Tijdens zijn zwerftochten op het levenspad in dit ondermaanse is uw impressieschrijver over de handel en wandel van zijn dierbare Bordeauxrode strijders,er van diepgaand doordrongen geraakt, dat er meer is tussen hemel en aarde dan mensenogen kunnen zien en hun oren kunnen horen.
Vraag me niet om uitleg van deze tegelwijsheid, hoewel ik die ervaringsgewijs best zou kunnen ophoesten. Maar dit soort ontologische ontboezemingen horen nu eenmaal niet thuis op een triviale voetbalsite.
De ontdekkingstocht naar “het onzichtbare†wordt overigens door vele methoden en technieken ondersteund.
De trouwe lezer van mijn palavers zal zich misschien herinneren dat ik ooit iets schreef over de voorspellende kracht van het kaartspel.
Tijdens de wijze lessen van mijn spirituele coach leggen wij bij wijze van oefenstof vaak ook even de kaart over het verloop van de competitie voor AMVJ 1.
De rotsvaste rationelen onder u zullen nu wellicht bij het lezen van deze biecht met cynische afkeer over zoveel zweverigheid doorschakelen naar het ongetwijfeld zakelijke verslag van AMVJ- Reigersboys op de HAV site van mijn goede vriend Mathijs Groenwoud.
Het zij zo, maar geloof mij: de kaarten liegen nooit!
Zo was het bijvoorbeeld vorige week voorafgaand aan de match tegen Overbos bepaald een Hosanna legging, met een duidelijk tendens naar een pittige zege. De juichende impressie over dit potje heeft u inmiddels kunnen lezen….
Vanochtend was er echter veel minder reden om het overwinningsbier maar vast te reserveren. Een magere, druilerig onzekere uitkomst werd ons door de kaarten voorspeld. Of de weergoden invloed hadden op dit donkere vooruitzicht weet ik niet, maar feit is dat zij blijkbaar besloten hadden deze zaterdag te bedelen met op zijn gewoon Hollands gezegd: onvoorstelbaar door stormwind en regen geteisterd kloteweer.
Al geen pretje om zoals elke zaterdag de dag te beginnen met de heilige processie van het winkelwagentje richting grootgrutter.
En zeker niet wanneer je voorgevoel over een lastig middagje tegen uitgerekend de onderste ploeg uit de lijst nog eens wordt aangewakkerd door een reiger die mij doodgemoedereerd en onbewogen op een afvalbak staand aankeek en met vastberaden snavel leek te prevelen:
“hé vriend, straks komen er een stel tot voetbalmens geëvolueerde familieleden van mij op bezoek bij jouw clubje en ik zeg je bij deze: zo laag als ze op de ladder staan, zo slecht zijn ze bij lange na niet. Jullie krijgen het net zo slecht met hen als met het weer…..â€
Daarna verhief hij zich hautain majestueus van zijn bak en klapwiekte met de storm in de rug het duistere zwerk in; mij in licht onrustige verwarring achterlatend met de uitklapbox vol dagelijkse kost als lokkende troostmiddelen inmiddels in de kofferbak.
Aangekomen op de thuisbasis van AMVJ werden die verdraaid vervelende voorspellingen van kaart en vogel nog eens extra aangedikt door de treurigheid waarmee de overigens uiterst vriendelijke begeleiding van de Reigerboys hun acte de présence gaven: coach ziek, een peloton aan geblesseerden en vervangers uit de A junioren……
Mijn toch al fors getormenteerde gemoed voorvoelde na die treurzang juist een dikke kans dat deze laagvliegende tegenstander niets restte dan de zo beruchte mysterieuze krachten in de sport uit de mentale kast te halen.
En vrienden van het geloof, bijgeloof en/of ongeloof, geloof het of niet: het kwam allemaal uit.
De kaarten hadden gelijk, de reiger had het bij het rechte eind en bij de Reigerboys brandde het heilige vuur van het eerste fluitsignaal van de scheids van dienst de (alweer jonge)heer van der Laak tot diens laatste klaroenstoot.
De bezoekers trokken ten strijde op een wijze die mij vol ongeloof vervulde over hun lage klassering.
Nou was dat destijds tijdens het bezoek van Bordeauxrood aan het Reigerpaleis ook al het geval. Ook toen speelde die ploeg bepaald niet als een voorspelbare degradatiekandidaat.
En ook deze duistere middag bleef volstrekt duister waarom ze zo laag staan.
Qua inzet en geregeld ook qua voetbal waren zij bepaald niet minder dan de thuisploeg, die, het moet gezegd, een veel mindere pot afleverde dan de afgelopen weken.
En daar waren niet alleen de beroerde weersomstandigheden debet aan. Onderschatting? Niet echt, want er werd best hard gewerkt; maar ook vaak slordig, een tikkie onnauwkeurig in de passing en af en toe ook net een pasje te laat om de gretige Reigers te temmen.
Door de harde wind hadden trouwens beide ploegen moeite om de juiste lengte te vinden en was het hotseknotsbegonia-niveau soms aanzienlijk. Toch kwam Eén vrij snel op voorsprong.
Een van de weinig echt geslaagde gladlopend geoliede aanvallen stelde Imke van Moorselaar in staat zijn toch al indrukwekkende scorekaart nog mooier te kleuren. (1-0). AMVJ was vanaf dat moment wel de betere maar het verzet van de bezoekers was bij lange na nog niet gebroken.
En ze werden beloond voor hun daadkracht want midden eerste helft kwamen ze op gelijke hoogte.
Dat aan die gelijkmaker een meer dan prikkelende geur van buitenspel zat doet niets af aan het feit dat het niet eens onverdiend was. (1-1)
En toen even later de voor één keer compleet aarzelende AMVJ defensie tot zijn opluchting zag dat een door de wind gedragen stuiterbal niet in maar net op het bovennet eindigde, werd zelfs een voorsprong voor de gasten net niet bewaarheid.
Dat het een medekoploper vaak niet tegenzit bleek vlak voor het rustsignaal nog eens, toen opnieuw Imke van Moorselaar een ook naar zijn eerlijke zeggen “een Lucky†achter de Reiger goalie schampte. (2-1)
Dat bordeauxrood het na rust met storm in de rug wel even zou fiksen, bleek een illusie. Zeker in het begin van het tweede bedrijf speelde Reigerboys zo dwingend dat het voor de Schakelboys redelijk ploeteren bleef.
Weliswaar meer kansen en mogelijkheden, maar geen opluchtende score.
Het geloof brak pas bij de gasten toen de 3-1 toch viel door Bram Owusu die een fout van de Reiger keeper liggend-intikkend afstrafte.
In het openhuis dat daarna volgde had de score verder opgevoerd moeten worden. Maar het bleef bij de 3-1 stand en dat was gezien het heldhaftige verzet van de onbegrijpelijke hekkensluiter ook maar het beste.
Na een zeer geanimeerde nazit met scheids en gasten paraplude ik opgelucht over deze wat “kale zegeâ€van Eén naar de parkeerplaats.
Daar zat een reiger doodgemoedereerd en onbewogen op een lantaarnpaal, die met een lichte grijns rond zijn lange snavel leek te prevelen: “ik had je toch voorspeld dat het een lastig middagje zou worden……†Ik kon het dier het gelijk van de kaarten slechts bevestigen.
Dirk
