uzzelen is een noodzakelijke en niet bepaald geliefde bezigheid geworden binnen de contreien van de AMVJ-selectie. (Bordeauxrood 1 en 2) Geen Jig -Saw met duizenden onderdeeltjes, maar integendeel twee puzzeltjes met heel weinig stukjes.
Want om twee elftallen op de been te krijgen uit wat oorspronkelijk een selectie was van ruim 40 man voor twee teams was, moet er door de beide coaches met het zweet op het voorhoofd vanaf donderdagavond gewikt en gewogen worden. Wie aan wie kan worden uitgeleend en waar nog eventueel een paar spelers vandaan zijn te halen uit lagere regionen. (zo leverden vorige week bij Twee een paar oldtimers (35+) heel verdienstelijk een bijdrage in het team van trainer Mher Gasparyan).Deze week waren er bijna 80 appjes voor nodig om de puzzels op zaterdagochtend nog een beetje dicht te krijgen.
Benieuwd hoe het Tweede het zou vergaan tegen Loosdrecht drentelde ik in de pauze een opgeluchte elftalbegeleider Flip tegen het lijf, die een 3-0 voorsprong voor zijn team kon etalerenOmdat de stand in de tweede helft geen verandering meer onderging, was het feest voor de boys van Twee (NB de bank van Twee vandaag gevuld was met drie knapen van het succesvolle O-17 team!)
Wellicht een lekkere mentale opsteker voor de pot van Eén tegen het bepaald niet misselijke Monnickendam.
Samen met oude bekenden van de bezoekers in de kantine wachtend op de scheids van dienst drentelde de niet meer zo piepe maar nog fief fluitende referee bij AMVJ 2 richting capmingbank/ bestuurstafel.
Kwieke man met wie ik de voornaam bleek te delen: Dirk een ras Amsterdams accent met een dosis humor, die, naar zijn zeggen, ook uiterst lastig kwekkende klanten te velde met een kwinkslag op hun nummer weet te zetten. Hij gaf mij een paar voorbeelden die ik hier niet zal herhalen maar die blijkbaar intellectueel tot de minderbegaafde medemens tot inkeer en bedaren brachten.
Kortom: leuke man met leuke verhalen die zei met plezier een lekkere pot te hebben geleid.
Ik hoopte stilletjes dat deze middag langs het lijntje in ieder geval ook plezierig zou mogen worden voor zijn voornaamgenoot. Want na een reeks van vier nederlagen van de uitgedunde Kumar Kids was een opkikker toch wel erg welkom.
En daar zit je dan op een bankje aan de overkant van het dug-out geweld om te ervaren dat de nieges nog steeds niet uit het team verdreven is.
Want koud na de aftrap van de Engelssprekende Poolse scheids van dienst, de jongeheer Hubert Koet (zie ook nog hierna: het pauzenummer) lag de bal alweer in het mandje achter Levien Rocha, die een wel slimme maar beslist niet harde vrije trap (na een overigens volstrekt onnodige overtreding) niet wist te keren. (0-1)
Die vroege domper bleek meteen alle adrenaline uit het AMVJ-team te hebben doen wegvloeien. Een aantal spelers wilden nog wel, deden hun stinkende best maar leken toch al vroeg door een soort lamheid geslagen. Onvoorstelbaar veel balverlies en nauwelijks dreiging in aanvallend opzicht. (mijn blaadje bleef op een kans na volledig wit in de eerste helft). Daarnaast was er een enkeling die zijn maatjes bepaald niet van dienst was door zichtbaar een stevige dosis lamlendige lichaamstaal en overeenkomstige inzet te tonen.
Het feit dat door een hamstring van de net herstelde Idriss Nabil de toch al rijkelijk gevulde ”Bordeauxrouge Dôme des Invalides” nog meer langdurig bezoek kreeg, vermocht de pret, zo die er nog een beetje was, nog verder drukken.
Daar deed de ruststand, 0-2 voor een “compleet en energiek ballend Monnickendam, nog een redelijk zure schep bovenop.
Een beetje mentale cooling down gepleegd door een leerzaam gesprek met onze eerder vermelde fluitende Poolse expat. Een man die zich met eega en twee Engelse katten na anderhalf jaar volledig voelt in Nederland, een lekkere ICT-baan heeft en van de KNVB (terecht) toestemming kreeg om zijn hobby zowel zaterdag als zondag op tweede/derde klasse niveau op niveau uit te oefenen. (ook wel eens leuk om een dergelijk positief verhaal te kunnen melden)
Hij vertelde mij ook nog dat in zijn achternaam (Koet) in spreektaal de “oe” nogal eens wordt verbasterd tot c.q. klinkt als een gereduceerde kleine “u”. Ik haastte mij om te verklaren dat het niveau van zijn leiding in de eerste helft bepaald niet overeenkomstig was aan die verbastering, en ik noch enige aanleiding hoopte te hebben om mijn mening in de tweede helft te moeten herzien.
Dat hoefde ook niet al zal onze grens Steve daar – m.i. niet terecht- iets anders over denken toen hij zijn vlagje in het gras drapeerde, waardoor de goede Jochem van de Noordaa uit Twee vervolgens (onder dank!) de grenstaak moest uitdienen.
Aangezien ik, zij het door hoge nood gedwongen, in de moderne stijl van leiders en coaches wat verlaat weer aan de lijn kwam, hoorde ik aan het vreugdegehuil dat Daan van Hees direct na het begin de achterstand had verkleind (1-2)
Hoop op een plezantere tweede helft gloorde. Die doofde echter alweer rap daarna toen de tegenstander in luttele minuten moeiteloos en vrij ongestoord de stand naar 1-4 en nog later naar een helemaal onoverkomelijke 1-5 tilde.
In het slotakkoord mocht opnieuw Daan van Hees de score nog een beetje minder zure aanblik geven (2-5) maar daar was dan ook alles mee gezegd over deze troosteloze AMVJ pot.
En zo werd het voor de ene (humorvolle) Dirk (scheids) een lekker middagje en voor de naamgenoot (uw inmiddels ietwat chagrijniger chroniqueur) een tijdspassering waarin opnieuw weinig voetbalplezier viel te beleven. Maar ja de ene Dirk is nu eenmaal niet…. de andere
Dirk
