BOL van de sores

Toen ik zaterdagochtend coach Maurice belde voor de line-up van zijn discipelen voor de pot tegen de opponent met welluidende titel “BOL”, miste ik al drie vaste basisspelers, wegens blessures. Even later somberde hij nog een bericht door: er bleek er nog eentje onder de wol gekropen te zijn met griep. “Geen paniek”, dacht ik onmiddellijk, nog even namijmerend over de zege van vorige week tegen het ook al prozaïsch klinkende “ZOB”,” waren er toen ook niet een paar van zijn keurkorps afwezig geweest en werd er toen toch ook niet ruim gewonnen….?”

Maar toen op de heenweg naar het Loopveld alle stoplichten weerspannig op rood sprongen, ik te laat in de gaten had dat je gewoon dichtbij het veld kon parkeren, ik Twee vervolgens tegen de verwachtingen in zag verliezen van Swift, gleed mij toch een eerste lichte rilling van onbehagen langs de ruggenwervel. Daarop volgde er nog een, toen de bepaald niet inspirerende warming-up werd afgesloten met een onbedoelde knal van een bal op de kanis van Imke van Moorselaar. Die zag dermate sterretjes dat hij zich al tien minuten na het begin moest laten vervangen. Daarmee waren in totaliteit voldoende mannen afgehaakt om een vijftal strofen van het lied over de ”tien kleine donkere jongetjes” aan te kunnen heffen (je moet heden ten dage discriminatoir voorzichtig zijn met grappen over anders gekleurde groepringen, vandaar deze omschrijving van een onschuldig versje).

Van dat gemis was trouwens net als een week daarvoor in het begin van de wedstrijd weinig te merken. Een onverwachte knal op de paal van spits René Boer markeerde een korte periode van een aardig en gedreven van acquit gaand Bordeauxrood. Maar daarna werd het gaandeweg minder en minder. Tegen een hardwerkende en goedwillende tegenstander die aanvankelijk een voorliefde bleek te hebben voor het stichten van enig gevaar via de lange bol, werd steeds afnemender geestdrift ten toon gespreid,dan goed is voor een ploeg die het juist daarvan moet hebben. En toen de monden meer begonnen te spreken dan de voeten en het –moet gezegd- deze middag bepaald hobbelige biljartlaken van de thuisclub verbaal de schuld begon te krijgen van veelvuldig mislukkende passes, namen de rillingen de vorm aan van regelrecht shaken. Dit was “one of those days”, die mij deed herinneren aan de wankele start van het team aan het begin van deze competitie.

Het rustsignaal van scheids Annegarn (een 24 jarig talent) kwam met een dubbelblanke stand en gold als een bevrijdende time out om te pogen de koppetjes weer leeg en gefocust te krijgen. Daar leek coach Maurice het in de tweede helft eventjes in geslaagd te zijn. Maar alras was het weer uien gesteld met de prestaties van zijn troep. En het moet gezegd, het moediger en ogenschijnlijk ook fitter strijdende BOL was nu ook voetballend bepaald niet de mindere. Van de zijlijn gezien was het echt een potje van de soort: “wie het eerste scoort…..” En toen de rillingen weer de overhand kregen maakte de veelscorende BOL spits tien minuten voor tijd aan de illusie een eind dat Eén met een reeks van acht overwinningen de eerste helft van de competitie zou gaan afsluiten. Een typisch bij deze voor AMVJ van sores BOL staande, maar kaartloos sportieve wedstrijd horende tegengoal vergalde die lol. Keeper Nick de Groote schrok zo van de kopbal dat hij met een verdraaide knie het zesde couplet van de hierboven gememoreerde Schlager kon gaan kwelen. In een poging het leed te verzachten met toch nog een puntje ging de poort voor de neus van uitstekende stand-in youngster Yannick van de Meijs (zie verslag tegen ZOB) volledig open. Maar zoals zo vaak het geval is werd de gelijkmaker verder verduisterd door nog een treffer van een uiterst gelukkige en verdiend zegevierende tegenstander.

Pleister op de wonde na afloop van deze partij die BOL stond van de sores: ook AFC had punten gemorst zodat Eén alsnog als koploper kan gaan overwinteren op een zonnig tropeneiland. Rust lekker uit boys en allemaal gezond weer op voor de tweede helft van het spektakel in zaterdag 2A. En voor alle lezers die maar telkens weer de moed hebben deze onverkwikkelijke pagina van de AMVJ site te openen: “dank voor uw volharding, een mooie kerst en een sportief gezond 2014 alvast gewenst door…” Dirk