Morgen op 22 maart wordt de eerste wielerklassieker van het jaar verreden: de lentekoers ofwel “de Primavera “, van Milaan naar San Remo. Daar wordt door wielerliefhebbers al voor de honderd en zesde keer reikhalzend naar uitgekeken. Omdat het de eerste voorjaarsklassieker van weer een nieuw en hopelijk dopingarm wielerseizoen is: een bijna driehonderd kilometer lange koers met twee door de vermoeide kuiten lastig te nemen Cipressa en Poggio (bergjes) tegen het eind en de kans op een verrassende eindsprintwinnaar op de Via Roma. Heroïsch strijdtoneel met een hoog gehalte dramatiek en vaak verrassende ontknopingen.
Nou hebben fietsen en voetbal als sport technisch gezien weinig met elkaar gemeen. Behalve misschien wanneer twee teams op fietsjes proberen een knoepert van een bal in andermans doel te “wielenâ€. Ongetwijfeld ook leuk om te doen, maar verder houdt iedere serieuze vergelijking tussen beide sporten wel op.
Maar niet als het gaat om heroïek, dramatiek en vaak verrassende ontknopingen. Factoren die ook het voetbal tot een boeiend schouwspel kunnen maken. En wat dat betreft was het zaterdag de Primavera van de tweede klasse a op het Loopveld. (het epitheton: “El Clasico van de tweede klasse†gaat mij toch nog een tandje te ver….).
Hoewel het op deze eerste lentedag met de meteorologische behaaglijkheid nog schraal en winderig gesteld was en ook het veld van de thuisclub helaas (weer) de kuitenbijtende hobbeligheid van een kasseienstrook vertoonde, was de wedstrijd tussen Bordeauxrood en de door mij immer als WV-enz. aangeprezen koploper WVHEDW een echte Primavera. Want die tweestrijd is zo langzamerhand best te afficheren als een klassieker waar de heroïek, dramatiek en verrassende ontknopingen meestal van afdruipen.
En ook deze aflevering was het niet anders. Ga maar na: WV-enz. stond voor het begin ogenschijnlijk nog een straatlengte van 7 punten voor. Maar als AMVJ de pot van vandaag en nog een inhaalwedstrijd in zeges zou weten om te zetten, zou nog maar een baddikte van één puntje de beide rivalen scheiden.
Ingehouden suspense vooraf aan beide kanten was haast voelbaar. Maar oprechte ontlading van vreugde na afloop bij de Schakelboys toen door 1-0 zege nog een mooiere lente lonkte. Anderzijds diepe teleurstelling bij de tegenstander die wellicht in het vervolg toch nog een bui zien hangen.
En dat na een pot die mede door de gebrekkige omstandigheden meer spannend was dan voetbalfraai. Stevig van karakter maar nooit echt over de schreef getrokken door de acteurs. (hulde!) Met heroïsche heldenmoed gestreden door het collectief van Eén. Tegen een wat tegenvallend WV-enz. dat voor het overgrote deel van de wedstrijd veel moeite bleef houden met de niet aflatende inzet en druk van de thuisclub. Het was lekker om te zien hoe ouderwets Bordeauxrood tekeer ging vanaf het eerste fluitsignaal van de wel zeer jeugdige (22 lentes slechts) maar zeer volwassen en prima fluitende scheids van der Laak; een groot talent dat door zijn puike optreden een forse bijdrage had aan een boeiend maar binnen alle perken blijvend gevecht (onthoud die naam!)
In de eerste helft had AMVJ op een minuut of tien na het beste van het spel; kreeg het mogelijkheden en kansen maar was niet bij machte om daar ook maar eentje van in een ook toen al licht verdiende voorsprong om te zetten. WV-enz. stelde daar vooral uit dode spelmomenten enige lichte dreiging tegenover maar kwam nauwelijks in de buurt van Levien Rocha’s heiligdom. (zie voor deze betiteling van het AMVJ doel het vervolg)
Rust derhalve dubbelblank.
Was de vrees voor een mindere tweede helft van Eén vorige week bij Marken al tot een verwaarloosbaar vreesje geslonken, vandaag bleek dat die zorg voor de rest van de competitie in de tas kan. Kort gezegd: AMVJ bleef ook na de pauze een hecht collectief dat, ook als het voetballend niet echt lekker gaat, toch in staat om behoorlijk wat dreiging in zijn spel te leggen; en de tegenstander op een paar momenten na aan de leiband te houden.
Een zo’n moment deed zich vlak na rust voor toen een open kopkans door WV-enz. tot opluchting van de Bordeauxrode zijlijn niet werd benut. Maar voor het overige bleef AMVJ tot een kwartiertje voor tijd de bovenliggende ploeg met de kansen. Die er maar niet in wilden. Het bleef daarom lang onzeker spannend.
Tot Jonne Seriese na een minuut of zeventig zijn ijskoud koele en pegelharde zekerheidje mocht showen en daarmee zijn maatjes vanaf elf meter op een terechte en luid bejubelde voorsprong trakteerde.
In de resterende speeltijd deed het ontwaakte WV-enz. er nog alles aan om in ieder geval met een kostbaar punt naar de Kruislaan terug te keren. En dat leek ook nog te lukken toen de scheids tot ontzetting van de thuisclub een enkele minuut voor afloop opnieuw naar de stip wees, maar nu aan de voor AMVJ verkeerde kant.
Het dramascenario van een gelijkspel vlak voor tijd leek opnieuw voor Eén geschreven te zijn. Maar Levien Rocha en zijn tot ondoordringbaar heiligdom omgetoverde doel besloten de geschiedenis om te keren. Want eerst pareerde Levien de zwak ingeschoten pingel met zijn benen, waarna het leder weer parmantig richting voeten van de strafschopnemer huppelde. Veel reeds voor het naderend noodlot geloken AMVJ- ogen hebben niet gezien dat het als gapend doelgat ogende heiligdom de bal die van een paar meter afstand werd ingeschoten, haast achteloos naast de palen deponeerde (de misser van de dag en zijn WV-enz. vrienden in opperste vertwijfeling achterlatend).
Zo kwam er een verrassend slot aan een spannend middagje heroïsch voetbal door een collectief strijdend Bordeauxrood, dat gelijk de echte Primavera in de eindsprint een nipte maar verdiende en dure zege over de meet bracht. Een stoer begin van een (wellicht) nog mooiere lente voor een weer volop strijdvaardig AMVJ team moge in het verschiet liggen voor alle trouwe supporters van Eén en ook voor
Dirk
