Als er vandaag de dag dingen aan de hand zijn, die sterke gelijkenis vertonen met een of meer vroegere gebeurtenissen, hoor je vaak zeggen dat de geschiedenis zich herhaalt.
Dat kan op veel fronten en elke schaalgrootte op onze wereldbol het geval zijn.
Ik ben geen geschiedkundige maar de keren dat wij mensen elkaar individueel of collectief de hersens inslaan om wat voor veelal onzinnige reden dan ook, is van alle eeuwen en telkens een gruwelijker herhaling van de Kaïn en Abel vete.
Mentaal vastgeroeste hunkering naar geld, macht, hoogmoed, hebzucht, woede, wellust en ander ego-spul, is er meestal de oorzaak van dat we blijkbaar verduveld hardleers zijn geworden en erop slaan bij het minste of geringste .
Want de kreet: “dit nooit meer” – een haast standaard slotakkoord aan gewelddadigheden, heeft nog niet geklonken of de volgende rel, moordpartij of heuse oorlog dient zich alweer aan.
Het gaat me hier niet om de schuldvragen maar wel om het feit dat de mensheid er blijkbaar niet in slaagt om tegenover elkaar uit een wat liefdevoller vaatje te tappen.
Als je van dorp tot op wereldschaal naar de kleine en grotere brandhaarden kijkt- wordt het eerder erger en wreder op ons overigens nog steeds glinsterende kleine pareltje in het immense heelal.
Ik had nog even hoop dat de invloed van een minuscuul virusje ons collectief op vredevoller gedachten zou brengen, maar het mensonterende geweld in Oekraïne bewijst, naast vele andere schrijnende geweldsvoorbeelden helaas het tegendeel.
Als we niet echt wakker worden zal de tegel die de wijsheid in de kop van deze impressie symboliseert wel eens snel kapot kunnen vallen op keiharde nonchalance van de kreet: “na ons de zondvloed”
En dat zou toch eeuwig zonde zijn.
Want als het uiteindelijk definitief “gebeurd is met de koopman” en we ons piepkleine maar oh zo mooie aards geschenk door geweld en voortschrijdende milieuterreur voorgoed naar Filistijnen hebben geholpen, kan de geschiedenis zich ook op wat minder sombere wijze niet meer herhalen.
Zoals de geschiedenis van twee potjes voetbal tussen AMVJ en DVVA.
Ik weet het: het lijkt een hele sprong van de eerste alinea’s naar het voetbal, maar laten we niet vergeten dat een Nederlands top trainer zijn sport ook ooit kwalificeerde als: ”oorlog”.
Niet dat dit het thema is voor het vervolg van dit stukje, maar de wedstrijd van vandaag op het veld van DVVA had best een fors mannelijk karakter met af en toe ook een fiks opstootje.
Kortom een partij waaraan de leidsman van dienst de jongeheer van Hamersveld met het vorderen van de match de handen steeds voller aankreeg.
Het lukte hem dan ook niet om de kaarten geheel op zak te houden, maar het waren er slechts twee. Dus al met al viel het met het gedoe nogal mee.
Nou is dat laatste tussen deze beide, naar mijn weten: oeroude rivalen, altijd wel het geval. Zeker na afloop was alles weer pais en vree en zo hoort het ook.
Het was vanaf het begin duidelijk te merken dat Bordeauxrood zich voor de lichtzinnigheid van de week ervoor wilde revancheren. Weliswaar in een opnieuw “gepuzzelde” opstelling, waar de vaste patronen maar moeilijk toepasbaar bleken.
Met andere woorden: het voetbal was bepaald niet groots, maar er was wel degelijk wiskracht om er iets winstgevends van te willen maken. Gelukkig dat die geschiedenis van een week eerder zich niet herhaalde.
De ploeg van de sympathieke Lex van der Horst, die eveneens kampte met veel geblesseerden en een enkele vakantievierder, moest in het begin toestaan dat de Kumar Kids een redelijk overwicht hadden.
Het bleef echter bij een paar mogelijkheden, kansen niet of nauwelijks.
Van DVVA was pas vlak voor rust de nodige dreiging te melden want die kregen een paar dotten van kansen om op voorsprong te komen. Maar het bleef na drie kwartier dubbelblank.
Met opnieuw lichte en minder lichte blessures rijker en maar een bescheiden wisselmogelijkheid voor coach Kumar, was de tweede helft meer in evenwicht. Veel strijd en inzet dat wel, maar weinig soepel lopende combinaties. Ook veel oponthoud vanwege blessuregevallen.
Het werd zo’n pot waar de Nul- Nul uit de sonore stem van Turenhout bepaald niet opzienbarend zou zijn geweest.
Tot de scheids niet inde gaten had dat op het middenveld een dikke hands er de oorzaak van was wat DVVA een counter kon produceren die knap werd uitgespeeld tot een voorsprong (1-0)
Een nieuwe domper voor alles wat aan Bordeauxrood op Drieburg te velde of aan de lijn aanwezig was.
Maar er was in tegenstelling tot vorige week nog tijd genoeg over om het leed ongedaan te maken.
Dat leek echter niet te lukken ondanks tenminste één levensgrote kans voor een bijkans leeg doel.
Het was de verdienste van het AMVJ-team dat het ook in de ruime blessuretijd, die werd gegund tot de laatste snik bleef strijden voor een beter resultaat.
En mede daardoor herhaalde zich de geschiedenis van de vorige editie van deze match op het Loopveld, toen DVVA in de slotminuut alsnog met een puntje naar huis ging.
Nu werd het echt in de allerlaatste seconde door een assist van good-old Bram van der Driest en een mooie inprikker van een alerte Teddy Mijnals geen snik maar toch nog een opluchtende lach voor de bezoekers.(1-1)
Het was tenslotte jammer dat bij ondergetekende de geschiedenis van de ongeneselijke digibeet zich ook nu weer deed gelden, anders had u hierna uit de mond van coach Kumar onder meer zelf kunnen horen dat ook aardige geschiedenissen zich soms herhalen. Excuus daarom niet voor de eerste keer van
Dirk
