De beurskoers stijgt voor Eén … !

Sorry, vrienden van Bordeauxrood, ben een beetje laat met mijn impressie over de pot van gister. Moest na de vertraagde afloop van de match spoorslags naar het meeting point met vriendjes om onze Via Dolorosa richting de Amsterdam Arena af te leggen. Want laten we wel wezen, alle onverwoestbare dominantie-doortrokken grootspraak van de goede Frank de Boer ten spijt, veel te genieten valt er de laatste tijd niet van “ons aller Ajax”. Ook in de zogenaamde topper tegen Vitesse was het sneu (en tegelijkertijd vaak ergerlijk) om te zien hoe gassies in de bloei van hun leven als bange bejaarden op een groene grasmat zielloos traag het “schuifie-schuifie, balletje terug ” spel beoefenen. Het was niks en het werd ook nog helemaal niks in de letterlijk “dying seconds” van het gedoe. Over een ding waren mijn metgezellen en ik het na afloop hartgrondig eens: het is tegenwoordig leuker om naar een amateurpotje in de tweede of zelfs derde klas zaterdag te gaan kijken. Daar wordt relatief gezien weliswaar een (veel) minder niveau op de mat gelegd (hoewel..?), maar in ieder geval is de passie waarmee wordt gestreden van een hoogwaardig hartverwarmender gehalte, dan het angstvale schier interesseloosheid verradende vertoon in de Arena. En van dat laatste was in ieder geval op het Blauw-Wit terrein van Beursbengels in Sloten die middag daarvoor geen sprake. Want eerst AMVJ 2 lekker en gedreven ballend ruim zien winnen van de ogenschijnlijk op reserve spelende reserves van de Beursboys. Vervolgens wachten op de scheids die achter een fors busongeluk blijkbaar humeurversjterend lang moest wachten tot de brokstukken waren opgeruimd. Maar toen alle zwaar uit de hand gelopen controlevoorschriften van de Bondsbobo’s waren vervuld kon ook Eén aan de slag om tegen alweer een geducht geachte concurrent te bewijzen dat de zege tegen HBOK de week ervoor geen uitschieter was geweest. En dat deden zij met verve! Vanaf een minuut of tien na het beginsignaal van de inmiddels weer uiterst aimabele maar vooral vrijwel vlekkeloos leidende arbiter was Bordeauxrood het betere team (als team wel te verstaan). Er stond opnieuw een onverzettelijke eenheid die niet van plan was om de tegenstander ook maar een duimbreed ruimte te geven. En dat vonden ze aan de andere kant niet echt plezierig. Vooral de defensie van de Beursmannen had het uitermate lastig met de positioneel gedisciplineerd gestaffelde, maar vooral hard en met het hart voor elkaar werkende discipelen van coach Maurice. Het aanvallende deel van de thuisploeg was weliswaar hun beste deel, met twee frivole jeugdige buitenspitsen en de (voor één helft) niet oud te krijgen Dennis Gerritsen als sluipend gevaar in het midden, doch de AMVJ defensie met de herstelde captain Bram van der Driest weer aan het hoofd gaf hoegenaamd niks weg. De voorsprong die Eén nog tijdens het eerste bedrijf nam was dan ook volkomen logisch en dik verdiend. Uit een messcherpe corner van Jimmy Jansen en een linke doortikker van ik meen aanvoerder Bram kiezelde de bal van de alerte slof van Jonne Seriese spijkerhard in het vijandelijke doel. De rust kwam met die, ook al gezien de toch niet geringe kansen die werden gecreëerd, te magere voorsprong. Na de pauze veranderde er in het spelbeeld niet veel: AMVJ bleef rakkeren en drukken op de vijandelijke veste. Beursbengels kreeg wel iets meer van het spel maar als team bleef het toch te onsamenhangend om echte potten te kunnen breken. Dat kon Bordeauxrood wel. Want na het missen van (toch weer te veel) mooie “doelrijpies”, gaf Jimmy Jansen zijn maatjes en coach de bevrijdende lucht door een vrije trap van meer dan zestien meter op onberispelijke wijze langs de Beurbengelse goalie in het uiterste hoekje te schuiveren. Dat de score daarna niet verder werd opgevoerd was een wonder, want bij de tegenstander ging de deur alsmaar verder open. Maar hoewel erg hard en waardevol werkend voor het team waren de spitsen van AMVJ in de afronding te ongelukkig om het doelsado nog wat richting periodekampioenschap op te vijzelen. Maar dat alles wast niet weg dat een met passie gespeelde pot tot een uitermate verdiende en zeer genietbare zege leidde van een steeds beter in vorm komend Eén. Dat, gezien de andere uitslagen de beurskoers op de ranglijst, in tegenstelling tot de wat afhakende beursmensen zelf, tot bijna topniveau zag stijgen. Of zoals ik na afloop aan Mathijs van de fraaie site met plezier mocht meedelen: “AMVJ hoort weer bij de grote jongens…”. Net geen periodetitel, maar dat mag de pret van een uiterst vermakelijk voetbalmiddagje niet drukken voor Dirk