Terwijl Jaime, Paulien en Glen heerlijk aan het genieten zijn in Japan traden de dames met gelegenheidscoach Koen aan tegen Wartburgia. De overwinning tegen nummer twee – inmiddels 3 – afgelopen week en het mooie weer gaven een zonnig vooruitzicht voor de bordeauxrode brigade.
Voorwaarts
Al vroeg in de wedstrijd nam AMVJ de controle over de pot. De flanken werden veelvuldig voorzien van diepte en links en rechts ontstonden er kansen. De kracht zat echter in het collectief. Collectief drukken. Collectief mee naar achteren. Collectief alles geven. Een genot voor het oog en een tegenstander die geen antwoord heeft. Uiteindelijk bezweek de tegenpartij toen ze balbezit hadden. Te veel druk op de flank van Linda forceerde de bal terug, waar Claudette de hitte op de back aardig opvoerde. Deze zag geen andere kans dan haar keeper inschakelen en die keeper had Jeltsje in haar kielzog. De paniek sloeg toe, de bal werd te kort gespeeld en Jeltsje schoot als een speer uit een boog om de bal in ontvangst te nemen en koelbloedig in het open doel te schuiven. Vijf minuten gespeeld: 0-1. Maar dit was geen teken om rustig aan te doen.
Ruth was vrouw en meesteres – mag dit als vrije vertaling van heer en meester? – op het centrale middenveld, terwijl Wen, en erna Cornelie, en Linda de flanken in vuur en vlam zetten. Jeltsje liep perfect tussen de linies, ontweek buitenspel en wist de defensie meerdere malen te verrassen. Het leidde tot meer kansen, tot meer schoten en tot meer gevaar. Zo werd een rush via de rechterkant bijna verzilverd door Linda, die de bal ziedend hard tegen de onderkant van de lat aanschoot. De kreten voor doellijntechnologie ten spijt, werd dit doelpunt niet toegekend. Echter was het luttele minuten raak. Een corner werd slecht weggewerkt en AMVJ kreeg de bal in de 5 meter. Deze werd rustig teruggelegd op Linda die het vuur in haar schoen nog niet was verloren. A la Kolarov verdween deze bal stijf in de kruising: 0-2.
Kleine verslikking
Het was echter niet alleen maar rozengeur en maneschijn in de eerste helft. Er werd door de opponent voor de derde maal hands gemaakt in het zestienmetergebied en er werd voor de derde maal niet voor gefloten. Aangezien dit niet de Champions League is, is dit niet per se onoverkomelijk. Echter dachten de dames hier anders over. Armen in de lucht, vragende gezichten, veel gemopper en weinig voetbal. Wartburgia kreeg de kans terug te komen en in de laatste 15 minuten was de bordeauxrode helft overvol.
Deze verslapping werd het team niet fataal, want de laatste linie stond als een burcht, een massieve onneembare vesting. Op de linkerflank werd de aanval van de opponent tot wanhoop gedreven door Manuela die bal na bal onderschepte. Op de rechterflank werd iedere bal onderschept door Berdien en later door Tamara. Kaj was de pitbull die als voorstopper de spits in de penarie bracht. En heersen over deze vesting was Claudia. Koel, kill, meedogenloos en nog geen twee tellen in de problemen gebracht. Puyol, Maldini, Stam, (Claudia) Behke; je zegt het na deze wedstrijd in één zucht.
Professioneel afmaken
Het praatje tijdens de rust kwam goed aan bij de dames. Nog geen 30 seconde in de tweede helft liet Kaj, op volledig faire en professionele manier, de spits voelen dat er niets te halen was. De linies sloten achterin en op een klein penibel momentje met een dieptepass die bijna in het doel verdween, kwam AMVJ niet in de problemen. Een tactische verschuiving rond de 70ste minuut gooide de wedstrijd in het slot. Vlijmscherpe counters werden echter door Lotte en Jeltsje niet afgerond en daardoor bleef het vandaag maar bij 0-2.
Een uitstekende 2e helft, waar de dames laten zien hoeveel ze dit seizoen geleerd hebben en hoe ontzettend goed zij als collectief kunnen opereren. Drie punten rijker, een heerlijke pot voetbal voor de neutrale toeschouwer en glunderende coaches – waar dan ook ter wereld – alom.
