“Het zal mij benieuwen: we moeten zaterdag naar Alkmaar, naar de Paardenbaan, naar Jong Holland en dan is het meestal K(ledder)-weer in een naargeestig decor”, palaverde ik in de loop van de week op een trainingsavond aan een ieder die het horen wilde.
Want al die jaren dat AMVJ één keer per seizoen moet aantreden in dit weinig tot de goklustige verbeelding sprekende, wat aftands aandoende en naar de kenners wisten te melden maar schaars door wagenmenners en jockeys gefrequenteerde drafcentrum, wordt het zwerk meestentijds door een diepe tot depressiviteit nodende depressie geregeerd.
Blijkbaar wordt “De Baan” toch nog gesponsord, maar de naam heeft wat mij betreft ook al een weinig oppeppend effect voor een bezoekje. Wie me kan zeggen wat “ZEturf” is of doet (zie foto) mag mijn ongelijk in dezen bewijzen.
Voor alle duidelijkheid: die entourage mag de gastheren van Jong Holland niet worden nagedragen. De ontvangst is er altijd van een plezierig en uitnodigend gehalte.
Ook deze middag weer, waarin, na een zompig ritje richting de KaAZstad, bij aankomst zowel ontvangst als het weer “als vanouds” waren.
Ten bewijze van dat laatste verwijs ik graag naar de foto die ik vanuit de – ook dit met keer weer met aardige mannen bemenste – bestuurskamer van de gastheren maakte: inderdaad K-weer.
Het spetterde en het woei dusdanig dat de warming-up voor de startende elf van coach Kumar het effect moet hebben gehad van een cooling down in een met ijs gevulde badkuip.
Gehuld in een winterjack met capuchon en gewapend met een windbestendige plu, hoopte ik deze middag toch redelijk droog door te komen.
Doch ziet, na de ouverture door scheids van dienst de heer Jasper Jongejan werd het langzaamaan droger en was de wind ook minder overheersend.
Het bleef wel schemerig grijs, maar met het vorderen van de eerste vijfenveertig minuten mocht de plu dichtgeklapt en de capuchon in de kraag verdwijnen.
En oh contrastrijk wonder voor Alkmaarse begrippen, knipte ik in de rust zelfs een opklarende hemel met het nodige blauw, vergezeld van een weldadig aandoend briesje.
Even contrastrijk als het weer was ook de vertoning die het Kumar cohort deze middag op de kunstgrasmat legde.
Tegen een terugzakkend en rap counterend (inderdaad )jeugdig ogende thuisploeg stond het verzet van AMVJ in de eerste helft op een te lichte versnelling.
Wellicht was de weinig inspirerende en grijsgruizige omgeving van vertragende invloed op de startformatie, want om in weertermen te blijven: het was nogal druilerig wat de zijlijn te zien kreeg.
De tactiek van het fris van de lever en fel spelende Jong Holland gaf de tegenstander weinig ruimte om verzorgd te ballen, daarbij geholpen door een heel scala aan foutieve passes en lange hijsen naar voor van Bordeauxrood.
Ook (uit)verdedigend werden bij tijd en wijle knullige fouten gemaakt. En aangezien er aanvallend ook te weinig echte potten werden gebroken en de scheids ook niet meehielp om uit de depressie te geraken, was de conclusie voor het eerste bedrijf dat de barometer voor de bezoekers op “zeer onbestendig” was blijven steken.
Dat er tijdens de thee ook nog gedeald moest worden met een 1-0 achterstand was het gevolg van een collectieve “blind spot” in het verdedigingswerk na een minuut of dertig. En dat het twee minuten daarna geen 2-0 werd door hetzelfde manco, was een klein wondertje.
Kortom, mentaal werk aan de winkel voor coach Kumar en zijn assistent. Aan de zijlijn mocht gehoopt worden dat de weeromslag (zie nogmaals de foto boven) een heilzame werking zou hebben op het Kumarcohort. En het moet gezegd qua inspiratie en energie werd het zonniger wat de mannen presteerden.
Het spel was nog bij lange na niet groots, het tempo nog niet flitsend genoeg, maar de wil om de depressie om te zetten in “hoge druk”, symboliseerde een duidelijk contrast met het begin van de pot.
De tegenstander moest zich op een enkele uitval en “een binnenkantpaaltje” na beperken tot wegwerken en kreeg het met de minuut benauwder; trokken als echte profs alle “auw- en ach-registers” open om tijd te winnen en hadden er een onbestraft handje van om een goal te voorkomen.
Dus was het een kwestie van tijd of tenminste de gelijkmaker zou genoteerd kunnen worden, vonden de AMVJ adepten aan de zijlijn.
Maar helaas waren ook de mooiste kansen en zeven en een halve minuut extra tijd niet aan de aanvallers en anderen besteed.
Dus eindigde een in alle opzichten contrastrijk middagje op de Paardenbaan in een puntloze desillusie.
Zelfs de aardige gastheren vonden dat een gelijkspel niet had misstaan; en dat vonden Ricky Kumar
en uiteraard ook
Dirk
