Wat zich vorige week al een beetje aankondigde werd tot genoegen van de vanmiddag wat dunne schare Bordeauxrood getrouwen gelukkig dubbel en dwars bevestigd: de Mauricemeute heeft de smaak weer aardig te pakken. En dan gaat het vooral om de in Monnickendam tegen een voor de ploeg immer lastig stugge tegenstander van die naam hervonden teamspirit.
En dat terwijl de mededeling van coach Maurice vooraf over de vaalbleke training van afgelopen donderdag een nog weinig opwekkend perspectief op mijn netvlies projecteerde. En ook de warming up weer bepaald niet uitblonk door collectieve gretigheid en focus.
Maar dat had ik tijdens een door het amicale bestuur van de thuisploeg lekker ontspannen bereide ontvangst door het venster van de knuswarme bestuursportacabin met een half oog spiedend wellicht verkeerd gezien.
Want ik was zelf ook niet erg gefocust op wat er buiten gebeurde, omdat het gesprek ging over de voordelen van de werkelijk uiterst fraaie kunstgrasaccommodatie die het vorig jaar nog zo belabberd zandbakkerige hoofdveld van deze aardige vereniging sinds dit seizoen siert. Met veel enthousiasme spraken de Monnickendammers over de wijze van realisatie, de kosten, maar vooral de opbrengsten; en dan doelden zij niet zozeer op de groei maar vooral op de extra facilitaire geneugten van zo’n veld. (“met zelf gefinancierd daglichtgelijkend kunstlicht”, spraken zij met nauw verholen trots )
Natuurlijk hadden ook deze mannen gelezen dat er bij AMVJ eindelijk actie was ontketend om met kunstgras de club “te redden” (mijn woorden); en ze beloofden een behoorlijk jaloerse ondergetekende plechtig ons petitionnair een steuntje in de rug te geven. (mooie no nonsense kerels die Monnicken bestuurders!)
Terug naar het kunstgras zelf, waar zich een zeer mannelijk, niet zeer hoogstaand, maar tussen de beide ploegen fair gespeelde pot voltrok. Zoals het tegenwoordig blijkbaar betaamt ging de jeugdig ogende thuisploeg vol gas van acquit met als wapen dat, wat de specialiteit van het huis bleek te zijn: de lange, en aanvankelijke precieze, lange pass van achteruit op de twee darteljonge maar toch al behoorlijk stevige spitsen.
De AMVJ defensie had in het begin best de nodige problemen met deze energiek uitgevoerde Sturm und Drang tactiek. En ook een paar niet begrepen beslissingen van een deze hele middag door beide kampen ietwat onbegrepen leidende scheids hielpen aanvankelijk niet om de Bordeauxrode verdedigers op hun gemak te stellen.
En dat leidde in de eerste twintig minuten eenmaal tot een geheel open maar ook geheel verprutste spitsenkans, spoedig daarna tot “een buitenkantje paal”, en tenslotte tot een scherp dalende maar door een deze middag puik op dreef zijnde Levien Rocha hoogst persoonlijk tot hoekschop geneutraliseerde pegel vanaf de zestien. Daarna luwde het thuisgeweld zienderogen, maar eerlijk is eerlijk: een voorsprong voor de gastheren zou tot dat moment niet raar zijn geweest.
Met het vorderden van de eerste helft nam Eén het heft met meer en meer energie in handen. Het middenveld met een vanmiddag uitblinkend knokkende do Rivaldo Cruz begon de pressielakens uit te delen en dat had een handvol kansen tot gevolg. Maar de aanvallers kregen de bal ook nu weer niet langs de vijandelijke goalie. Daar was de tot captain ge-her-promoveerde Bram van der Driest voor nodig die overigens na goed doorzetten van spits Boertje |(René) niet ver voor rust met een gedecideerde intikker van dichtbij de thee dit keer eens lekker deed inschenken.
Het tweede bedrijf bewees dat het lek bij Eén weer helemaal boven lijkt. Ouderwets strijdvaardig en bij tijd en wijle ook weer heel aardig ballend kwam de tegenstander er behoudens een enkele door Levien Rocha bekwaam verwerkte speldenprik nauwelijks meer aan te pas. Ook de lange halen doctrine werkte niet meer bij de thuisploeg want de AMVJ verdedigers deden nu weer gretig en geconcentreerd mee in het tijdig vastzetten van de Groen –Witte Monnicken.
De pot had overigens binnen een kwartier na rust al definitief beslist kunnen zijn maar twee tot drie ongelofelijk open kansen werden opnieuw tot knarsentandens aan toe om zeep geholpen.
Daarom bleef het optisch nog best spannend. Ook nog toen de leidsman een tegenstander om alom alweer niet begrepen redenen zo'n kwartier voor tijd met direct rood uit het veld zond. Want de zege veilig stellen bleek ook tegen tien een (te) hachelijk klusje voor Eén. Totdat supersub Sonko uit Twee bij het scheiden van de markt zijn maatjes liet zien hoe simpel scoren toch in feite kan zijn.
Met een verdiende 0-2 in de tas kan AMVJ weer verder in deze voor promotieplaatsen nog niet besliste competitie. Zeker niet als de collectieve spirit uit deze wedstrijd ook in het restant beklijft. Toen bleek dat ook de aardige Monnickendamse clubiconen in ieder geval met het verlies konden leven en de scheids zijn niet altijd begrepen geel en rood had geteld, konden coach Maurice en zijn mannen weer opgewekt op weg naar meer zeges. En dat gold ook voor
Dirk
PS.OVERIGENS BEN IK VAN MENING DAT AMVJ VOETBAL OP DE KORST MOGGELIJKE TERMIJN OVER EEN MODERN KUNSTGRASVELD DIENT TE BESCHIKKEN.
BESTUUR MAAK U HARD VOOR HET VOORTBESTAAN VAN ONZE BIJZONDERE CLUB. ER LIGT EEN PRIMA PLAN WAAR ALLE AMVJ CLUBS MEE WORDEN GEDIEND EN DE ANDERE LOOPVELDCLUBS NIET ARMER VAN WORDEN.
