Na wat zich de afgelopen tijd allemaal rond het selectievoetbal bij AMVJ-Voetbal afspeelde, en zeker na het aanschouwen van de ouverture van alweer een nieuwe competitie, besloot ik de impressiedraad toch nog maar een keertje op te pakken.
Wellicht tot teleurstelling van degenen, die liever een heus wedstrijdverslag willen lezen. Maar ja vette pech dus, want ik krijg dat nog steeds voor geen centimeter uit mijn toetsenbord geperst.
Overigens is er voor de gossip-beluste voetbal liefhebber best wat gekruide informatie te verstrekken over de gebeurtenissen die voorafgingen aan deze zonovergoten nazomerse zaterdag. We houden het zo kort mogelijk.
Het begon in feite met gesprekken voor de vakantie hoe we het toen nog aankomend seizoen verder zouden gaan met de bekende selectie van AMVJ 1 en 2; dit met de aantekening dat met de doorstroming van jeugdig talent een eerste stap zou worden gezet.
Aanvankelijk geen vuiltje aan de lucht, tot coach Ricky Kumar out of de blue aankondigde te stoppen bij “de club van zijn eerste klus”. De slingers die hij zelf graag aan het eind van het seizoen zou ophangen (zie zijn interview met HAV van 16/4) konden echter in de kast blijven. Het werd helaas geen geslaagde nacompetitie met promotie. Maar desalniettemin gunden wij hem na 7 jaar een vertrek via de voordeur.
Blijkbaar was die deur niet goed in het slot gevallen, want daarna zwermde in vlot tempo, op één na, ook zijn volledige selectie (inclusief staf en materiaalman) uit naar elders. Wat bleef was een gapend gat in het coach -en spelerspotentieel.
Maar nood breekt nu eenmaal wetten.
En zo werd besloten om de trainer van het tweede team een jaar eerder dan de bedoeling was aan te stellen als hoofdtrainer. Ook weer een man voor wie deze job de eerste stap werd als hoofdcoach; en ook nog als baas van een aanvankelijk lege kleedkamer….
Een beperkt deel van het tweede team waaraan hij leiding gaf werd doorgeschoven naar de selectie van Eén; de rest van zijn cohort moest opnieuw van buiten komen. Het lukte Daan van Hees (jawel , broer van… en een man met een bordeauxrood hart) om voor de aanvang van de voorbereiding toch een ploeg van 22 man om zich heen te verzamelen. Een hectisch gebeuren al met al, want ook het niet geselecteerde deel van het tweede team ging zijn geluk elders beproeven.
Maar de Cruijffiaanse wijsheid dat elk nadeel – geen tweede team meer – ook zijn voordeel heeft – doorschuiven van een talentrijk team van boys JO23 richting selectie- doet ook hier weer opgeld: namelijk een onvoorziene maar hopelijk waardevolle bijdrage aan de gewenste verdere doorstroming van talent.
Daan pakte de zaken voortvarend aan. Hij vormde een staf om zich heen waar onder meer naast een assistent ook een heuse performancetrainer zijn opwachting maakte. In de sfeer van de faciliteiten kreeg de kleedkamer een professionele(re) “look and feel”.
En er werd voor het hoofdveld een klasse 1 geluidsinstallatie op het clubhuis-dak geplaatst.
Het team werd dankzij de nieuwe kledingsponsor/leverancier Macron volledig in het nieuw gestoken. En op de borst prijkt het fonkelnieuwe logo van Café restaurant De MANEN uit Bovenkerk.
Allemaal leuk en aardig en voor een ouderwets mens als ondergetekende die dat chique gedoe nooit heeft meegemaakt toen hij tegen een balletje trapte en nu met een licht jaloerse blik gadeslaat.
De grote vraag daarnaast was natuurlijk wel: slaagt onze Daan c.s. er ook nog in om van boys die elkaar voor het eerst in hun jonge leven bij AMVJ de hand schudden in een relatief korte tijd een liefst hecht en aardig ballend team te kneden.
