En het begon nog wel zo aardig deze zaterdag. Tijdens het ritje van Amstelveen naar Zandvoort waar Bordeauxrood na een korte interlandpauze moest aantreden tegen de plaatselijke voetbalnaamgenoot, was het nog vrij grappig allemaal.
Hoewel het niet extreem druk was op de weg begon ik mij bij het naderen van de overbekende kronkelwegen richting zee steeds geamuseerder te verbeelden hoe dat volgend jaar zou gaan.
Het weekje wanneer het circus van Verstappen en co bezit neemt van het door een zakelijk slimme huisjes melkende Oranjeklant van koninklijken bloede en door ook nog eens een paar slordige afgetroggelde belastingcenten tot nieuw leven gereanimeerde circuit.
Veronderstellend dat een hele colonne aan treinen, de fiets met aandrijving, noch de opgevoerde scooter de echte autorace-fan er van kan weerhouden met de eigen bolide richting de duinen te koersen, zag ik hele pelotons water-, koffie- en broodjesverkopers de zakken vullen door hopeloos vastgelopen fileklanten van een ongewilde hongerstaking te verlossen.
Ik heb de A-9 op die dagen al als vermijdbaar stukje snelweg in mijn agenda onbegaanbaar verklaard; laat staan de rest van het traject.
Mijn vermoedens over de chaos op de weg werden in de bestuurskamer van Zandvoort met enige gretigheid bevestigd.
De herinneringen aan de tijden van Karel Godin de Beaufort, Gijs van Lennep en andere coryfeeën vlogen door het etablissement; mannen die tussen de duinen ook toen al de lucht en oren danig vervuilden, maar die zich vergeleken met de snelheid van de huidige racemonsters van Max en kompanen nog keurig aan de door Mark Rutte zo verfoeide 100 kilometer max. hielden.
En ja, files en andere opstoppingen waren er ook toen al. De zekerheid dat het gezien de krakkemikkige toegang tot het rustieke plaatsje nu nog een graatje erger gaat worden, was voor de aanwezigen, ook niet meer zo piepe Zandvoorters, iets waar je rustig in het plaatselijke Casino al je geld op kan zetten.
Sprekend over “goede oude tijden” deed ook de aanwezige journalist namens het Haarlems dagblad een forse duit in de zak. We hadden het over vele takken van sport, maar met name over zijn passie voor het basketbal. Aangezien uw chroniqueur ook nog een blauwe maandag van een paar seizoenen basketballand onveilig maakte en bijvoorbeeld de eer had om (vergeefs) tegen de tweemeter zeventien lange Jan Loorbach op te tornen (“heeft iemand een trapje voor mij?”) was de ontvangst bij deze aardige mensen ook nog leuk en ontspannend.
NB Ik ben het papiertje met de naam van deze aardig heer in de gauwigheid kwijt geraakt(over “oud en goed” gesproken) maar de foto heb ik nog wel…..ik hoop dat vele sportvrienden van SV Zandvoort en omgeving hem herkennen en zich voor al zullen verlustigen aan zijn ongetwijfeld mooie foto’s en luisterrijk verslag van een anti-discriminerend en in alle opzichten grensoverschrijdend middagje.
Want dat was het in meerdere opzichten.
De wedstrijd op het nu eens niet zo winderige hoofdveld van de thuisclub begon onder leiding van het jeugdige en later soepel leidende scheids-talent Maarten Joël ter Velde met de minuut “stilstand” als protest tegen alles wat met discriminatie (het kwetsen en ongelijk behandelen van mensen op grond van geslacht, ras, huidskleur, afkomst, etnische afstamming enz.) in de sport en elders in dit goede land te maken heeft.
Goed dat zo’n statement wordt gemaakt in de voetballerij waar oerwoudgeluiden en meer van dat volslagen misplaatst verbaal en soms ook fysiek geweld nog steeds niet te vuur en zwaard door de gezagsdragers zijn uitgebannen.
Maar die solidaire stilstand bleek het keurkorps van coach Kumar blijkbaar geen goed te hebben gedaan. Het leek wel of de angst om deze middag iets onderscheidends te doen (ook een betekenis van het werkwoord: “discrimineren”) hen in de kille benen was geslagen; en/of collectief het idee had postgevat dat dit potje met “walking football” kon worden afgedaan.
In ieder geval hadden de gastheren daar in het geheel geen last van. Die onderscheiden zich van acquit af aan door fel en fris van de lever de turbo aan te zetten. Het eerste kwartietje was er van enige gelijkwaardigheid nog enigszins sprake, maar daarna was vrijwel continue Zandvoort “op pole position”. Met steun van de uittrappen van de goalie stichtten de gevaarlijk rappe spitsen gevaar tegen een dit keer uiterst aarzelend en traag reagerende defensie van Bordeaux. En aangezien het middenveld ook niet naar behoren functioneerde, en de voorhoede geen vuist kon maken, was het niet onlogisch dat voor rust de broertjes Fertout van Zandvoort een 2-0 voorsprong op het scoreboard lieten noteren.
Nou wil het na de thee wel eens wat beter gaan met de Kumar Kids, maar ook wissels bleken niet te helpen.
Alles wat met de moed der wanhoop werd geprobeerd, was op deze qua teamprestatie sombere middag helaas tot negatief grensoverschrijdend mislukken gedoemd.
En dan zul je zien dat er bij de tegenpartij helemaal niks mis kan gaan.
Die gingen eveneens grensoverschrijdend, maar dan aan de positieve kant als een speer.
De beide bovengenoemde broertje strooiden samen hun maatje Berg in het tweede bedrijf nog een hele zoutpot leeg in de toch al geteisterde open Bordeauxrode wonden, zodat het Zandvoortse feest kon beginnen met een uiterst verdiende en duidelijk discriminatoire (onderscheidende!) 5-0 zege.
Hopelijk was dit voor AMVJ de enige echte “just one of those days” en wordt de accu deze week weer zo lekker opgeladen dat de sores van een aardig begonnen, maar zo grensoverschrijdend sip geëindigde middag turbosnel kan worden vergeten door
Dirk
