127x gelezen

Bizar vroege Sinterklaas achter de Marathontoren

Het waren op deze zaterdag best lekkere omstandigheden voor een lekker potje voetbal. Beetje toenemend somber zwerk, een allengs wat guurder wordend briesje, een strakke kunstgrasmat met weinig hobbels(!) en een altijd weer fraai ogend sportcomplex vormden de entourage voor de wedstijd tussen aloude vrienden en rivalen Arsenal en AMVJ.

Voor de één een bijzondere pot (uitspraak van de voorzitter/assistent coach Iwan Zandwijken); voor de ander (o.a. ondergetekende) een bizarre pot. Maar vriend en vriend (want vijanden zijn we niet) waren het er over eens dat er sprake was van een hoog gehalte aan een erg vroege “Sinterklaas”.

Voor uw chroniqueur van de Bordeauxrode capriolen was de geest van de goedheiligman in meerdere opzichten vaardig over het team deze middag. Het weerzien met Cees Brama – nog steeds getooid met een immens kunstige snor (zie de foto van een mislukte amateur – zijn eega en de weduwe van de onvergetelijke Wim Teuling (foto mislukt, sorry ladies!) ontbreken) was weer een presentje van een gastvrije ontvangst, die steeds minder een gewoonte lijkt te worden in ons voetbalwereldje. (De enige) Jessica van Het Amsterdamsche Voetbal, die ik in totaal andere bestuurskameromstandigheden een paar weken geleden had ontmoet, knikte instemmend.

Een tweede cadeautje volgde. Want nadat ik met mijn nieuwe karretje eindelijk aan de Giga-chaos van het verkeer naar het IJsbaanpad was ontsnapt, bleek ver van het terrein nabij het sluisje bij de Nieuwe Meer nog net één plekje open. Bij wijze van onverkwikkelijke surprise kreeg ik via mijn parkeerapp in de gaten dat mijn tirade van een tijdje terug tegen gebruikelijke dovenmansoren van de gemeentelijke hotshots was gericht. Want nog steeds hanteren die een zodanig bizar tarief dat het te betalen eindbedrag voor het verblijf van een drietal uurtjes op een sportcomplex een krater slaat in mijn wekelijkse zakgeld.

Toen ik mijn ongenoegen daarover -in het algemeen sportbelang geventileerd – nog eens door de bestuurskamer sneerde, mocht ik direct mijn karretje met alle liefde op het complex zelf neerzetten.

De lange wandeling terug had ik er uit dankbaarheid (en bespaarzucht) graag voor over. Al met al kon ik nog maar net de aftrap meemaken. En dat was maar goed (of slecht) ook, want de schrille aanvangsfluit van scheids van dienst, de jongeheer Arlo Hemkes, was koud uitgestorven of het uitpakken van schier gretig aan de thuisclub aangereikte cadeautjes door Sinter-Bordeauxrood was begonnen. Binnen 5 minuten stond het al 2-0 voor de thuisclub uit twee identieke weggevertjes van het collectieve defensief van het goedgeefse Kumar cohort.

“Einde wedstrijd”, hoorde ik hier en daar al mompelen door de onthutste zijlijn van de bezoekers; bevreesd als men was voor een gigantische gard aan het eind van het feest. Maar het moet gezegd dat het, overigens met veel geblesseerde verdedigers kampende AMVJ, daarna blijkbaar het bewijs wilde leveren dat de surprisezak nu wel volledig leeg was; men eindelijk wakker was en nog geenszins van plan om zo kort na het begin “de “Zwarte Piet” (sorry: “Roetveeg Piet”) al definitief opgeprikt te krijgen.

Gelukkig werd het steeds nadrukkelijker een echte wedstrijd en leek het kinderpartijtje ten einde. Met een, na lang blessureleed, op stoom komende Melvin Grootfaam als voortrekker toonde ook dit deel van de brede selectie van Kumar af en toe heel aardig te kunnen ballen. De doelman van Arsenal kreeg het soms knap lastig en moest na 23 minuten zelfs in een heel strakke vrije trap van Jasper Stracke (what’s in a name?) zijn meerdere erkennen (2-1).

Bekijk hier het filmpje

Als de kruising en de doellijn geen obstakel waren geweest, dan was het door een nog strakkere trap van Stracke nog voor rust gelijk geweest.

Bekijk hier het filmpje

Nu restte de hoop dat er na de thee toch nog een echte “surprise” voor de gasten in zou zitten. En die werd vrijwel meteen door het team ingelost, toen Serra Austin in de eerste minuut van het tweede bedrijf na een lekkere aanval de gelijkmaker erin knalde (2-2). Het had direct daarna nog mooier kunnen worden als het presentje van een open kans ook daadwerkelijk was uitgepakt.

Wat daarna gebeurde was echt bizar. Want in plaats van een voortgezette zegeroes sloeg de goedgeefsheid die een paar minuten na het begin de ploeg van Kumar ontsierde, opnieuw toe. Na 56 minuten keek Bordeauxrood opnieuw tegen een achterstand van twee doelpunten aan. Oorzaken: te slappe en onderschepte terugspeelbal (3-2) en een op het oog onnodige maar dankbaar verzilverde pingel (4-2).

Maar wellicht was de Hogehoed-truc van het weer gelijktrekken van de stand toch nog mogelijk geweest, ware het niet dat een in dezelfde minuut gegeven pingel aan de overkant in plaats van getelefoneerd gewoon voor 4-3 in de touwen was gejensd.

Met deze misser was het verzet van AMVJ definitief gebroken en ging de cadeauzak vervolgens nog twee keer open: 5-2 door een door alles en iedereen nagekeken streep in het netje en 6-2 na een volledig vrijstaande Arsenal inkopper.

Dat het slotakkoord met wellicht wel de mooiste vrije trap van de middag op naam kwam van Jeroen Halsema (6-3) was een schrale troost, na het bizarre en in luttele minuten weggeven van drie punten door het Kumar cohort, dat deze middag vroegtijdig af en toe te hardnekkig voor Sinterklaas speelde. Wat coach Kumar – die toch zo stoer was om na afloop voor de iPhone te verschijnen – ervan vond toont zijn teleurstelling hieronder.

In de plezierige nazit met de Arsenal familie viel er over geschenken gesproken nog één bijzondere opmerking te noteren: de voorzitter van de club vond de eigen bitterballen bepaald geen cadeautje.

Benieuwd wat elftalbegeleider Hein Roelfsema van KHFC, een naar eigen bekentenis groot adept van bitterballen (zie een eerdere impressie), van die lekkernij vindt als hij met zijn club
bij Arsenal op bezoek komt.

Dirk