Druilerige herfstsferen kleurden wel vijftig tinten grijs op en rond het windstille Loopveld. Bepaald geen sexy omstandigheden voor frivoliteiten op een schuin hellend vlak, maar wel uitstekende voorwaarden voor een lekker potje tweede klasse voetbal. Zeker wanneer ook nog blijkt dat een goedglijdende en redelijk egale grasmat uitbundig wenst mee te werken aan veelbelovend voetbalvertier.
Want met BOL als tegenstander valt er uit en thuis al jaren de nodige suspense te beleven voor de Bordeauxrode brigade van AMVJ Eén. Niet dat de nerven nu de hele week bol van de spanning stonden, maar de wil om de stijgende vorm verder vorm te gaan geven uitte zich wel degelijk ten voeten uit en ook verbaal tijdens de trainingen. De variaties op het thema BOL waren immers niet van de lucht. Ik meende zelfs te horen dat een van de ervaren krachten uit de selectie zijn makkers tot vuriger inspanningen aanspoorde met de kreet: “Kom op, ik wil Bolletje zaterdag!â€. Het was duidelijk dat hij daarbij niet doelde op een gemeenschappelijk beschuitontbijt voorafgaand aan de match; maar op een traktatie voor de bezoekers in de vorm van een krokante nederlaag met boter en suiker.
Dus waren de verwachtingen voor de thuispot tegen de goed aan de kampioensrace begonnen mannen uit Broek op Langendijk letterlijk hoog gespannen. Kernvraag was derhalve of de Schakelboys ook tegen een behoorlijk uit de kluiten gewassen ploeg met een degelijke mix van talentrijke jeugd en gepokte ervaring in staat zou zijn om de reeks van drie driepunters een succesvol vervolg te geven.
Pogingen om vooraf enig inzicht te krijgen in het resultaat stranden in een nietszeggende kaarlegging; en ook een onwillige, mat beslagen glazen bol gaf geen zinnig antwoord. Zelfs de stoplichten op weg naar het Loopveld gaven geen uitsluitsel ( de trouwe lezer weet mijn van bijgeloof volstrekt gespeende vertrouwen in de voorspellende kracht van mee- dan wel tegenwerkende stoplichten).
Maar na het vertreksignaal van de alweer jeugdige en voortreffelijke fluitende talentscheids, de jongeheer Rademaker (onthoudt die naam!) werd al snel duidelijk dat het in ieder geval een middagje lekker en sportief voetbalvertier zou worden tussen twee aanvankelijk gelijkwaardige en goed ballende ploegen.
AMVJ begon ouderwets flitsend aan het karwei. De trainingslessen van coach Schakel beginnen plezierig zichtbaar te worden in het echie. De ploeg wordt met de week een hechter team (van basis tot bank). Dat leidde als snel tot een serie van drie kansen, die echter door de met zijn vijfenveertig jaar verreweg oudste man te velde maar keepend als een soepele jonge God uit zijn doel werden geranseld. (chapeau Martin Keijzer)
Aan de andere kant bolde het net achter Levien Rocha ook bijna twee keer maar dito prima aanvallen van de bezoekers misten op een haar na doel.
Het bleef de eerste helft enerverend om naar te kijken: wat een verkwikkend energiek, opwindend schouwtoneel na al die sloomlamlendig dolende “Oranje dippers†in de Arena.
De Bordeauxrode zijlijn was het er al snel over eens dat AMVJ de smaak van aantrekkelijkheid gelukkig weer helemaal te pakken heeft. Die werd nog eens bevestigd toen René Boer een flitsende aanval met een droge knal die zelfs de kanjer in het BOL doel te machtig was, prachtig verzilverde.
De rust werd beheerst door de vraag of het energievretende eerste bedrijf niet zijn tol zou opeisen in het vervolg van de pot. Niets bleek echter minder waar. Eén ging gewoon door waar het gebleven was. En werd met het vorderen van de tijd almaar dominanter. Met lekker en doordacht voetbal werd de almaar minder dreigende tegenstander steeds verder in de verdrukking gebracht.
De 2-0 was in feite een logisch gevolg van die druistige dadendrang van de thuisploeg. Het was de deze middag weer ijzersterke Mark Schol die op de vierkante meter twee tegenstanders bij de cornervlag piepelde en met een ragfijne lage voorzet Devery Boldewijn in staat stelde aan zijn doelsaldo te werken.
Deze op het oog geruststellende voorsprong werd door het moedig doorstrijdende BOL tot een minimum teruggebracht toen hun jeugdige spits Sietse Brandsma een fraaie voorzet even fraai en keihard achter de kansloze Levien Rocha wist te koppen.
Even doemde het doemscenario van het vorig seizoen tegen hetzelfde BOL dreigend in de herinnering op: twee keer een ruime voorsprong nemen om toch nog met een “schamel†gelijkspel (4-4) naar de kleedkamer te moeten…..
Maar de geschiedenis herhaalde zich dit keer niet; in tegendeel AMVJ ging onverstoorbaar door waar het al vanaf het begin mee doende was geweest: druk op de ketel houden met veel inzet en dreigende aanvallen.
Toen René Boer op indrukwekkende rustige maar bekeken wijze de marge weer tot twee had aangelengd en de ook al excellerende captain Bram van der Driest na een messcherpe corner van “Roppa†Meerhoff een eigen doelpunt van een BOL verdediger claimde was het pleit van deze chique en sportieve pot definitief -en volgens vriend en vijand verdiend- in het voordeel van Bordeauxrood beslecht.
Terecht mochten de spelers van Eén na afloop uit hun bol gaan. Prima gespeeld, weer drie punten in de tas en verder geklauterd op de ladder.
Maar ook de tegenstander verdient een ferme aai over de wellicht wat treurige Bol voor de wijze waarop zij deze middag voor alle toeschouwers op het Loopveld mede voor een zeer genietbaar potje voetbal hebben gezorgd.
Dat was in ieder geval het geval voor
Dirk
