Toen vorige week de geschiedenis van het gelijke spel zich tegen het altijd lastige AFC herhaalde, mochten de trouwe Bordeauxrood adepten hopen dat het punten sprokkelen toch eens voorbij moest zijn. Maar blijkbaar was er nog een potje nodig om te bewijzen dat ook het spreekwoord “drie maal is scheeprecht†(hopelijk) bij AMVJ opgeld doet.
Want ten derde male stapten de Schakelboys met slechts één (te) schamele punt van de uiterst winderige, grofhobbelige en zonstekerige thuismat. En nu tegen een wat in goed Nederlands toch een beetje te boek staat als Angstgegner; te weten het gelijk de koersen immer onberekenbare Beursbengels. Was het immers niet deze opponent die in hun heenwedstrijd, met een polonaise aan invallers nog wel, de imponerende zegereeks van Eén aan het begin van de competitie bruusk tot staan bracht?
Deze zaterdag bleek ook die geschiedenis zich weer te herhalen, want door gebrek aan spelers moest de match van AMVJ 2 tegen de reserves van deze club worden verdaagd omdat anders geen representatief vlaggenschip uit de kleedkamer kon worden geperst. Die wetenschap werd in AMVJ kringen echter heimelijk stilgehouden; al was het maar om te voorkomen dat de ploeg ten tweede male in de valkuil der onderschatting zou plonsen.
Bovendien had ook coach Hans Schakel zo zijn kopzorgen. Maar liefst zeven pupillen uit zijn selectie, waaronder een cohort aan basisspelers ontbraken om uiteenlopende redenen op het appel. Nou valt aan blessures/ziektes weinig te doen, schorsingen, nou vooruit; en als een goeie jongen als Sander van Dam om zijn moverende redenen met ballen stopt is dat ook te billijken. Maar wanneer een relatieve boel kernleden tegelijkertijd de boel op skilatten de boel laten, overvalt mij toch een licht gevoel van plaatsvervangend egocentrisme. Natuurlijk, het is ieders goed recht om zijn prioriteiten te stellen, voetjebal op amateurniveau blijft slechts een aardige hobby. Maar ik sta aan het begin van het seizoen toch altijd weer perplex van de grote woorden die, in naar Zen geurende sessies, worden afgesproken over “collectieve doelenâ€, “teamgeestâ€, “samen uit samen thuis†en meer van dat soort blijkbaar te hijgerig uitgevallen huisregels.
Maar goed, de goede AMVJ coach had het aardig opgelost door de bank te vullen met vrijgekomen tweede elftalspelers (zie boven) en jeugdig talent uit het derde. En als geheim wapen had hij zoontje Abe op de achterhand om met zijn niet geringe openhartige ontwapenende babbels de scheids van dienst reeds voor aftrap definitief voor Bordeauxrood te winnen. De jeudig-aimabele heer Vriesenga liet zich echter niet verschalken door Schakel junior en floot vervolgens een door vriend en vijand als vrijwel vlekkeloos bestempelde wedstrijd.
Het moet gezegd dat zijn optreden over het algemeen van betere kwaliteit was dan het vertoonde spel van de 22 acteurs te velde. Aan inzet van beide kanten echt geen gebrek maar aan redelijk voetbal des te meer. Voor een belangrijk deel waren daar de klimatologische omstandigheden en de grasmat debet aan. Handicaps die voor de thuisploeg hinderlijker bleken dan de opportunistisch defensief acterende Bengels. Heel veel combinaties van Eén mislukten jammerlijk ook al omdat de focus niet van iedere speler op 100% bleek te staan. Verdedigend zat het allemaal wel degelijk in elkaar maar aanvallend was er bijzonder weinig te genieten. Slechts één echte grote kans, een paar kleinere en een enkele mogelijkheid vielen er in de eerste helft te noteren. En omdat ook de opponent de weg naar het doel behoorlijk kwijt was en keeper Levien Rocha zijn revanchegedachten had omgezet in een prima optreden was 0-0 een aanvaardbare ruststand.
Na de pauze had de tegenstander aanvankelijk letterlijk en figuurlijk de strakke wind mee. Ze waren in ieder geval dreigender dan de thuisclub met het windvoordeel voor rust had gedaan. Maar met het luwen van de wind zwakte ook dat overwicht weer snel af en kreeg de pot weer snel het voetbalmatige maar inzetvaardige karakter van het eerste bedrijf.
Nadat Levien Rocha zijn eerder gemelde revanche had bekroond met het verijdelen van een dot van een kans voor een der Beursbengels nam AMVJ de laatste tien minuten het heft zo stevig in handen dat het zich maar liefst een drietal alsnog zegerijke open kansen schiep. Helaas wilde het net achter de kanjerkeeper van de Beursmannen niet bollen en zo bleef de stand zoals die om half drie al was.
AMVJ kreeg daarmee wel iets te weinig maar JC superstar doceerde het reeds lang geleden: “as je niet scoort ken je niet winnenâ€. En zo is het maar net, maar hopelijk is driemaal nu echt wel genoeg scheepsrecht geweest en worden er volgende week eindelijk weer eens drie volle punten bejubeld door
Dirk
