Eén tegen Zandvoort: “Strike out!”

Als je na een nacht vol succesvol honkbal teleurstellend turnen iets schrijft over een dag vol voetbal, dan komen de associaties welhaast vanzelf uit het toetsenbord rollen.
Ajax was tegen AZ even teleurstellend als onze op de kast springende Wammes en onze Epke Zonderolympischland aan het rek (“het is het allemaal net of helemaal niet”) Het optreden van de Mauricemeute daarentegen zaterdagmiddag in het zonovergoten Zandvoort was even spectaculair en succesvol als dat van de Dutch-American baseballers in het regendoorweekte Panama.
Tussen onze Epke en “ons aller Ajax” (nou ja..) was er wel een opmerkelijk verschil: Epke begon fantastisch en eindigde treurig, het spel van Ajax was de eerste helft treurig lamlendig en eindigde in ieder geval gedreven. Met wel een weer overeenkomstig resultaat: ze wonnen beide niet!
Hoe anders die andere twee. Bij onze honkbalvrienden klopte alles: superieure verdediging. een gretige aanval, complete concentratie, zichtbaar spelplezier en teamspirit. Met als resultaat: een (herhaalde) zege tegen de multi-gelauwerde Cubanen met een waarschijnlijk zeer unieke wereldtitel als beloning.
Zonder het topniveau van de oranje honkbalmatadoren ook maar enigermate te willen gelijkschakelen met dat van mijn bordeauxrode jonge heldjes, was er buiten de lenteachtige temperaturen nog veel moois te genieten onder de strakblauwe Zandvoortse hemel.
Want wat tijdens het oefenpotje tegen het kantineloze maar voetbalkwalitatief bepaald niet drooggelegde Young Boys afgelopen week zeer duidelijk werd, zette zich in de competitie tegen het gezien de resultaten toch te duchten Zandvoort op niet mis te verstane wijze voort: Eén groeit nog elke week tactisch, technisch, qua fitheid en vooral als collectief; en als het (stap voor stap) zo doorgaat hoeft geen ploeg in deze tweede klasse enige vrees in te boezemen.
De pot tegen de –het moet gezegd:een tikkie tegenvallende- opponent was om in honkbal termen te blijven in ieder geval een regelrechte strike out. Vanaf het eerste fluitsignaal van de rustige onopvallend goed leidende en “kaartenloze” (hulde!) scheids was het vooral de eerste helft hartstikke lekker om Eén bezig te zien. Met goed positiespel, offensieve druk op de bal, geconcentreerd verdedigen en dat alles gelardeerd met soms echt mooie aanvallen, werd de tegenstander letterlijk “van de plaat(s) geblazen”. Met nog een tikkeltje meer gogme had de pot al voor de rust dik beslist kunnen/moeten zijn. Nu bleef het bij een dikverdiende, maar gezien alle mogelijkheden en kansen uiterst bescheiden 0-2. (Boertje scoorde op eigen kracht na een verdedigingfout en Jonne mocht een werkelijk zeer fraaie aanval van dichtbij even mooi afronden).
Ondanks de waarschijnlijk (want alom geadviseerde) waarschuwende vinger van de coach tijdens de rust was het begin van het tweede bedrijf toch van aanzienlijk minder hoog gehalte. Het leek een beetje op de slapte waarmee Ajax in de topper tegen AZ van acquit ging. Bovendien duurde het even voordat de boys de tactische alles of niets omzetting van oerspits Piet Keur (coach van Zandvoort) voldoende in het snotje hadden. Maar toen ook drie tot vier spitsen van de tegenpartij geen potten bleken te breken en de weer herstelde Imke met een deugdelijke 0-3 zijn wissel met glans en glorie opsierde, was het weer volledig AMVJ feest geblazen. De moegebeukte tegenstander kreeg nog wel een compenserend cadeautje van een enkele keer (te) mededogend coulante AMVJ verdediging (1-4), maar mocht echt blij zijn dat in de resterende tijd alleen nog Tjerk en opnieuw Jonne het Zandvoortse netje wisten te vinden. Want met een beetje meer gogme (daar is ie weer…) was de match anders al “na 7 innings” afgelopen geweest.
Desalniettemin zal deze koene 1-5 zege de concurrentie nog daniger aan het denken zetten.
En dat betekent ongetwijfeld dat ook de weerstand per week verder zal toenemen.
Maar mits de opgaande spel- en spiritlijn stap voor stap (daar is ie weer..) wordt vastgehouden en iedere wedstrijd door de hele ploeg als een echte finale wordt gezien zal aanstaande zaterdag blijken dat de inhaalpot tegen de profs van het altijd lastige Aalsmeer eindelijk de revanche zal brengen waar al jaren op wordt gehoopt door
(daar is ie weer) Dirk