Een slechts licht vernieuwd Eerste heeft inmiddels drie redelijk serieuze oefenpotjes in de beker achter de kiezen. En dat viel nog niet mee. Althans alle eerste helften waren van een dermate knarsetandend niveau dat zo vlak voor aanvang van de nieuwe competitie ernstige kriebels over de rug sidderden omtrent vorm en (conditionele) inhoud van het team. Zonder uitzondering was het na iedere aanvangsfluit slap en onsamenhangend wat de boys op de mat deponeerden.
Zowel tegen ASV Arsenal, het altijd lastige DAVO en de reserve-top-spelende zondag reserves van het aloude AFC was het onwennig huilen met de pet op in het eerste bedrijf. Alles wat Bordeauxrood de afgelopen seizoenen zo lekkere naam bezorgde bij vriend en vijand: collectieve spirit, drive naar voren en conditionele pit, leek verstopt onder een grauwsluier van lethargie, onbegrip en tactisch onbenul.
Maar blijkbaar was er steeds een rustpauze voor nodig om echt weer een beetje wakker bij de les te geraken. Want eerlijk is eerlijk: elke tweede helft zag er in ieder geval krijgshaftiger en gedrevener uit dan het slappe happie van de eerste 45 minuten.
Met als apotheose de tweede fase van de laatste bekerpot tegen AFC. Was er tegen Arsenal en het altijd lastige DAVO wel sprake van veel meer inzet en eenheid, maar nog bitter weinig scoringsdrift, in het laatste potje wreven de vele toeschouwers letterlijk de ogen uit bij het aanschouwen van een in het tweede bedrijf bijna ouderwets kachelend AMVJ 1. En dat terwijl ook op Goed Genoeg de eerste helft ieder met een bordeauxrood hart het schaamrood schier op de kaken joeg. Binnen twintig minuten stond het al 3-0 voor de gastheren en als hun vizier nog wat scherper had gestaan zou de rust al met een onoverkomelijk scoregat zijn aangebroken. Nu was de thee nog enigszins te drinken, omdat Jonne (jawel!) een compensatoir gegeven pingel koeltjes verzilverde.
De zorg voor een deprimerende afstraffing bleek echter ongegrond want plots was de geest weer geheel vaardig geworden over de mannen van coach Maurice. Kort op elkaar en gedreven ballend werd de nu geheel overdonderde tegenstander geen centimeter ruimte meer geboden. En er werd ook gescoord! Eerst na een gladde aanval en een puike voorzet via een even fraaie kopbal van spits Boertje. En niet veel later mocht Jimmy Jansen met een fraai soortement lob de gelijkmaker aantekenen. Jammer dat diezelfde Jimmy kort voor tijd nog een elfmeter tegen de paal mikte anders was het deze tweede helft helemaal bal geweest.
Nu restte in ieder geval de zo vlak voor de start van de competitie opwekkende overtuiging dat de boys het echt nog wel kunnen. Nu maar hopen dat aanstaande zaterdag de eerste competitiepot tegen het gedegradeerde Marken meteen na het begin met de tweede helft wordt begonnen……succes mannen
Dirk
