“Dit was een sieraad voor het zaterdagamateurvoetbal”, sprak de verliezende coach van SCW na afloop van de door zijn team met 0-1 verloren pot.
Ik denk dat de meeste thuistoeschouwers van deze aardige club het voluit met hem eens waren, gezien de sportieve acceptatie van het nipte verlies tegen een weer onverzettelijk Een.
Want van begin tot eind was sprake van een boeiend voetbalgevecht tussen twee ploegen die lieten zien dat ook niet zo Barcelonagepolijst voetbal aantrekkelijk genoeg kan zijn voor een uiterst aangenaam middagje. Felheid, kracht, strijdlust en de wil om te winnen stonden symbool voor deze ouderwets Engels ogende match, met een hoog kick and rush gehalte en af en toe ook lekker combinatievoetbal. Maar vooral een strijd die nooit uit hand liep. Het was en bleef allemaal dik binnen de perken van het betamelijke. Dat lag aan de spelers maar ook aan de leiding van de scheids, de heer van der Horst, die aantoonde dat je heus niet als een soort sufgeinstrueerde fluitfrustraat bazig en glazig op het veld hoeft rond te paraderen. Maar dat je ook een best heftige pot in goede banen kan leiden en zelfs een paar voor discussie vatbare beslissingen kan nemen als je het vermogen hebt jezelf als “part of the show” weg te cijferen. Hulde!(ook al zal een letterknechterig regelzuchtige rapporteur daar helaas doch ongetwijfeld anders over oordelen) Al die ingrediënten bij elkaar maakten dit duel dus tot een zeer verteerbare voetbalstamppot.
“Ik sta hier meer te genieten, dan op mijn dure stoeltje in de Arena†liet een enthousiasteling langs de lijn een ieder die het horen wilde luide weten. Ik kon het alleen maar beamen. Het was zoals coach Hassan al vooraf voorspelde een ware krachtmeting in de letterlijke zin van het woord. SCW, toch altijd al een lastige opponent voor het vanmiddag in parelwit gestoken Bordeauxrood was absoluut van plan om de trotse koploper een “keekie” te verkopen door hem de eerste nederlaag van het seizoen toe te brengen. Maar Een, met verdedigend weer een hoog Twee gehalte in de personen van debutant Pieter Pander en broer Daan van opnieuw afwezige Driest, toonde van acquit niet van zins te zijn om de punten in het eeuwig pittoreske Rijsenhout te laten. Het was niet altijd even fraai maar wel uiterst efficiënt. Goed gebruik makend van de snelheid van de beide spitsen: Neelie en Vissertje.
Al na een minuutje of tien kon de uitstekende keeper van SCW niks anders doen dan de op snelheid doorgebroken Wieger een klein zetje te geven waardoor Jonne voor de zoveelste keer zijn kunsten vanaf de penaltystip mocht gaan vertonen. Helaas is zijn roep hem ook bij coaches en spionnen in 3B vooruitgesneld want de vijandelijke doelwachter lag al in de linkerhoek voordat de penaltyking van Eén nog had kunnen bedenken dat zijn elfmeters inmiddels in menig Rekeriaans boekje zijn stukgeanalyseerd.
Daarom bleef het, zij het met meer kansen voor een wel wat sterker Eén tot de rust dubbelblank.
Met Boertje en Sander als verse krachten bleef het beeld in het tweede bedrijf eigenlijk hetzelfde. SCW probeerde met aandoenlijke ijver maar veel te weinig stootkracht tevergeefs een bres te slaan in de weer uiterst solide AMVJ defensie. Een was dwingender en dreigender maar aanvankelijk ook niet in staat om de bal in het netje te krijgen. Tot na een twintigtal minuten een van de schaarse soepelgoed geoliede aanvallen Jonne in staat stelde zijn penaltyleed met een fraaie schuiver in de hoek in een klap te verwerken. Het bleef daarna spannend tot de laatste hectische minuten aan toe. Dat kostte de te eerlijke en kritische invalgrens van de bezoekers weliswaar voorgoed zijn baan, maar dat mag de pret van alweer een zwaarbevochten maar dikverdiende zege van een steeds sterker Bordeauxrood collectief absoluut niet drukken. Nietwaar, Dirk?
