Net als vorige week waren de stoplichten ook vandaag op weg naar de inhaalpot tegen het altijd lastig te achten Marken bepaald niet zeer welgezind. Maar dit keer incasseerde ik alle op geel en rood springende kwelgeesten met een onbeïnvloedbaar onuitwisbare glimlach rond de lippen.
In tegenstelling tot vorige week voelde ik mij namelijk ten positieve gesteund door de uitkomst van de kaarten. Geen gele of rode exemplaren, maar doodgewone speelkaarten. Dankzij deze stukjes geplastificeerd karton had ik er het volste vertrouwen in dat dit een voor mijn dierbare Bordeauxrood zonovergoten middag zou worden. Ondanks het grauwsluierige zwerk in het alweer winderige decor van het schiereiland van Sijtje Boes.
Hoewel de pure rationalisten onder ons deze regels schamper als bijgelovige onzin zullen afdoen, heeft uw rapporteur wel degelijk het nodige gevoel voor andere energieën in het heelal dan bijvoorbeeld leveranciers van groene stroom de mensheid willen doen geloven. Noem het bijgeloof of zweverig geneuzel, mij best. Maar de lessen in het leggen van de kaart die ik van een, om in energietermen te blijven, mooi verlicht mens op de zaterdagochtend krijg, beginnen enige vrucht te dragen. Zodanig dat het oefenen met de legpatronen nu ook in een stadium van het zelf doen is gekomen.
Het leek mij daarom vanochtend na de vier toch lichtelijk teleurstellende resultaten na de winterstop geen slecht idee om voorafgaand aan de bedevaart naar Marken de kaarten te vragen of die trend doorbroken zou worden en er eindelijk weer eens drie punten aan het geslonken totaal konden worden toegevoegd. Het antwoord was indrukwekkend positief. Zo zelfs dat als er bij het stellen van de vraag ook maar een zweempje van wishful thinking in mijn brein had gecirculeerd, dan nog twijfel aan een goede afloop absoluut van de gekke zou zijn geweest.
Tegen deze rotsvast overtuigende uitspraak van de kaarten over de gunstige uitslag kon geen stoplicht op. En ook de ploeg uit Marken niet, zo bleek. Want na het laatste fluitsignaal van de super getalenteerde en dus uitmuntend leidende voetballende /scheids of scheidsende/ voetballer de heer Belkaraoula (zo stond het tenminste op het wedstrijd formulier) prijkte er een 0-3 zege voor AMVJ op het Markense scorebord.
En om terug op aarde te komen: die eclatante overwinning kwam uiteraard geheel en al op het conto van de Schakelboys zelf. Die hadden er vanmiddag op de mooie kunstgrasmat ouderwets zin an. Niet erg gestoord door de flakkerende wind knalde het team er vanaf de start bovenop; de verbouwereerd toekijkende gastheren geen centimeter ruimte gunnend.
De druk op het vijandelijke doel was direct groot en al na een minuut of zeven lag de bal in de Marker fuik. Een fraai aangesneden vrije trap van Jeroen Halsema werd door spits Bram Owusu met het hoofd koeltjes tot een voorsprong omgebogen. Deze opsteker gaf Eén nog meer power. Ook al moest coach Schakel al snel twee keer wisselen wegens hoofdpijn bij Dirk van Moorselaar en voetpijn bij Tjerk Veldman, het maakte niet uit. De vervangers Joram Melis en Ricky Kumar pasten zich naadloos aan.
Geconcentreerd van achter tot voor,lekker ballend waar het mogelijk was en radicaal optredend waar het moest werd de onderdrukte opponent eigenlijk geen enkele kans op beter gelaten. AMVJ kreeg daarentegen mogelijkheden en kansen bij de vleet maar zelfs de mooiste mogelijkheden om de Markense goalie opnieuw te laten vissen werden ook nu weer als ondermaats getaxeerd en derhalve achteloos in het IJsselmeer teruggegooid.
Dus een beetje geschiedenis herhaalde zich ook vanmiddag weer toen er bij rust slechts een (te)magere 0-1 op het bord stond. Maar daarmee hield de vergelijking met het (milde) leed van de weken ervoor wel op. Want mocht de trouwe zijlijn van Bordeauxrood tijdens het opwarmen in de oergezellige kantine van de thuisclub nog enige zorg hebben gehad over het vervolg, dan werd die in het tweede bedrijf door hun favorieten resoluut gelogenstraft.
Want het team ging als team door waar het voor rust gebleven was (zie boven). Het was met andere woorden hoogst vreugdevol om te zien dat het spetterende begin van deze competitie geen kortdurende boost is geweest, maar dat de boys het echt nog wel kunnen: hoog druk zetten, de tegenstander blijven opjagen ,hoog frequente concentratie en focus over de volle negentig minuten; en ook bij langere vlagen nog prima ballen ook….
De bevrijdende 0-2 kon nog even uitblijven maar toen Joram Melis in de zestien onderuit werd gehaald mocht Jonne Seriese via een carambole van elf meter zijn maatjes vrijwel in veilige haven brengen. Dat laatste deed Ricky Kumar definitief door niet veel later met een bekeken boog de bepaald niet geflatteerde eindstand te bejubelen. Want een grotere uitslag had zeker niet misstaan na dit weer veel belovende trenddoorbrekende optreden van Eén.
Dat vonden ook de als altijd gastvrij plezierige bestuurders en aanhang van de thuisploeg in de nazit. Waarin terecht ook veel lauwerkrans werd omgehangen bij “the talent of the match†met die schier onspelbare, maar ongetwijfeld snel naammakende naam (zie boven). Zo kwam een voorspeld eind aan een voetbalmiddag met een voor AMVJ (ondanks drie gele kaarten) toch in alle opzichten veel goeds voorspellende eindsprint in deze nog lang niet besliste competitie.
Met dat goede (voor)gevoel wordt er vanavond met vrienden een (gewoon) kaartje gelegd door
Dirk
