De potjes van het keurkorps van coach Maurice tegen het aloude AFC hebben altijd wel iets speciaals.
Niet dat er sprake is van vuige vijandschap en ordinaire schoppartijen, maar de wedijver om met drie punten van de mat te stappen leidt altijd wel tot een boeiend gevecht.
Dat was op deze druilerige dag op het Loopveld, op het kunstgrasveld van buurman RAP niet anders (het vertrouwde biljartlaken van AMVJ zelf zat na een forse opknapbeurt nog niet strak genoeg in de wortels).
Vanaf het eerste fluitsignaal van het jeugdige refereetalent van Rijn, ontspon zich een, voor de onder het afdak van het RAP clubhuis verzamelde publiek aantrekkelijke strijd. Niet altijd even fraai maar wel eentje waarin de acteurs bereid waren tot het gaatje te gaan.
Dat ging AMVJ voetballend het eerste kwartier het beste af. En het had vrijwel direct na de aftrap en een gladlopende aanval al tot scoren kunnen komen. Maar de hierboven reeds geprezen scheids wuifde een ook al aan het opgeluchte gezicht van de coach van AFC af te lezen terechte pingel voor de thuisploeg naar de vergetelheid. Dat deed hij niet veel later opnieuw maar nu terecht; annex schwalbe-geel voor opnieuw Wieger Visser die waarschijnlijk met een te opzichtige duik verhaal wilde halen voor de eerder niet bestrafte echte overtreding.
Na de openingsfase kwam het tot dan toe naar ruimte zoekende AFC wat beter in de wedstrijd, maar op een paar slecht gemikte rollertjes richting Kiepie Nick de Groote, die de geblesseerde Levien Rocha prima verving kwam het niet. En omdat ook Bordeauxrood met de wat duidelijker mogelijkheden ook geen raad wist bleef het weliswaar lekker om naar te kijken, maar ontbrak de doelpuntkers op de voetbalpudding en bleef het tot de rust dus dubbelblank.
Behoudens een zo langzamerhand overbekend makkes aan scorend vermogen had coach Maurice in de kleedkamer weinig reden tot klagen. De zweep hoefde er in ieder geval niet over, want aan inzet en drive ontbrak het zijn mannen niet.
En dat bleef ook het tweede bedrijf zo. Beide ploegen gingen opnieuw vol aan de bak. Met een gedurende het grootste gedeelte beter spelende thuisploeg. Maar die moest aanknotsen tegen een stugge opponent die niet van wijken wilde weten. En dat gold met name voor hun sluitpost die blijkbaar zijn wonderhandschoenen aanhad. Want hoe dicht de spitsen van Eén ook bij de doellijn kwamen, het balletje verdween telkens weer en soms op miraculeuze wijze in de armen van de AFC goalie.
Zeker in de laatste fase was het voor de weer fel meelevende coach Maurice soms om moedeloos van te worden. Hij had ze er zelf wel in willen knallen, nu zijn discipelen steeds weer op de valreep en in het zicht van de zegerijke haven geen kans zagen er ook maar eentje in te prikken.
AFC kon op zijn beurt en op een fraaie afstandspegel na die even fraai door Kiepie werd verwerkt, verder ook weinig doelgevaarlijke potten breken. En dus eindigde deze boeiende en het mag ook best eens worden gezegd: uiterst sportieve pot tussen twee maximaal strijdende partijen met een bepaald niet bloedeloos van Turenhoutje. (Nul-Nul).
Daarmee kreeg Bordeauxrood iets te weinig, maar dat is dan ook het eindoordeel van een clubgekleurde
Dirk
PS volgende week niet zoeken naar een “Dirkâ€want dan is ie even uitrusten.
