Zo’n nederig statement zal in zeer weinig bestuurskamers in het over het algemeen toch hoog- ego-doordesemde voetbalwereldje te horen zijn na afloop van een competitiepotje. Zeker niet als dat uit de mond komt van vertegenwoordigers van de gasten.
Niet zelden zijn zulke vertrekken immers het toneel van verhitte debatten in de trant van: “ als …….. dan ………” (vul op de stippels de grof talige ongenoegens over onder meer bestolen zijn dan wel over slachtoffer geworden van faliekant verkeerde beslissingen en de rampzalige invloed daarvan op de uitslag, zelf maar in)
Maar niets van dat al in het voor bestuurskamer doorgaande optrekje in het multidisciplinaire Bordeauxrode Bastion aan het Loopveld.Toch werd in die bescheiden omgeving wellicht geschiedenis geschreven toen in de nazit van de wedstrijd tussen AMVJ en CSW de strofe in de kop van dit artikel in alle oprechtheid werd gedebiteerd door een van de aanwezige begeleiders van de bezoekers. Een uitspraak die ook door de aardige voorzitter van de Combinatie Sportclub Wilnis werd onderschreven.
Natuurlijk waren de mannen opgelucht over het feit dat hun cluppie uiteindelijk met de volle drie punten van het Loopveld kon vertrekken. Maar er klonk in die simpele uitspraak vooral veel waardering door voor het optreden van de Schakelboys deze opnieuw lenteachtige middag op de thuisbasis van Bordeauxrood. In het verbale onderschrift daarbij werd AMVJ tot een prima voetballend team opgewaardeerd, dat gezien de verhoudingen in het veld toch minimaal een punt aan deze thuiswedstrijd had mogen verdienen. En in alle bescheidenheid gesproken en voor zover uw chroniqueur het allemaal heeft kunnen waarnemen (jawel: wegens enorm “succes” opnieuw geprolongeerd als vlaggenist): dat klopte ook, met die aantekening dat ook een overwinning voor Eén in het geheel niet zou hebben misstaan. Want gedurende het grootste deel van de door de alweer jeugdige, maar zo langzamerhand op het Loopveld graag geziene “oudgediende” scheids van der Laak zeer prima geleide pot, balde de thuisploeg te goed om uiteindelijk puntloos de pils te moeten opzoeken.
Op het voor deze gelegenheid, wellicht ter compensatie van de heisa rond de rubber kunstgraskorrels rijkelijk zand-ingestrooide grasveld was de ploeg van coach Schakel vanaf de start voetballend de bovenliggende partij. Tegen een CSW dat ingezakt en uitgezakt oogde, bevreesd als het wellicht was voor de slagkracht van de opponent. Slechts door een sporadische keer balverlies aan AMVJ-zijde geprikkeld, slaagden de mannen van CSW-coach Servinus erin om in de richting van het domein van kiep Dirk Roelofsen een countertje te lanceren. Voor het overige was ook voor deze tegenstander de lange hijs naar voor (afgekort: de "lhnv") het enige bedenksel dat restte tegen een scherp en meestal hoog druk zettend Bordeauxrood. (nb.lhnv lijkt een handelsmerk pur sang voor de ploegen waartegen Eén tot nu toe in 2b heeft moeten optornen) Maar dat leverde de facto niks op dat op een degelijke kans leek.
AMVJ schiep zich daarentegen door af en toe zeer aanstekelijke combinaties – een epitheton dat juist CSW in de voluit-naam voert (zie boven) – een redelijk aantal kansen en mogelijkheden, maar die “hoe bestaat het toch… ” weer niet werden verguld.Ë "En dan zal je zien dat……", een zin die ik in elke bijdrage tot nu toe (na de eerste van dit seizoen natuurlijk) copy-paste kan overnemen. Want ook nu was het weer raak, voor de tegenpartij wel te verstaan. Uit een op zich simpel te verwerken corner liet naamgenoot Dirk de bal uit de blijkbaar te gepolijste en niet zand-geruwde handschoenen glippen, waarna CSW spits met de voor dit scenario toepasselijke naam Helle-mondt zijn ploeg op een uiterst flatteuze voorsprong mocht trakteren.
Een cadeautje dat tot aan de rust standhield, ondanks onversaagd verder knevelend werk van de thuisploeg.
Na de pauze eenzelfde spelbeeld: een aandringend maar nog niet bijtend AMVJ en een zwaar defensief getooide tegenstander.
Uiteindelijk kreeg Eén toch het loon naar hard werken en lekker ballen.Roppa (koosnaam voor Robin Meerhoff) smaakte het genoegen om een jubelend optreden met een droge knal in de (van mij uit) linkerbenedenhoek verder te mogen opfleuren. (1-1)Verder toenemende druk op de CSW-veste deed de hoop op meer met het vorderen van de tijd alleen maar toenemen. Echter het virus van scoringarmoe bleek nog steeds niet geheel te zijn overwonnen
(Copy/paste) “En dan zal je zien dat….” met nog zo’n vijf minuten te gaan de enige aarzeling in de overigens prima acterende defensie via een lullig ogend schuivertje van wissel Mike Cornelissen van CSW in de verre hoek de Schakelboys alsnog fataal wordt.
En zo geschiedde, dat het beste optreden van AMVJ tot nu toe toch geen punten opleverde, maar wel de gewaardeeerde complimenten van de tegenpartij. Als sympathieke geste toch iets om even bij stil te staan in deze roerige ego-doordesemende tijden. En met Eén gaat het steeds beter en komt alles toch nog goed. Althans dat is na deze voorstelling de overtuiging van
Dirk
