De klad kwam erin tijdens de (toen nog) topper tegen AFC. Op alle fronten afgetroefd en niet goed genoeg gespeeld. Met een pijnlijk gat van drie punten terug naar het Loopveld.
Daarna nog een hobbelig puntje gesprokkeld tegen het verrassende HBOK; na een droevige eerste helft, een 0-2 achterstand en een alleszins acceptabeler tweede bedrijf. En daardoor, ondanks een zwellend gat van vijf punten, toch nog wel enige restantmoraal bij de Schakelboys om een heuse eindsprint in te zetten.
Zo leek het althans door mijn helaas te roze bril bezien. Want ook de titelfavoriet- “concurrent “krijg ik niet meer serieus uit de toetsen-moest nog op bezoek bij de runner up uit Zunderdorp. “En als zij ……en wij…… ja dan zou er nog wel eens……..†Bespiegelingen die in het eerste de beste oh-voetbalforum van de NOS c.q. kletskouzerig V-Inside niet zouden misstaan.
Of te wel: voetbalveronderstellingsgeneuzel (“iemand die nog scrabbelt?”) waar menig zinloos uurtje heden ten dage op de buis schijndeskundig mee wordt volg-ge-je-weet-welt.
De vrij rauwe werkelijkheid is echter dat Bordeauxrood opnieuw geen vuist kon maken en dus voor de derde achtereenvolgende keer (nu weer: twee) punten morste tegen het in een vreemde spagaat* verkerende Castricum. (* gevaarlijk laag op de ladder, en dreigend hoog in de derde periode)
En omdat AFC, zij het op de valreep, wel won van HBOK, kunnen de kampioenaspiraties van AMVJ ook deze aflevering weer definitief in de koeltas.
Nog niet officieel, maar met nog drie potjes voor de boeg en een nu te gapend gat van zeven punten zie ik, kijkend naar de vorm waarin de mannen van coach Schakel momenteel steken geen wonderen meer aan het Loopveldse voetbalfirmament verschijnen.
De tweede plek is met het ene puntje in Castricum wel zeker. Dus maar goed dat Captain Bram van der Driest, die na het benutten van een door de goede scheids Jager toegekende pingel al de 1-1- aantekende, met een mazzelige vrije poeier vlak voor tijd de inmiddels alweer opgelopen achterstand toch nog ongedaan maakte. (2-2)
En daarmee kroont de ploeg zich opnieuw tot de Poulidor* van de competitie. (* Ik mag toch aannemen dat sportfanaten als u beste lezers de vergelijking met deze veelvuldig “net -niet- winnaar†van weleer in een andere sport kunnen volgen; zo niet Google er maar op los)
Na een wedstrijd waarin AMVJ op een nog ergere grashobbelmat dan in Amstelveen qua veldspel gedurende het eerste half uur hoopvol dominant startte, maar ook toen al weinig tot zeer weinig gevaar voor het vijandelijke doel vermocht te stichten.
Mogelijk dat de tactische transformatie hier iets mee had uit te staan, maar de afrondingsarmoede was al even dominant als het best aardige veldspel.
Doch toen een toch als afgrijselijke stoornis te bestempelen defensieklucht voor drie Bordeauxrode heren en slechts één blauwwitte aanvaller een op dat moment volslagen uit zijn verband gerukte voorsprong voor thuisploeg opleverde, was het tot de rust gedaan met de overtuiging en de spirit van Eén.
Die werd wel weer opgepikt na de thee, maar er ging, ook na het inzetten van verse krachten door coach Schakel, zoveel fout dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen over van de tweede vijfenveertig minuten uitvoeriger uit te weiden dan strikt noodzakelijk.
Daarvoor voel ik mij- langs de lijn vaak veroordeeld als ouwe brombeer- toch digitaal te zeer verbonden met de mannen.
Ook al bakken ze er de laatste weken niet bijzonder veel van.
En de essentie van deze pot staat toch al een paar alinea’s hierboven.
Ik hoop wel dat de afrondende drie wedstrijden zullen worden benut om vast nieuw elan, fysieke fitheid en frisheid in de kop te tanken voor de nacompetitie.
Want ook daar was Eén tot nu toe de Poupou* van. (*koosnaam van deze vermaarde fietser)
Want zo niet dan is de kans niet uitgesloten dat de botte bijl er verbaal toch nog in moet via een nieuwe impressie van
Dirk
