alle speeches, de zin van zijn sportief en optimistisch leven vertaald had in “zin hebben in het leven”. Een man, met een Bordeauxrood hart, die ik vele jaren van dichtbij heb mogen meemaken. Een man die terecht een troostrijke, vrolijke en vredige uitgeleide kreeg van vele oud- en jong gedienden, waaronder ook veel AMVJ-glorie van weleer.
(NB. Voor degenen die iets meer over deze topcoryfee van AMVJ voetbal willen lezen: op deze site staat een klein stukje over zijn rijke AMVJ verleden).
Ik heb “de reünie” na afloop maar kort kunnen bijwonen omdat het leven mij riep naar het Loopveld.
En dan sta je na zo’n sereen vredige bijeenkomst nog geen uur later weer midden in de hectiek van het alledaagse uiterst emotioneel geladen laweiterige gekrioel dat een potje zaterdagvoetbal heet.
Di(r)k ingepakt in drie lagen stof wegens een opkomend griepje met (alweer) een vlagje in de hand en een krijtlijn voor de voeten.
De overgang van eerste naar het tweede bedrijf was overigens nog sereen genoeg. Een minuut weldadig doodse stilte ter nagedachtenis van onze erevoorzitter; en voor de Schakelboys zeker ook
bedoeld als steun in de rug van teammaatje Devery Boldewijn, wiens moeder recent helaas overleed.
Maar toen was het toch wel weer tijd voor “back to normal”.
Na de ouverture van de in ogen van de meeste aanwezigen professioneel en degelijk leidende scheids van dienst, de heer Jacobs, ontspon zich een aanvankelijk vredig maar allengs toch wat grimmiger voetbalgevecht tussen twee ploegen die er allebei direct bovenop kletsten.
Eén met een zelfde wat behoudender regie als twee weken geleden, in een poging om met messcherpe counters gevaarlijk te worden.
TAVV dat met hoge druk op de solide AMVJ defensie de nodige verwarring trachtte te stichten en zo van een mogelijke desorganisatie in de vijandelijke linies te profiteren.
Dat lukte van beide kanten “in de eindfase” maar zeer matig want de echte kansen waren gedurende de eerste helft bijzonder schaars.
Tot na een half uurtje Captain van de dag Chris Boer de ban brak door een door de scheids terecht toegekend voordeel met een lob in een voorsprong om te zetten. Wellicht op dat moment iets teveel van het goede gezien het optisch overwicht van de gasten.
Het was wel spijtig maar anderszins ook wel te pruimen dat zij nog voor rust alsnog de gelijkmaker produceerden. Een van de echt heel schaarse dekkingsfouten in de bordeauxrode defensie werd door een van de TAVV spitsen bekwaam koppend afgestraft.
Te veel weggegeven ruimte op het middenveld had bovendien nog een voorsprong voor de bezoekers kunnen opleveren; ware het niet dat de paal daar anders over dacht.
Na rust een dreigender TAVV dat met goed voetbal en veel druk het defensieblok van -een weer eminente- Mark Schol en zijn kompanen te lijf ging. Een in redelijkheid te voorspellen voorsprong voor de gasten werd door stevig maar correct verdedigen echter steeds teniet gedaan.
Slechts een pegel van ver op de lat zorgde voor aanhoudende hoop in de harten van de TAVV mannen. Van AMVJ was er aanvankelijk aanvallend in het tweede bedrijf weinig te bespeuren.
Tot een minuut of twintig voor tijd toen de pijp bij de gasten blijkbaar een beetje leeg begon te raken en de bijzondere krachten in de sport juist hun heilzame werk begonnen te doen bij de thuisploeg.
Plotseling was daar weer de flow en branie die het team van Schakel zo kunnen sieren.
En dat leverde een paar hele grote dotten van kansen op. Zeker twee daarvan hadden gewoonweg moeten zitten, maar u raadt het al vrienden: scoren blijft voor AMVJ een tragisch probleem.
En hoewel (vooral de zijlijn van) de tegenstander verbaal nog alles in het werk stelde om de scheids van zijn vermeende dwaalwegen op de hoogte te stellen, de grens (mij) te honen en op die manier nog een overwinning voor hun team te manipuleren, slaagden zij daar (na-mokkend en wel) niet in. Eindstand = ruststand= 1-1
Zo eindigde een middag die in vreugde en vrede begon in de overbekende ego -dynamiek van opgekropte emoties die het leven tijdens en na een simpel potje voetbal zo kunnen ontsieren.
Contrastrijker kon het dus allemaal niet voor
Dirk
