AMVJ kende een tot weinig kopzorgen nopende voorbereiding, met als aardig resultaat: nog een rondje door in de beker. Hopelijk tegen een aansprekende tegenstander. Een optreden in de Kuip zit er bij zekerheid niet in want die eer is weggelegd voor het aloude Swift, dat Bekerhouder Vitesse een historisch kopje kleiner maakte.
Alleen het al in het nog prille begin met een ernstige blessure langdurig uitvallen van routinier Jimmy Jansen leverde een eerste donkergekleurde bladzij in het hopelijk niet rijkelijk te vullen koppijndossier van coach Kumar op. (voorspoedig herstel Jimmy!!)
Voor de rest konden hij en zijn goede assistent Kenneth (verder te noemen: K&K) de start van de competitie met een brede selectie, een goed gevoel en redelijke rust in de kop tegemoetzien. Weliswaar meteen geconfronteerd met een krakertje tegen het al bij voorbaat als kandidaat voor de uiteindelijke koppositie geafficheerde ZOB. “Maar dat moest dan maar meteen duidelijkheid scheppen over de scherpte en focus in de koppen en knoken van zijn Kumar Kanjers”, overwoog de coach die vanwege een overtal aan fitte manschappen alleen wat luxe hoofdbrekens kende over zijn startbasis.
Met opgeheven hoofd naar Zuid Oost Beemster derhalve. Vandaag getooid in zwoele Indian Summer tooi. Dit keer geen “winden waaien om de doelen”, maar lekkere omstandigheden om te ballen. Uitgezonderd het wel heel stroperige bal vertragende kunstgras.
Vroeg aangekomen om ook nog de ouverture van AMVJ 2 te kunnen aanschouwen tegen de reserves van de thuisclub. Onder leiding van de kersverse coach Mher Karsparyan, een van oorsprong Armeense voetbaltopper, konden de mannen helaas nog niet worden gepromoveerd tot “Mher’s Masters”. Want na een mindere eerste, maar veel betere tweede helft lukte het niet om de wat knullig opgelopen 2-0 achterstand bij rust weg te poetsen. Kop op mannen het komt vast goed!
Tijd voor de fysiek duidelijk minderbedeelde Ricky Rebels om de stevig stoere stronken en kop grotere mannen van ZOB vanaf het begin koelbloedig maar "knallend" het hoofd te bieden.
En ziet, scheids van dienst de talentvolle jongeheer Erwin Dam had nog maar een paar (nog kaartloze) sprintjes hoeven trekken, of het fel jagende Bordeauxrood produceerde een fraaie bliksemattack die door spits Luc Hofstra met een even fraaie kopstoot tot de 0-1 voorsprong voor zijn maatjes werd omgebogen. Wellicht een te vroege treffer tegen een tot dan toe uiterst makke tegenstander, want na zo’n minuut of twintig dominantie van AMVJ-zijde, taande de haast hoofse suprematie in bedenkelijke mate. Mogelijk dat ook een vroege wissel -hinderlijke blessure van Ted Mijnals- voor wat onrust en mentale evenwichtsverstoring zorgde.
Maar het leek wel alsof de boys er af toe met het hoofd niet meer bij waren. Zo regende het plots foute passes en was postbode-voetbal aan de orde van de rest van de eerste helft.
ZOB werd daardoor de kans geboden om het heft in handen te nemen en deed dat ook gretig. Veelal met counters na onnodig balverlies van de te frequent als “kippen zonder kop” acterende K&K horde. Dan wel zich behendig bedienend van de veel gevaar stichtende lange haal. Op één daarvan verkeek het AMVJ defensief zich zo grauwelijks, dat ZOB spits Grauwde nog voor het kopje thee met een “koppie-koppie” lepe lob zijn voetballuisterrijke voornaam: Rivelino alle eer mocht aandoen (1-1).
In de rust de koppen krachtig bij elkaar gestoken en door K&K nadrukkelijk gewezen op ieders hoofdelijke aansprakelijkheid voor een goed eindresultaat, startte Bordeauxrood in ieder geval weer fris in de kop aan het tweede bedrijf. Niet dat de sluitpost van ZOB zich overmatig hoefde in te spannen om zijn doel schoon te houden, maar er was wel weer sprake van een collectieve drive richting de goede man.
Dat bleef met wisselende tussenpozen, waarin de mannen er schijnbaar de kop weer niet echt bij hielden de hele rest van de pot zo. De thuisploeg kon, hoewel wat robuuster en iets kansrijker in een vrij matig middenveldgevecht ook verder geen potten breken. En daarmee is in hoofdzaak het logische gelijke spel aan de eindstreep wel verklaard.
Na een stevige, maar ondanks de negen gele kaarten die de scheids flitsend uit de pocket toverde, faire maar niet zo voetbalfraaie tweestrijd die voor de aardige bestuurders en staf van de gastheren nogal een teleurstelling bleek.
In het Bordeauxrode kamp spraken het niet geheel te Vreede gezicht van assistent Kenneth en de berusting in de lichaamstaal van coach Kumar boekdelen over de nog te wisselvallige prestatie van hun discipelen. En met dit zwijgende: “ de kop is eraf, maar nog veel werk aan de winkel”, sloegen ze na een enerverend middagje in de zonnige Beemster de spijker spijkerhard op de kop naar de mening van
Dirk
