In een reeds lichte schemering afgetrapt en afgefloten in volslagen duisternis. Dat wazige beeld omlijstte de subtopper tussen Bordeauxrood en het altijd lastige Aalsmeer uit het nabijgelegen veilingdorp. Natuurlijk moet de KNVB wat verzinnen om de competitie na zo’n verlengde winterstop niet hartje zomer te laten eindigen. Maar met een beetje geduld zouden inhalers op de avond ook de volle 90 minuten redelijk te volgen zijn geweest. Een weekje wachten en iedereen langs de lijn had kunnen waarnemen dat tussen de begin- en identieke eindstand van deze pot zich bepaald geen bloedeloze 0-0 had voltrokken.
Omdat zijn pupillen de laatste jaren nu eenmaal de grootste moeite hadden om een beetje positieve score te bemachtigen tegen de Bloemenboys en ook de uitwedstrijd weer eens desastreus was verlopen, had Coach Maurice uit de duistere spelonken van zijn niet geringe voetbalbrein een heel aardige 4-4-2 variant op het bord getoverd.
Aangezien in de voetballerij gelijk in het leven van alledag elk voordeel zijn nadeel heeft en omgekeerd, kwam AMVJ wat minder frequent voor de vijandelijke veste; maar anderzijds werd de tegenstander nu gedwongen het spel te maken. “En daar hebben ze moeite mee”, zo luidde het glasharde verdict van de ook deze avond weer als fijnproever van het goede tweede klasse voetbal naar het Loopveld getogen webjockey van het inmiddels onvolprezen succesvolle “Amsterdamsch Voetbal “. En Matthijs Groenewoud zag dat zijn voorspelling opgeld deed. Door de scherpe dekking en de iets terugleunende tactiek van Eén kon de opponent weinig meer doen dan via de lange haal achteruit hun inderdaad eminent snelle en stevige spitsen proberen te bereiken. Maar dat ging door de fel op de bal zittende AMVJ-ers ook maar heel moeizaam. En dat betekende dat Levien Rocha, op het onschadelijk maken van een ook al weinig dreigend kopballetje bijzonder weinig te doen kreeg in het eerste bedrijf.
Bordeauxrood stelde daar veel strijdlust tegenover en trachtte met snelle counters wel voor gevaar te zorgen. Dat lukte af en toe heel aardig maar de oude kwaal: te weinig scoringsdrift speelde de ploeg ook nu weer parten. Een paar echt mooie kansen werden weer niet verzilverd.
Ook was er even een geestelijke domper toen aanvoerder Bram van der Driest al na een minuut of twintig aangaf door een opspelende hamstring niet verder te kunnen.
Maar toen de al in de basis begonnen Jeffry Vendrik uit Twee de plek van Bram met verve bleek te kunnen invullen en wissel Oscar van der Wiele (ook uit Twee) de smaak van het in de top meeballen ook steeds beter onder de defensieve knie krijgt, kon AMVJ gewoon doorgaan waar het mee begonnen was: hard en collectief werken maar helaas niet scoren. Maar dat was dan ook de enige mineur die is te vermelden. Want voor de rest was het lekker om naar het jakkerende opportunistisch strijdende en voor iedere meter knokkende Eén te kijken.
Na de iets ingekorte rust was AMVJ lange tijd ook de met een aandoenlijke ijver beladen bovenliggende partij. Maar nu ook Aalsmeer meer en meer in de buurt van Levien Rocha opdook,
werd het de tweede 45 echt spannend. De overtuiging langs de lijn was dat degene die het eerst zou scoren ook met de punten op de loop zou gaan. En AMVJ had daar aanvankelijk het meeste recht op. Het balde beter dan de tegenstander en er zaten weer een paar aanvallen tussen die in een hogere klasse niet hadden misstaan. Uit eentje ervan had toch zeker een doelpuntje gewrochten mogen worden. Maar koeltjes afwerken ligt nu eenmaal niet in de aard van de jeugdig druistige Mauricematadoren (nu het woord “meute” door een andere scribent tot “ K-woord” is verklaard, zal ik volgzaam als ik ben ,voortaan een ander epitheton voor Eén hanteren).
En ze waren er weer hoor, die lekkere voor het intikken geschikte intikkers. Maar AMVJ bleef deze inmiddels in vol duister gehulde avond op de nul steken.
En ook al werd Aalsmeer bij het vallen van de nacht, door soepel toegekende of dom veroorzaakte vrije trappen af en toe nog behoorlijk dreigend; en brulde de coach van de tegenpartij nog smekend om een niet gegeven pingel, het mocht de ploeg uit Aalsmeer allemaal ook niet baten. En zo pakte Bordeauxrood eindelijk weer eens een puntje op deze oerstugge opponent.
En eerlijk: een kleine overwinning zou in dit, ondanks de invallende duisternis bepaald niet als een nachtkaars uitgedoofde en in het geheel niet bloedeloze, van Turenhoutje absoluut niet hebben misstaan. Maar met een punt is er ook nog geen man overboord en zijn er nog kansen genoeg om de play offs te halen. Zeker als er met de zelfde inzet en het zelfde elan gestreden wordt als op deze schemerige avond op het Loopveld. Althans dat vond
Dirk
