Over het fenomeen “wonderen” zijn bibliotheken vol geschreven. Religieuze, spirituele en triviale geesten houden zich er al een paar duizend jaar mee doende; en slaan elkaar met bewijzen om de oren dat wonderen wel dan wel niet bestaan. De definities vliegen daarbij in het rond. Van uiterst doorwrocht ingewikkelde tot ook zeer simpele, zoals “een wonder is iets buitengewoons”
Uw uit de zomerslaap ontwaakte chroniqueur hield zich er tot nu toe niet zo mee bezig. Koos dan ook geen partij in de al dan niet geleerde debatten hierover. Maar sinds de door wisselvallig weer en dito stemmingen gedomineerde eerste zaterdag in september in Abcoude heeft hij zich pardoes geschaard in het kamp van de overtuigde gelovigen, dat wonderen -ook in zijn meest simpele vorm- wel degelijk bestaan.
Doch voor ik u daarover iets meer vertel eerst een ferm: “Hallo vrienden van Bordeauxrood (en uiteraard alle overige adepten van het voetbal). Ik hoop dat u allen een zegenrijk luie en bruingebrande zomerstop heeft gekend en nu weer reikhalzend uitkijkt naar alweer een nieuw seizoen van AMVJ in de tweede klasse van het zaterdagvoetbal”
Na een Utrechts uitstapje tot ieders bordeauxrood plezier weer teruggekeerd in de Amsterdamse en Noord-Hollandse dreven, ziet de Loopveldploeg van de kakelverse youngster-coach Ricky Kumar en zijn ervaren assistent Kenneth Tevreede met verlangen uit naar de vele derby’s tegen oude vertrouwde opponenten.
Veel vertrouwde gezichten ook in de voorbereiding, naast een paar nieuwe coryfeeën. U zult nog van ze vermenen in mijn impressies. Anders dan verleden jaar speelde “het Lowlands syndroom” dit keer geen desastreuze rol in de aanloop naar de competitie. Oefenpotjes konden met een relatieve overdaad aan manschappen overigens met wisselend succes worden afgewerkt. Kersen op de voorbereidingstaart: de eerste plaats in het kampioenschap van Amstelveen en de doordeweekse overwinning op zondag tweedeklasser DSOV.
Dat gaf in ieder geval, ook gezien het allengs stijgende niveau, een beloftevolle prikkel voor een paar aardige bekerpotjes. Waarvan de eerste zich diende te voltrekken in Abcoude, een oeroude Utrechtse gemeente, overigens op knikkerafstand van Amsterdam en gelegen aan het Gein (een waarschijnlijk van nature vrolijk makend riviertje). Daar wachtte het door mij reeds bij voorbaat tot Kumar Kanjers gepromoveerde Bordeauxrood een treffen tegen de door de sympathiek aardige Tonnie Bras, telg uit de gelijknamige voetbal- en trainersdynastie, geleide club van die naam.
Ondergetekende die als digibeet de nodige worsteling moest leveren met de nieuwste vinding van de KNVB: de elektronische wedstrijdformulierapp., hoorde nog net hoe de teamleiding de mannen op scherp trachtte te zetten tegen deze niet gering ingeschatte zondag tweedeklasser.
Hoe contrasterend mistroostig waren de eerste dertig minuten na het eerste fluitsignaal van de Engelssprekende jeugdige Poolse referee aan Bordeauxrode kant. Zo bot als een bot mes en zo slap als een slappe lach maar kan zijn zo oogde de Loopveldploeg. Ik verdacht even het riviertje (zie boven) van het afwateren van een Geinige grap, maar voor de AMVJ-getrouwen was er helemaal niks te lachen in dat eerste deel van de pot. Wel aan Abcoude kant want die mannen sneden keer op keer als een wel scherp mes door de zachte boter van de Bordeauxrode defensie (en de rest van de ploeg)
De droeve herinnering aan de vale Oranjedonderdagavond drong zich op, want na een half uurtje stond er een onthutsende 3-0 voor de gastheren op het scorebord. En eerlijk gezegd was dat geenszins geflatteerd. Een naderende donderwolk leek symbool te staan voor een complete afgang. Even overwoog ik mijn nieuwgekozen koosnaam (zie boven) maar in te ruilen voor: Kumars Krukken, toen een simpel wondertje zich leek aan te kondigen.
Kwartiertje later ging namelijk de rust in met 3-2 door tegentreffers van een zich plots wel fel verzettend team. (Devery Boldewijn en Daantje van Hees) Nog niet erg goed ballend maar wel klaarwakker. Wellicht dat de donderwolk de mannen van de nodige energie had voorzien, maar ook de lucht was inmiddels behoorlijk opgeklaard. In het zwerk en in de AMVJ-gelederen te velde.
Wat er in de thee gezeten heeft zal wel een raadsel blijven maar in het tweede bedrijf waren de rollen volkomen omgedraaid. En het wonder geschiedde: een dominerend AMVJ liet nu de tegenstander alle hoeken van het veld zien. Plots was er zelfvertrouwen te over, werd er lekker gecombineerd en regen de kansen zich aaneen. De fraaie gelijkmaker (kopbal in het kruis door Luc Hofstra) lag al snel in het mandje en bleek de opmaat voor nog meer moois.
Want niet veel later kegelde wissel Idriss Nabil, koud in het veld, een gloeiendhete voorsprong in het geschroeide vijandelijke net.
Met nog een paar minuten te spelen leek het wonder uitgewerkt, want de vrijwel enige lichtzinnigheid van de inmiddels weer in genade aangenomen Kumar Kanjers, leidde tot de enige kans voor de thuisploeg in de vorm van een (tweede) pingel
Maar die werd de uitbundig door zijn maatjes bejubelde Kiep Clemens van Beek met een prachtige save gekeerd.
En toen uit de laatste tegenaanval spits Luc heel spits een lob in de touwen deed belanden was "Het wonder van Abcoude" compleet. Want zeg u nou zelf: van 3-0 achter naar een 3-5 zege is toch echt “iets heel buitengewoons” ?
In ieder geval volgens uw nieuwbakken wonderadept
Dirk
