Bijna nog vergif in de staart….

De meningen van de omlijstende functionarissen bij de uitwedstrijd van Bordeauxrood tegen het zeer taaie (en overigens aardig ballende) Overbos waren na afloop in de druk bezochte bestuurskamer vrij eensluidend: keurige wedstrijd van twee sportieve hardwerkende ploegen met wisselende kansen in een voor sommigen aantrekkelijk, voor anderen iets minder gepolijst potje voetbal.

En – wat ook wel eens mag worden gehighlight naast het vele gekanker op de leidinggevende kwaliteiten van de fluitdragers-: uitmuntend geleid door de scheids van (opgeroepen) dienst, ref. Schipper. (en dat was unaniem!)

Voor de meeste aanwezigen dan ook volkomen terecht geëindigd in een bepaald niet saaie van Turenhout (“Nul-Nul”). Daarmee zou deze impressie van de voorlaatste match van Eén voor de winterstop kunnen eindigen, want ook de schrijver dezes kon zich in de meeste conclusies van de aardige bestuurders en verdere aanwezige aanhang van Overbos best vinden.

Ware het niet dat de kop van dit artikeltje mag verraden dat een lichte teleurstelling over het resultaat toch in mijn letterlijk grijze cellen is blijven rondcirkelen. Ik weet wel dat het vaak zo misbruikte woordje “als….” spreekwoordelijk als verbrande turf in “jammer dan…” hertaald moet worden. Maar toch, vrienden van AMVJ, doodzonde dat op het scheiden van de markt twee absolute dotten van open kansen niet alsnog in drie punten voor de Schakelboys konden worden omgezet. Als (daar heb je het weer) die dotjes niet waren gepasseerd was ook mijn oordeel over deze aardige maar bepaald niet hoogstaande pot ook in evenwicht geweest.

AMVJ speelde gedurende hele stukken van de voorstelling veel en veel beter en gedrevener dan de week ervoor tegen DVVA. Met een weer wat trage start en zo af en toe een toch een lichte terugval in concentratie waardoor ook Overbos een paar kansen kreeg. Maar die werden door een goed keepende Levien Rocha met een paar reflexen flitsend ongedaan gemaakt.

De grootste mogelijkheden waren er in de eerste helft toch voor de (mijn) gasten. Maar zoals al een tijdje het geval is: als (alweer!) die er al was, dan bleek het met de scoringsdrift, die het begin van de competitie toch tot zo’n vreugdevol festijn maakte, alweer uiterst schriel te zijn gesteld.

Jammer maar het is niet anders: het netje van de tegenstander blijft vooralsnog een moeilijk te vinden artikel voor de Bordeauxrode Matadoren. Want dat blijven het voor ondergetekende ondanks die goalarmoede en de nodige vormschaarste toch nog steeds.

Immers, over ijver en inzet was vandaag in het geheel niet te klagen. Ook in de tweede helft niet die van AMVJ kant kwalitatief wel weer wat minder was, maar zeker niet zonder bezieling doch aanvankelijk gevaarloos werd afgewerkt.

Tot die paar minuten voor tijd toen het waakvlammetje van het schijnbaar genoegen nemen met het ene puntje, plots opflakkerde tot een gloeiende toorts van daadkracht richting vijandelijke doel. Het vuur dat ook de harten van de Bordeauxrode getrouwen verwachtingsvol verwarmde werd echter ijzig snel gedoofd door de koude douche van de reeds gereleveerde missers van de dotjes. De beloning van toch nog een punt voor hard werken en stoempen was voor spelers, coach en aanhang van AMVJ daarom zichtbaar een kille troost.

Ook voor leuke zoon Abe van coach Hans, met wie ik letterlijk een luisterrijk middagje in Hoofddorp vertoefde.

Volgende week dan maar het vuurtje weer opstoken en wel drie punten in de tas. En wie weet dan ook als herfstkampioen in deze doldwaze competitie de winterstop in. ‘Als ’…..dan een extra biertje van

Dirk