Toen ik vrijdagavond mijn half–hybride, vol-automatische en voor deze leek hyper-gerobotiseerde “zelfbeweger”(=automobiel) alarmerende signalen hoorde afgeven over snel dalende buitentemperaturen, ijsbeslagen wegdek en danig verminderd zicht, tekenden zich al de contouren af van een mogelijk voetbal loze zaterdagmiddag.
Beseffend dat het in de polder waar Bordeauxrood zijn thuishonk heeft, vaak eerder en raker wintert dan in de bebouwde kom, keek ik ’s anderen daags voorafgaand aan de wekelijkse processie naar de grootgrutter met enig misnoegen naar mijn zojuist van een weerbarstig ijslaagje schoongekrapte autoruiten. “Dat wordt op naar de behagelijker sportschool vanmiddag”, concludeerde ik na ook nog te hebben waargenomen dat een mistige grauwsluier zich hardnekkig over het Amstelveense leven had gedrapeerd.
Maar toen de opbrengst van onze voedselqueeste in koelkast en conservenkastjes was weggestouwd, liet een WhatsApp uit de polder weten dat Koning Winter nog niet bij machte was geweest een streep door het Loopveldse voetbalprogramma te halen.
De pot tegen koploper EDO uit Haarlem ging dus gewoon door.
Of uw chroniqueur daar, afgezien van het weer, nou blij mee moest zijn, laat ik graag in het midden. Maar om met een nog verder gestript Kumar keurkorps de strijd aan te moeten gaan tegen de ploeg met de tot deze middag bijna volledig waargemaakte naam (“Eenheid Doet Overwinnen”), leek toch bepaald geen sinecure.
Zeker niet met de op zich goed afgelopen maar toch voetbalpijnlijke expeditie naar Zunderdorp van vorige week nog vers in het geheugen.
Mijn immer zorgzame eega repte zich echter na het horen van het opmerkelijke nieuws direct naar het zomerverblijf van onze thermische winterspullen en zorgde zo voor een outfit die mij evengoed beschermd zou hebben tegen een authentieke ijskoude poolnacht dan tegen een paar uurtjes vertoeven in de mistroostig duistere entourage rond een tenen verkleumend kil voetbalveld.
Zo kon ik mij letterlijk dus goedgemutst bijna incognito op het Loopveld bewegen, hetgeen na de verbale escapades bij HBOK bepaald een voordeel was (zie bijdrage vorige week).
Nu viel er bovendien tot vlak voor aanvang nog maar een kinderhandjevol aan hondstrouwe zijlijnsupporters te begroeten, hetgeen mij deed vermoeden dat kou en/of een slecht voorgevoel wellicht de aanstichters waren voor deze absentie.
Zij die er als altijd wel waren: Chapeau!
Maar hoe dat ook zij, feit was dat de tegenstander in ieder geval aan (vriendelijke en vrolijk gestemde) begeleiding en familie al meer kwantum had ingebracht dan de supporterstribune van AMVJ.
In het neutrale vak meldden zich nu eens niet de HAV-mannen (jammer vrienden, lekkere pot gemist), maar twee coryfeeën van radio Rick FM (Uithoorn/de Kwakel): Peter Brouwer en zijn copiloot Pieter Koppenol, prima presentatoren van het zondagse liveprogramma over sport in Amstelland. Zij hadden manmoedig de kou getrotseerd om weer eens zelf te zien, wat ondergetekende ze elke zondag rond halftwaalf live op de mouw speldt over de potjes van de Kumar Kids in 2a.
En ze hadden er, zo bleek in de gezellige nazit, geen spijt van.
En dat mocht ook best de conclusie van zijn van alle toeschouwers, die door beide teams een uiterst aantrekkelijk potje voetbal voorgeschoteld kregen.
Onder leiding van een hierbij eveneens te eren goede scheids van dienst met de welluidend toepasselijke naam: Nurettie Eren.
Aan niets herinnerde het toch niet dik in de spelers zittende AMVJ aan de ploeg die tegen de klompenboys nog zo ploeterend een weg naar de drie punten moest vinden.
Het was vanaf het begin fel, wilskrachtig en gedreven wat de discipelen van coach Kumar op de mat legden. Aanvankelijk nog niet altijd met even oogstrelend voetbal en ook nog niet scherp in de afronding, maar energiek genoeg om tegen de van ervaring en voetbalgogme bulkende tegenstander een evenwichtige eerste helft af te leveren.
De routine van de EDO-mannen oogde wellicht wat soepeler in omschakeling en scherper in aanval maar dat werd meer dan gecompenseerd door de gezonde agressie van de thuisploeg.
Het was best een stevig potje maar mede dankzij de zelfbeheersing van de strijders te velde en het degelijk rustige optreden van de referee liep het nooit uit de hand.
Het evenwicht in het eerste allengs mistiger wordende bedrijf werd echter ruw verstoord toen nummer 7 van EDO Greg Bijnaar (hopelijk goed gespeld, want de man kom eer toe) na een stijlvol rush-je van buiten de zestien een fantastische en schier self-propelling pegel losliet die AMVJ-goalie Rocha alleen maar heeft horen fluiten op zijn weg naar het kruis.
Betekende dus wel een dompertje voor de Kumar Kanjers (u ziet, ik gebruik al schrijvende een ander, waarderender epitheton ornans voor het team) die alsnog naar de warme thee moesten met een 0-1 in de achterzak.
De lichte vrees dat die tegenslag mentaal zou doorwerken in de tweede helft kon echter snel uit de grijze cellen worden weggepoetst.
Met het langzaam optrekken van de mist, bleek ook AMVJ niet van zins weer de mist in te gaan, maar er collectief voor te willen knokken om de ongeslagen thuisquote minimaal te handhaven.
Nog gedrevener dan voor rust en nu ook met aanzienlijk lekkerder voetbal werd alles op alles gezet om de opgelopen schade te herstellen.
Als beloning voor die inzet en kwaliteit lukte het al snel om na een prima en scherpe aanval de gelijkmakermaker achter de voortreffelijke EDO-doelman te mikken. Een messcherpe voorzet van Devery Boldewijn werd door “hoppa Roppa Meerhoff” solide in het vijandelijke netje getikt.
AMVJ ging door waar het gebleven was en vocht voor elke meter gras. De mannen van coach Sven Roomeijer raakten er zo te zien een beetje van slag van. De soepelheid was al lang uit hun spel verdwenen en aan kansen creëren kwamen ze nauwelijks nog toe.
Ook al fors gedwarsboomd door een hecht AMVJ defensief waarin het centrale gelegenheidskoppel Tim van Heusden en Gijs Bedet een extra pluim op de hoed mag steken. De rest van de ploeg (en de wissels) verdienen uiteraard ook een pluim van de deze keer volgens de bankzitters opmerkelijk hoorbaar “stil genietende Dirk”.
En helemaal toen met nog een tien minuten te gaan de hogedruk op het EDO-doel opnieuw tot zoveel gevaar leidde, dat opnieuw “hoppa Roppa Meerhoff” koppend de luid bejubelde drie punter voor de thuisploeg mocht thuisbrengen.
Een opsteker van jewelste, die gezien inzet en wilskracht aantoont dat AMVJ geen enkele reden meer heeft om voortaan nog een keer de mist in te gaan……Althans naar het waarderende oordeel van
Dirk
