De relatief korte winterstop zit erop. Korte voorbereiding met slechts twee oefenpotjes voor Bordeauxrood. Zoals gebruikelijk niet echt om over naar huis te schrijven. Dat doet uw chroniqueur van het Kumar Cohort sinds langere tijd sowieso al niet meer over deze escapades van AMVJ 1.
Maar deze keer had hij er om een andere reden weinig trek in. Niet zozeer vanwege het aanhoudende hondenweer, maar omdat hij sinds kort aan enig gewicht heeft gewonnen door het aanbrengen van twee stents in zijn lijf. En het dus nodig vond om een beetje pas op de plaats te maken (tja, lastig hoor).
Bovendien maakte de stand op de ranglijst tot voor de stop (11e stek) nou ook niet dat er veel aanleiding bestond om met opgewekt geschrijf te preluderen op het restant van nog zo’n veertien te spelen wedstrijden in 2A. Zeker niet bij het aanschouwen van het op de tekentafel van KNVB beleidsmakers geconstrueerde wanproduct van een promotie/degradatieregeling aan het eind van de rit.
De praktijk zal leren of – en zo ja hoeveel vooral – door het degradatiespook de ongetwijfeld toenemende agressie extra schade – rode, gele dan wel fysieke of nog erger – meebrengt dan de pijn van degradatie op zich al doet. Diepgaand reflecteren en analyseren over het eerste deel van de weg die Bordeauxrood aflegde is niet nodig om deze te kunnen typeren als een soort “Via Dolorosa”.
Om het in één zin te vertolken: er werd zeer matig en zwaar beneden verwachting gepresteerd door een groep op zich voetbalvaardige, maar voldoende onderlinge cohesie en teamspirit mankerende mannen, die door vriend en vijand voorafgaand aan het seizoen niet geheel ten onrechte nog als potentiële promovendus werd geafficheerd.
Wat er intern tijdens de stop verder is gedaan om de eenheid te bevorderen – een cursusje mindfulness of andersoortig therapeutisch speelgoed – is mij onbekend, dus moest ik het deze zaterdag, samen met de enkele echte AMVJ adepten die de kou hadden getrotseerd, afwachten hoe de hervatting van het Loopveldspektakel zou verlopen.
Met een optreden tegen het ook al niet hoog op de ladder geklommen maar wel met een nog langere historie begiftigde club dan het honderdjarige AMVJ, te weten: het ooit zo roemruchte DWS (opgericht in 1907).
Het zou te ver voeren om de DWS palmares in het betaalde voetbal hier te gaan opdiepen van deze vader van het samen met Blauw Wit gestichte en nog meer in het oog springende FC Amsterdam. Een club – met “de Lieverdjes” als bijnaam – die het 10 jaar uithield in het betaalde voetbal (1972-1982). Zie voor meer details de onlangs uitgegeven Scheurkalender over FC Amsterdam.
Nou vooruit dan, een paar namen uit die tijd die ouderen onder ons nog wel zullen kennen: Rob Bianchi, Karel Bonsink, Frits Flinkevleugel, Rob Rensenbrink, Frits Soetekouw, Henk Wery en niet te vergeten de onlangs overleden Piet Schrijvers (“de Bolle van… en het Lek van ….. “).
Die gouden tijd ligt al lang achter ons; maar ik ben benieuwd of de amateurtak van Door Wislkracht Sterk bij succes nog steeds het ooit zo populaire door Johnny Hoes gezongen lied: “Hoempa Hoempa Hoempa, DWS!!” luide mee kweelt.
Of er voor de tegenstander uit de zaterdagafdeling van DWS deze middag aanleiding was om na afloop in deze jubelzang uit te barsten, laat ik nog even zitten om ook nog iets over de door een uiterst intelligent en ongestuurd camerasysteem op de voet gevolgde match te debiteren.
Onder leiding van de scheids van dienst de heer Blommesteijn, werd het een wat merkwaardig maar wel spannend schouwspel op een vorstvrije maar nog steeds uiterst hobbelige grasmat. Met de eerste 35 minuten een beter en agressief spelend DWS tegen een aarzelend opererend AMVJ. Vooral de verdediging in nieuwe samenstelling had de nodige moeite om uit de plooi te komen.
Niet dat het aanvankelijk door een niet al te doortastende tegenstander voor grote problemen zorgde.
Maar, oh reflexieve schrik, voor echt onheil werd door de thuisclub dan maar zelf gezorgd. Zoals dat ook voor de stop meermaals geschiedde…. Een misverstand tussen beiden resulteerde in een lullig terugspeelballetje van Burak Sitil dat
door een verbouwereerde Maksim van Ingen slechts tot in het doelnetje werd nagekeken (0-1).
Dat er echter na de tien minuten tot de rust 2-2 op het scorebord prijkte mag zonder meer spectaculair worden genoemd. De AMVJ voorwaartsen, die inmiddels best een paar goede kansen hadden verprutst, hoefden geen capriolen uit te halen toen Enrico Patrick een vrije trap vanaf de zijkant en toch een metertje of twintig spijkerhard in het kruis pegelde (1-1).
Dat vond de defensie van het Kumar Kohort toch blijkbaar als gastheer weinig elegant en dus schonk het luttele minuten na de gelijkmaker DWS-er Pinas voluit de gelegenheid om zijn ploeg met een fraaie boog weer op voorsprong te brengen (1-2).
De suspense was nog niet over, omdat de scheids bijna in het rustsignaal een handsbal van een DWS-er zag die Burak Sitil in staat stelde tot topscorer van deze pot uit te groeien. Zijn pingel ging haast door het net… (rust 2-2).
De tweede helft was meer spannend dan fraai. Wat in het eerste bedrijf nog niet zo erg zichtbaar was, bleek na rust wel vaardig te zijn geworden over Bordeauxrood: de collectieve wil om samen voor een goed resultaat te willen knokken. Nogmaals: voetballend was het nog lang geen “botertje bij de boom“, maar als mogelijke voorbode van de broodnodige instelling tot strijden in de rest van de competitie was dit een logenstraffing van de vrees voor een voortgezette “laat maar waaien mentaliteit”, die de ploeg meerdere keren hiervoor de das om deed.
Dat inzet (vaak) beloond wordt, leverde een extra ruggensteuntje op voor wat nog komen gaat: de mooiste aanval van de middag leidde tot een even mooie winner van de voet van Melvin Grootfaam (3-2).
Een dure zege die het product was van volharding en knokken. AMVJ bleek dus vandaag in ieder geval Door Wilskracht Sterker! (Ook dan voorheen, dus houden zo vrienden!) Na afloop overstemde het gemor in de kleedkamer van DWS de lust tot “Hoempa, Hoempa”. In die van de thuisclub klonk het opgeluchte vreugdegejubel als ware zojuist een promotie bereikt. Zie het bewijs hieronder.
Voor Coach Kumar leek een pak van zijn hart te zijn gevallen met dit resultaat. Zie daarvoor ook het bewijs hieronder
Nu volgende week op naar het schiereiland (Marken) voor een nieuwe en hopelijke winnende draai aan het rad van fortuin van de goede Jan Peereboom.
Dirk
