Dennis the Menace wijst AMVJ de weg…..

Na afloop stond ik enige tijd te verpozen aan de bar van “the Corner”, de veelbelovende naam van het als multifunctioneel aangeprezen clubhuis van AMVJ ’s tegenstander van die middag: het knus ogende Hellas Sport. Een fusieclub met vroegere Zaanse voetbalgrootmachten als ZVV en ZFC als voorouders; en dus een vereniging met een imposante, meer dan honderdjarige historie.

Wachtend tot een van die absoluut onbetaalbare senior vrijwilligsters de worsteling met 15 plakkende plastic glazen en een bierpomp had gewonnen. Als welverdiend rondje voor de boys van Bordeauxrood. Maar daarover straks meer.

Naast mij bevond zich een gezond stralende supporter van de thuisploeg. Blijkbaar ook in afwachting van een verfrissing. “Meneer”, zo sprak hij met dat licht zangerige toontje, dat de echte Zaankanter zo kenmerkt, “meestal heb ik behoorlijk de pest in als mijn ploeggie op zijn falie krijgt, maar vanmiddag had ik er alle vrede mee, dat jullie (hij bedoelde AMVJ) van ze (hij bedoelde Hellas) hebben gewonnen. Ik heb echt genoten van de manier waarop jullie (hij bedoelde opnieuw Bordeauxrood) liepen te voetballen…..”

Ik kon niet anders dan het volledig met deze aardige meneer eens zijn. Want er was ook in mijn immer kritische geest geen enkel spoortje van mopperkonterig misbaar achtergebleven over de door AMVJ zojuist met een 0-4 zege afgeronde pot. Integendeel, was het vertoonde van verleden week tegen autogeen titelpretendent Marken al om vrij lyrisch over naar huis te schrijven, het optreden op het feeërieke sportpark van Hellas was alweer even stralend als het koesterende zonnetje van de schier oneindige Indian Summer die ons landje zo verwent tussen alle zinloos wereldwijde oorlogsgeweld door.

Ik vond vooral de eerste helft zowel tactisch, speltechnisch, en qua dwingende homogeniteit kwalitatief van een, voor tweede klasse niveau, erg hoog gehalte. De tegenstander, verse (en sportieve) promovendus uit klasse drie, had vanaf de aftrap in ieder geval alle mogelijke moeite om zich in het pressiegeweld en het hoge tempo van Eén een beetje staande te houden. Slechts met behulp van een enkele counter werd getracht zo nu en dan wat ruimer adem te halen. Maar echt gevaarlijk werd dat eigenlijk nooit.

En dat was aan de andere toch een tikje anders. Lekker pressend en vaak goed combinerend denderde AMVJ blijmoedig richting de Hellas veste. Het leek in klassiek Helladiaanse mythen- epos gesproken af en toe wel op het Beleg van Troje. Want, en dat is toch een beetje de makke van de ploeg: het duurde toch nog vrij lang voordat “het paard van Troje” (in dit geval een doelpunt) de Hellas burcht was binnen gekruid.

En het was dan ook nog een heel bijzondere voltreffer. Daarvoor had Bordeauxrood zijn eigen “Dennis the Menace” nodig. Gelijk het vandaag de dag nog in 1000 kranten ter wereld kattenkwaad uithalende stripheldje was het linker verdediger Dennis Frijn die, zich van geen kwaad bewust , na een half uur van aanzienlijke afstand een voorzetachtige boogbal losliet welke voor verdediging en keeper van de gastheren een te groot en ongewild doeltreffend probleem vormde.

Met deze onbedoeld bizarre act hielp deze , overigens geenszins als notoire lastpot bekende staande speler, zijn maatjes wel over de scoringsdrempel heen. Want nog voor rust werd een de stand door Rene Boer gedecideerd naar 2-0 opgevijzeld. Na een uiterst vloeiende aanval en een dito assist van Bram Owusu.

Nadat het tweede bedrijf door de rustig leidende scheids Dijkstra in gang was gezet volgde van AMVJ kant een wat rommelig kwartiertje, waarin plots toch weer de nodige laksheid in het spel van de Schakel -discipelen sloop. En dat gaf Hellas optisch de kans om nu met drie spitsen wat meer op de voorgrond te treden. Maar ook dat leverde weinig tot geen mopgelijkheden, laat staan echte kansen op . De ware dreiging kwam al snel weer aan de andere kant, toen bijvoorbeeld Jeroen Halsema een corner ineens tegen de lat pegelde. Het was diezelfde Jeroen die na dik 60 minuten vanaf zijn backpositie een wonderpass losliet die Bram Owusu ertoe verleidde om eerst zijn directe tegenstander en daarna ook de sluitpost van Hellas het veld omzomende lover in te sturen. (0-3).

Kans op kans volgde om de score naar nog imposanter hoogten te tillen. Dat lukte nog maar een keertje. Evenals al in een eerdere wedstrijd was ook nu het slotakkoord weer voor de zichtbaar steeds lekkerder in zijn jeugdige vel stekende Joram Melis. Op aangeven van Imke van Moorselaar schuiverde hij beheerst de eindstand (0-4) op het fraai ogende scorebord.

Na opnieuw een klasse (vierde) zege in deze nog verse competitie zitten dus nog alle pluspunten in Bordeauxrode tas; aangevuld met een zo langzamerhand loodzwaar doelsaldo. (15-2).

De volgende reeks tegen de zwaardere jongens uit de poule zal duidelijk maken of Eén na deze vliegende start op winstkoers kan blijven. Maar adel verplicht , zeker aanstaande zaterdag tegen aarsrivaal AFC.

Althans dat is na het opnieuw mogen aanschouwen van “de edele daden” van het voltallige team zo langzamerhand de volle overtuiging van

Dirk