Nadat ik Twee op mijn ouwe dag fluitend naar een zwaarbevochten maar verdiende zege had begeleid, was ik benieuwd hoe de boys van Eén de flatteuze opdoffer tegen Flowercity van vorige week hadden verteerd.
Op het programma stond immers alweer een bepaald niet eenvoudige opdracht; nu thuis tegen het letterlijk onberekenbare Zandvoort. Veel gewonnen (vaak met aanzienlijke cijfers), maar ook veel verloren (met soms ook aanzienlijke scores zoals in de eerste pot tegen de Mauricemeute toen het aan kust maar liefst 1-5 werd). En niks gelijk )tot de returnmatch op het weer blakende Loopveld aan toe). En toch een behoorlijke plek op de ranglijst ondanks ook nog bestraffend puntenverlies eerder in het seizoen. Kortom: niet voor de poes, en vast vol revanchegevoelens en een nog verse voordelige monsterscore naar Amstelveen getogen, dat Keurkorps van gelijknamige Piet.
Redenen genoeg voor AMVJ coach Maurice om niet al te lichtzinnig te roepen dat het wel weer een
Walk-over zou worden; zeker in de wetenschap dat de teamschwung al een paar potjes niet swingde
en het vuur van het scorend vermogen in de spits vrijwel helemaal gedoofd leek. En on top of all
maakte het feit dat hij weer eens twee gekwetsten aan zijn lijstje afwezigen moest toevoegen hem
er ook niet bepaald fleuriger op.
Maar met Joest Zijlstra die voor Kiepie in de goal stond en met Daan van der Driest die voor de
moeilijke klus stond om in de basis de liesgevoelige Imke te doen vergeten, werd er toch weer
hoopvol afgetrapt onder leiding van de heer B(oss?) Augustin, alweer een prima fluitende scheids.
In de eerste helft was er voor de Bordeauxrode zijlijn echter weinig te genieten. Er werd wel hard gewerkt en met inzet gestreden, maar dat deed de tegenstander ook. Zo werd het van beide kanten een beetje een rommelpotje met veel lange halen gauw thuis, super veel balverlies en verrekt weinig kansen over en weer. En als je dan al een sterkere zou moeten aanwijzen dan waren dat toch onze Zandvoortse vrienden, die voor de goal een tikje dwingender waren. Maar veel had het ook daar niet erg om het lijf. Meest opmerkelijke feiten; en professionele gele kaart van Joest die slim een doorbaak verhinderde en een wel domme –schorsende -gele kaart van een overigens puik spelend Jimmy.
Rust derhalve : een logische brilstand.
In het tweede bedrijf was Eén absoluut de bovenliggende partij. De druk op het Zandvoortse doel nam hand over hand toe, maar ook nu leidde dat niet tot bizar veel mogelijkheden, laat staan kansen. Het meeste gevaar kwam uit zoals dat zo fraai heet: stilstaande situaties. Vooral de vrije trappen van Jimmy Janssen waren oké. Een ervan schroeide bijna op de doellijn de kruin van Sonko
en een ander exemplaar deed hetzelfde met de deklat. Broer Bram van Daan kreeg nog de mooiste gelegenheid, maar bleef steken in een vruchteloos dilemma’tje van: snel schieten of doorstomen naar de goal. De wat uitgebluste opponent stelde daar met het verstrijken van de tijd steeds minder tegenover ,maar kreeg vlak voor tijd nog wel de meest riante kans om de drie punten van de mat te rapen. De paal en het been van Joest voorkwamen dat echter miraculeus.
En daarmee was de koek echt op. Het bleef zoals het begon 0-0, maar op basis van de tweedehelft had het voor Eén net zo goed andersom kunnen zijn. Kortom : niet een potje om met gouden randjes in de analen bij te schrijven, maar wel een puntje dat de kloof met de concurrentie niet groter omdat ook die gelijk speelden of zelfs verloren.
Volgende week wordt het weer spannend als de terugmatch tegen AFC Eén naar Goed Genoeg brengt. Hopelijk gaan ze er ook met Genoeg Goed (e punten) weer vandaan.
Dirk
