De zonovergoten nazomer die ons landje in september zo gul geschonken wordt, toverde ook afgelopen zaterdag weer Celsius waarden tevoorschijn die in de ware zomermaanden veelal niet of ternauwernood worden aangetikt. Voor een van oudsher als wintersport betitelde bezigheid een zweet-verwekkende entourage voor een op zich toch al vaak verhit potje voetbal. (zo niet deze middag, vrienden, want een “keurige partijâ€)
Eerder weer dus om met uitbundige overgave te verpozen aan de verlokkende boorden van de Loosdrechtse plassen dan om op een stomend kunstgrasveld te moeten jakkeren tegen de plaatselijke tweede klas promovendus van die naam.
Dergelijke bespiegelingen lieten het alweer jeugdige scheidstalent van dienst de jongeheer Primowees blijkbaar ijskoud want zo rond halfdrie floot hij Loosdrecht en AMVJ koeltjes van acquit voor een ongetwijfeld hitte-slopende twee keer drie kwartier. Hoewel coach Schakel zijn mannen met de nodige nadruk had verordonneerd om de subtropische omstandigheden van meet af aan met hogedruk en pressie te trotseren, leek het wel of Bordeauxrood door het aantrekken van het sneeuwwitte reserve tenue zich ook letterlijk de nodige reserves had aangetrokken.
Het was met andere woorden behoorlijk “lauw loene†(geen meteo-term, maar wel passend in dit weerbericht) wat AMVJ aanvankelijk te bieden had. Van hogedruk was behoudens in de atmosfeer al helemaal geen sprake en de opgedragen pressie leek zich alras te converteren in duel-krachteloze depressie van slap verdedigen. Bovendien slordigheden te over met onnodig balverlies die vaak rechtstreeks gevaar opleverden via een wel fris opportunistisch ballende tegenstander. Fel als de zonnestralen, energiek als een de (gelukkig afwezige) bliksem
Zelfs een flitsende knal van zo’n 20 meter na al een minuut of vijf spelen die luid hoorbaar terugketste van de lat boven een kansloze Levien Rocha vermocht geen “klimaatverandering†bij de schakelboys te weeg brengen. Het bleef wisselvallig en op een trio opeenvolgende kansen medio eerste helft na een half bewolkte kansloze vertoning van de gasten. Dat de rust nog een beetje perspectiefrijke 1-0 achterstand noteerde, was nog een meevaller, want de Loosdrechters hadden de veelvuldig in gebreke blijvende ploeg van Schakel nog wel een beetje meer pijn kunnen doen in het eerste bedrijf. Nu scoorden zij slechts een maal met ook nog een naar het oordeel van de kritisch-deskundige zijlijn van hondstrouwe Eén-supporters houdbare inzet.
Diezelfde zijlijn zag, indachtig de gang van zaken in de wedstrijd van vorige week waarin het team na rust behoorlijk conditioneel in-kakte, met enige zorg de bui voor de tweede vijfenveertig minuten al hangen. Maar gelukkig en integendeel bleek er sprake van een forse energieke opklaring in de bordeauxrode gelederen.
Niet dat het team de wind plots volledig in de rug had en alles wat er eerder verkeerd ging nu wel lukte, maar de collectieve spirit om er toch nog een zonnig dagje van te maken was merkbaar en zichtbaar te velde. Met het vorderen van de pot kregen de Loosdrechtenaren het allengs benauwder en kwamen nog slechts sporadisch over de middenlijn. Jammer dat er bij een van die gelegenheden door AMVJ defensief voor een vervroegde Sinterklaas werd gespeeld. Want het gevolg was dat er out of the blue plots twee doelpunten nadelig verschil op het niet werkende scorebord stonden (NB om geen olie op het vuur van de huidige hetze tegen deze kinderfeestfiguur te gooien laat ik in het midden wie de zwarte Piet te velde was die met dit lekkers strooide)
Maar het was goed om vast te stellen dat de ploeg deze figuurlijke stortbui benutte om er nog eens flink tegenaan te gaan. En zeker toen de het prima leidende scheidstalent een fikse overtreding van een Loosdrechter met direct rood meende te moeten bestraffen werd het met elf tegen tien een op handbal gelijkend potje op één helft. Beuken en forceren was het aandoenlijke Leidmotief geworden van een nu vol energie strijdend AMVJ.
Zo’n twintig minuten voor tijd kwam daarvoor de beloning door een aansluiting van Imke van Moorselaar. De jacht op de gelijkmaker ging daarna in volle hevigheid door en als het horloge van de scheids geen geheugenverlies had geleden, zou dat in de echte extra tijd redelijkerwijs nog hebben kunnen lukken ook. Nu bleef het, gezien de onweerlegbare opklaring in de tweede helft, bij een toch wat miezerige nederlaag.
Maar ja, net zoals vorige week luidt het adagium dat een potje voetbal uit twee helften bestaat. En nu was het de eerste helft die de Schakelboys de afkoeling van een figuurlijke koude douche bezorgde.
Goede nieuws: in de tweede helft was er wel degelijk sprake van hogedruk en “storm en drang†En dat biedt zeker zicht op permanent zonniger tijden voor Eén, dat voorziet althans Dirk
