Onwillekeurig moest ik na afloop van de topper tegen AFC even denken aan het aloude opschrift dat in ieder geval vroeger de toegang tot het hoofdveld van deze roemrijke Amsterdamse club sierde. (of het nog zo is, weet ik niet)
Maar bij het betreden van het veld werden de gladiatoren vriendelijk aangespoord om toch vooral vrienden te blijven (“Be Friendsâ€). Terwijl het bord bij de terugtocht zeker voor de verslagenen het opwekkende: “keep smiling†in petto had.
Nou dat laatste was voor de AFC coach een tikkie teveel gevraagd, nadat zijn toch niet lullige team van een gedreven Maurice meute een 2-0 oorwassing had gekregen. Slechts een slap handje en een minder vleiende bejegening aan het adres van de zegevierende jonge AMVJ coach markeerden zijn afgang. Een glimlach om de spiegel die hij zichzelf blijkbaar voorhield toen hij zijn lullige opmerking plaatste, kon er helaas niet af.
Glimlachen deden zijn pupillen nou ook niet echt na het laatste fluitsignaal, maar toonden zich wel degelijk ware sportsmen en sportieve verliezers.
Glimlachen deden de bordeauxrode boys zelf al helemaal niet toen de memorabele zege in deze memorabele pot een feit was. Want het schaterend vreugdegehuil dat na afloop met een oorschrijnend decibelgehalte opklonk op het weer prima bespeelbare Loopveld veld zal menig argeloos vogelaar in de nabije beemden de stuipen op het ornithologische lijf hebben gejaagd. De toch ook niet misselijke ontlading na het behalen van het derde klasse kampioenschap vorig seizoen verbleekte vergeleken daarmee tot een zwaar ingehouden glimlachje. Hoewel wellicht wat overdreven vroegtijdig, de blijdschap over de zege bij het team ontlokte ook bij menig AMVJ getrouwe een instemmend grimasje. Want je kon zeggen wat je wilde, maar Eén had deze weergrauwig begonnen maar in alle opzichten zongeklaard geëindigde middag de redelijk talrijk opgekomen zijlijn veel te genieten gegeven.
Het brevier dat Maurice zijn mannen niet alleen in de kleedkamer maar ook de avond ervoor per mail had voorgehouden, had zichtbaar zijn uitwerkingen niet gemist. De nasmaak van het wanstaltige eerste bedrijf van de week ervoor tegen de bloemenboys werd direct na het begin rechtgezet met een gedreven vooral enthousiast geconcentreerd optreden.
De eerste 10 minuten kon de tegenstander nog behoorlijk tegengas geven, maar nadat een van hun sterspelers al vroeg geblesseerd naar de kant moest was Bordeauxrood de bovenliggende partij. In een pot waar conditioneel en qua snelheid de spetters letterlijk vanaf vlogen. Voor een tweedklas wedstrijdje sprak de deskundoloog langs de lijn die het weten kan zelfs van een “waanzinnig hoog tempoâ€. En dit keer vond ik dat hij wel gelijk had. Eén speelde alsof de rode duivels hen op de hielen zaten en zetten de dit keer in het wit gestoken AFC-ers voortdurend klem. En er werd niet alleen hard gewerkt maar de pogingen om verzorgd te blijven voetballen waren ook nog talrijk en vaak zeer geslaagd. Het was uit een van die met baltempo en listige steekpassjes gelardeerde aanvallen dat Jonne doeltreffend mocht uithalen. Maar de allermooiste move kwam dit keer van kleine baltovenaar Chri. Op zijn Bergkamps maakt hij een lange pass uit het achterveld zo geraffineerd in een keer dood, dat zijn tegenstander nu nog naar de bal loopt te zoeken. Helaas kon er geen stiftje meer vanaf en kreeg de tegenpartij goalie de gelegenheid tot een heldendaad. Anders was het doelpunt van het jaar reeds een absoluut feit geweest. Nu brak de rust aan met een (te) bescheiden 1-0 voor Eén.
De lichte zorg dat er in de tweede helft door de boys op tempo en snelheid ingeboet zou moeten worden als gevolg van energieverslindende eerste vijfenveertig minuten werd al snel naar de fabeltjeskrant verwezen. De hele ploeg bleef geconcentreerd sleuren maar omdat de tegenstander, naar onze deskundoloog aan de kant doceerde: “wat beter stond†was Eén minder dominant dan voor de thee. Niet dat ze niks meer te vertellen hadden, maar het middenveld moest gedurende zo’n minuut of 15 a 20 (en meer niet!) aan de opponent worden prijsgegeven.
Maar aangezien deze aanvallend ook geen doeldreigende potten kon breken ontstond een meer spannend dan fraai schouwspel waarin naar zeggen van meergenoemde deskundoloog “het dubbeltje alle kanten op kon vallenâ€. Wat wel kon opvallen was dat steeds meer tegenstanders op vallen stonden naarmate de wedstrijd vorderde. Kramp en weigerende spieren decimeerden de slagkracht van het AFC-team allengs meer en meer en dat gaf de toch veel fittere bordeauxroden de kans om de restanten van het verzet op snelheid uit te counteren.
Het moet gezegd dat de tegenstander ook met de gesloopte mankracht bewonderenswaardig opportunistisch en met lange halen bleef jagen op de gelijkmaker. Dat gaf toch best nog wat billenknijpend strakke situaties teweeg voor het doel van de opnieuw eclatant opererende Kiepie. Vooral bij door de goede Friese scheids wat makkelijk rondgestrooide vrije trappen liep de bloeddruk langs te lijn af en toe nog tot onverantwoorde grenswaarden op. Maar die aandrang zette ook de deur bij AFC achter uitnodigend en wagenwijd open. Het was dan ook op slag van een langdurige tweede helft nogal vrij logisch dat Mark na een van zijn befaamde Scholrushes spitsenkoning Boertje in staat stelde de welverdiende zege definitief veilig te stellen.
Glimlachend bracht ik de goede scheids na afloop een met een dankwoord omlijste en in dankbaarheid aanvaarde frisdrank. Waarna de goede allesdoener en oud voetbalcollega Johan mijn euforie een dreun gaf door een terechte kapittel over de verbale emotie die ten velde jegens diezelfde scheids werd geuit bij een enkele van zijn (ook door hem zelf achteraf als “soms wat warrigâ€bestempelde) beslissingen. Maar aangezien ik tegenwoordig mijn onverbeterlijk falen met een welgemeend: “sorry†vermag te riposteren, konden wij glimlachend om zoveel domheid de vreugde over een fraaie optreden en de belangrijke zege van Eén op AFC met nog een vorstelijke bitterbal vrolijk en wel vieren.
Proficiat boys en dank voor al dit moois vanmiddag van
Dirk