Aan de opkomst bij de trainingen en de intensiteit lag het niet; maar de eerste vriendschappelijke potjes en de ook als zodanig gekarakteriseerde bekerwedstrijden waren op zijn zacht gezegd niet om over naar huis te schrijven. Het zou een “sad letter “zijn geworden.
Een bepaald niet positief getint perspectief kleurde de binnenkant van mijn brein….. Tot afgelopen week, toen bleek dat er weliswaar tegen een lagere tegenstander tijdens een laatste oefening, plots ook gecombineerd en gescoord kon worden.
Met dat in het achterhoofd ging ik voor het eerste competitieduel toch een beetje hoopvol naar Het Loopveld. Daar wachtte “de Hees Horde” meteen een klapper van allure tegen het altijd lastige en waarschijnlijk ambitieuze AFC.
Op gras, zoals eerder was besloten? Helaas niet, want een te kleurloos ogend lijnenspel op het hoofdveld werd door de ref. van dienst te tricky geacht om alles goed in het snotje te kunnen houden; en dat betekende derhalve: op naar het kunstgras!
Op dat kurk-ingestrooide biljartlaken ontspon zich een strijd waarin tot vreugdevolle verbazing van uw niet weg te branden chroniqueur van de daden van het fonkelnieuwe Bordeauxrood, de basis van Van Hees meer dan goed partij wist te geven. Aan een ervarener ploeg afkomstig uit Goed Genoeg die aanvankelijk wel wat dreigender was en er een onder meer een paar flitsende saves van de nieuwe en prima keepende Mo el Koran nodig waren om vroeg onheil te voorkomen. Hij was echter na 20 minuten kansloos toen uit een goed genomen vrije trap Thierry van de Kooije (nu AFC) zijn vroegere club met een fraaie kopbal pijn deed (0-1).
Geheel tegen de verwachting en ervaring tot nu in – het mentaal ineenzakken van AMVJ – werd de ploeg zelfs dominanter dan de gevreesde tegenstander. Soms lekkere aanvallen, collectief blijven bikkelen en kansen scheppend, het was bevrijdend om te zien dat er potentie in dit stel zit.
De druk op het doel van de tegenstander nam hand over hand toe maar hun goalie stond steeds succes in de weg. Ook een terecht toegekende penalty pareerde hij (helaas voor de thuisclub) met verve. Toch werd het verdiend gelijk toen vlak voor rust Bilal el Farissi een prima corner even prima onhoudbaar in de touwen kopte (1-1).
Anderhalve minuut na de limonade kwam na een flitsende aanval AMVJ zelfs op voorsprong door “Appie” Bensalah (2-1). Gedurende de rest van het tweede bedrijf hielden de beide ploegen elkaar lang in evenwicht in een nog steeds aardig potje. De keepers moesten herhaaldelijk handelend optreden maar gescoord werd er tot een minuut of 12 voor het einde van de officiële speeltijd niet.
Tussendoor was er nog even gestopt door een op het veld geleegd (plastic) bierglas, waarover onnodig veel ophef onstond.
Daarna was er sprake van toenemende irritatie over en weer, waarbij de geslepener ploeg van de bezoekers meer voordeel haalde dan de onervaren Hees Horde. Sterker nog: twee keer geel en een directe rode kaart als gevolg van vermeende dan wel echte ruwe attacks maakten het de tegenstander wel heel makkelijk om alsnog tegen negen man volop in de aanval te gaan.
Het was al bewezen dat scoren uit standaardsituaties de AFC-ers goed afging. Uit zo’n – zo op het oog makkelijk gegeven – vrije trap werd het vlak voor tijd alsnog gelijk (2-2). En tot overmaat van ramp werd het in blessuretijd uit twee niet correct toegekende corners alsnog een, gezien het wedstrijdverloop, te geflatteerde zege voor het slimmere AFC (2-4).
Er is nog een heel verhaal te vertellen over het benadelen van je eigen team en de noodzaak van beheersing, maar dat laat ik graag over aan de coach. Want ondanks het gedoe in de laatste paar minuten zag ik met blijdschap een team aan het werk dat perspectief heeft op een best leuk seizoen.
En dat vond ook Daan van Hees
Helaas is het geluid niet van beste kwaliteit
