Omdat de kettingen definitef op de deuren van het spelonkige clubhuis van het Haarlemse Young Boys geklonken blijven, kregen de verliezers in de finale van de nacompetitie in de tweede klasse alsnog de kans om in één sudden death potje alsnog te promoveren.
Na een beetje soebatten over kunstgras ja of nee en de plaats van handeling troffen Bordeauxrood Eén en in blauw gehuld maar rood-wit Geinoord elkaar gisteravond op het fraaie complex van VV de Meern. Naar outsiders wisten te vertellen het echte speeltje van FC Utrecht maecenas van Seumeren. Eerste klas kunstgras, mooie accommodatie lekker veel publiek (ook uit Amstelveen e.o!), plaatselijke pers (Maarten Bax in hoogst eigen persoon), kortom prima ambiance voor een daverend slotakkoord aan een toch al niet verwacht formidabel seizoen van de Mauricemeute. Strak geconcentreerde koppies in de kleedkamer in combinatie met de wonderbaarlijke genezing van gekwetsten, out of the blue teruggekeerde “expats” en nog het nodige “kapitaal op de bank” creëerden een team dat er zichtbaar alles aan wenste te doen om de opdrachten van de coach maximaal profijtelijk uit te voeren. De grondige analyse van de tegenstander bleek vanaf het eerste fluitsignaal van een blijkbaar ook wat gespannen scheids zijn vruchten af te werpen. Het devies van “opvangen en terugstoten” werd in het eerste deel vrijwel perfect uitgevoerd. Dat leidde tot enkele mogelijkheden en een dot van een kans voor Wieger Visser die echter geen genade vond bij de voortreffelijke goalie van Geinoord. De moordende greep van Eén op de tegenstander werd met het vorderen van de eerste helft wat losser en dat leidde na een minuut of dertig tot de enige uitgespeelde kans voor de opponent. En meteen tot een -na achteraf bleek-handsgevoelige treffer. Geen man overboord want Eén had immers bewezen tenminste evenwaardig te zijn aan deze behoorlijke zware maar toch ook niet ongenaakbare tegenstander. “Remmen los,eigen spel spelen, boys”, een simpele maar niet minder duidelijke opdracht van coach Maurice tijdens de rust werd in het tweede bedrijf met groots elan door zijn discipelen uitgevoerd. De druk naar voren die al in zo menig competitiepotje tegenstanders in de verdrukking priemde, bracht ook Geinoord behoorlijk in verlegenheid. Zeker nadat Bram van der Driest een terechte pingel snoeihard tot de dikverdiende gelijkmaker had omgebogen,was Boreauxrood helemaal los en zette Geinoord nog meer duimschroeven aan. Iedereen met een Bordeauxrood hart rekende al op de promotitierijpe genadeklap, maar dat liep helaas toch even anders. Het moet gezegd dat Geinoord zich, ook al omdat de krachten bij Eén ook niet onuitputtelijk bleken, met de moed der wanhoop toch weer wat meer in de richting van de ook weer herstelde Kiepie worstelde. En die moest al een keertje fenomenaal redden om vervolgens zo’n 10 minuten voor tijd bij een corner via een klein taxatiefoutje en een hutseklutsbal, verdrietig te buigen om de onlogische voorsprong voor de tegenstander uit het netje te halen. Gezien het verleden was dit voor AMVJ normaliter de mentale doodssteek. Niets was echter deze gedankwaardige avond minder waar. Bordeauxrood trakteerde in het korte restant van de pot de eigen aanhang uit de tenen toch nog op een wilskrachtig mooie kers op de taart van een toch al uiterst smakelijk Grand Dessert: een serie flitsende aanvallen die net niet konden worden worden afgerond of met pompen of verzuipen door de defensieven van tegenstander werden gepareerd. Zelfs de binnenkant van de paal deed mee om er uiteindleijk voor te zorgen dat deze spannende finale door het dolgelukkigste Geinoord winnend en promotioneel werd afgerond. Dat dit door AMVJ geserveerde toetje Geinoords coach naar eigen achteraf zeggen dun door de broek had doen lopen, was een schrale troost voor een op zich bittere pil voor coach Maurice en zijn matadoren. Maar aan de andere kant: wie had voorspeld dat dit door menig kenner vooraf als lelijke debutanteneendje der tweede klasse getypeerde team pas op de uiterste valreep heel nipt de promotie naar nog een klasse hoger mis zou lopen, was compleet voor mataklap versleten. En dat is allemaal wel degelijk gebeurd. Door een groep makkers (waarbij ik ook Twee en coach Martin van harte inclusief betrek)die voor mij hebben bewezen dat er met heel weinig middelen, maar wel met heel veel plezier vriendschap en inzet(en uiteraard ook het nodige voetballend vermogen)heel mooie dingen op de groene mat kunnen worden neergelegd. Dat bewees het prima afgelopen seizoen en dat zal ook zeker de komende competitie weer te zien zijn wanneer nog een jaartje rijpingsproces in de tweede klasse nog mooiere resultaten garandeert.Dat vooruizicht verzoet de bitterheid van het resultaat van dit Grand Dessert op een uitzondelijke manier. Dank kanjers!
Dirk
PS Matthijs Groenewoud (Amsterdamsch Voetbal en vriend) heel veel sterkte en gezond weer spoedig op!)
D
