Dik drie kwartier na afloop van het doordeweekse treffen met het aloude DVVA duurde het voor de scheids van dienst de voor AMVJ zo ontnuchterende statistieken van deze pot via een trage verbinding richting het onding Sportlink had kunnen doortrechteren. Maar die tijd was blijkbaar volstrekt niet voldoende voor spelers en coach van Bordeauxrood om de onwerkelijke waarheid van een nieuw verlies binnen een paar dagen enigermate tot beheersbare proporties terug te relativeren.
Hologig starend naar een ongetwijfeld wrangschraal biertje en naar de apps,. die ook al azijnbesprenkelde berichten over de verrichtingen van de concurrenten digitaliseerden, werd deze volstrekt onnodige nederlaag maar heel langzaam verteerd.
Was het tegen WVenz. niet echt moeilijk om het gemis aan één of drie punten te aanvaarden, de 1-2 zeperd tegen DVVA was nauwelijks voor enige rede vatbaar.
Over de gehele wedstrijd zoveel sterker en dominanter op de mat aanwezig en dan toch nog met helemaal niks de poldernacht te worden ingestuurd. Het was de boys en hun coach allemaal een tikkie te bizar.
En toch hielp er geen roep om de lieve moeder aan dat met dit verlies ook de hoop op een nacompetitie plek onder de plaggen van het Loopveld begraven lijkt.
Het is niet anders , maar soms is ook het voetballeven tegendraads aan wat het eigenlijk had moeten zijn: rechtvaardig voor de betere. Want dat was Bordeauxrood in deze overigens bepaald niet hoogstaande wedstrijd.
Maar als je de flow niet mee hebt, kan het gewoon niet goed gaan. Want wanneer je in de eerste minuut al een hoorbare pingel weggewoven ziet, niet veel later een glaszuivere goal via vlaggetjesdag aan de zijlijn valselijk ziet afgekeurd, de rest van de eerste helft absoluut dominant bent, kans op kans krijgt en toch maar met een te schamele 1-1 gaat rusten, omdat één keer knullig verdedigen de opponent één keer dicht bij het doel breng en G…by Jove (netjes blijven Dirk) ook nog een voorsprong neemt, die overigens onmiddellijk daarna weer kwijt raakt door een vloeiend doeltreffende AMVJ aanval, ja dan kun al aan je water voelen dat het allemaal niet soepeltjes richting de drie punten dreigt te gaan.
Als dan in het tweede bedrijf de tegenstander weliswaar wat dwingender aanwezig is en zelfs een paar keer meer bij het vijandelijk doel komt als in de eerste 45, maar Eén toch duidelijk meer van het spel houdt, dreigender is, maar weer niet makkelijk tot scoren komt, en via een haast traditioneel keertje algeheel concentratieverlies in de defensie een tegenstander vrij baan geeft om een tegendraads schotje tegen de touwen te doen belanden, daarna met man en macht wordt gedrukt om tenminste nog een hoopvol puntje over te houden, kansen voor open doel echter weer genadeloos om zeep worden geholpen, je weet dat de scheids toch niet tot middernacht laat doorspelen om te zien of er nog eentje ingaat, onvermijdelijk op tijd affluit, ja dan besef je dat, wat je niet voor werkelijk hebt willen houden gezien het verloop van de strijd, toch bewaarheid is geworden: geen punt te makken en nauwelijks zicht meer op een verlenging (van de competitie).
Of toch nog als er negen puntjes in de laatste drie potjes worden gescoord? Wie weet, het tij zal toch nog wel een keertje in het voordeel van mijn immer nog dierbare Mauricematadoren gaan keren? En als de concurrenten dan een beetje meewerken kunnen er nog best leuke dingen gebeuren voor ons aller Bordeauxrood en voor
Dirk
