Zaterdag 13 Februari, we kenden een beperkt programma, voor het eerst sinds tijden kon ik VR2, mijn troeltjes, ( mag ik dat zeggen?, ja dat mag ik zeggen ) weer eens bijna een hele wedstrijd bekijken. Het is zo’n lief interessant gezelschap, de Meiden, die zo’n 3 jaar geleden als beginnend VRIENDINNENSTUDENTESVOETBALTEAM binnen huppelden.
Oh jee, is dat niet een beetje denigrerend? Nou, iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik dolblij ben met Meidenvoetbal, het uiterst serieus neem, tbv de training destijds mijn wondersloffen uit de kast heb getrokken om de Meiden op weg te helpen.
Het gaat zoals het gaat, het Meidenvoetbal neemt een enorme vlucht, als AMVJ doen wij daar volop aan mee. Een 3e Meidenteam was al in de maak, konden we helaas niet kwijt, is nu RAP VR1. Inmiddels staan er bij Lex en Lucky op Vrijdagavond al weer 12 Meiden te trappelen om het edele Voetbalspel onder de knie te krijgen. Wanneer houdt het op? Wat mij betreft nooit! Kom maar op Meiden, laat zien wat je kan.
Een uitgebreid wedstrijdverslag, dat vind ik niet zo belangrijk. 3 puntjes in de tas, is mooi meegenomen, maar ik kijk er met andere ogen naar. Dat Linda zo sterk is als een beer, dat weten we inmiddels wel. Goed- of kwaadschiks, als Spits van de Tegenstander heb je een lastige middag.
Pauline, het rustpunt, maakte een mooie goal. Dat was de 1-0. Claudette ramde de bal zo ongenadig hard op de lat, dat het doel nu nog staat te trillen. Katje gooide de wedstrijd in het slot door met een droge knal de 2-0 op het scorebord te zetten. Dat Jong Holland nog 2 goaltjes zou maken, dat zat er niet in. Verdedigen kunnen we wel, er wordt flink gebeukt. En keepster Stephanie laat zich ook niet snel verschalken.
Onder leiding van de coaches Michel en Jamy wordt verder rust aan de bal gepredikt. Lukt niet altijd, snap ik wel, dat is de wedstrijdspanning. Maar ik zag een verbetering, bijv. bij onze Vleugelverdedigers. Willy en Manu, die kan je wel om een boodschap sturen, ze vliegen erin, een beetje duwen/trekken, dat mag, totdat Joost fluit, dan is het over. He kijk, een balletje breed, of een tikkie terug, er wordt een oplossing gezocht via Ro of Linda ipv de bal over de lijn te schoppen. Die kant moeten we op, dan ben je aan het Voetballen. In geval van nood, onder druk, weg met die knikker, daar is niets mis mee.
Op training, is een ander verhaal, gaat het niet om WESTRIJDPUNTJES. Dan draait het om VERBETERPUNTJES, moet je keihard aan werken. Nou, daar heb ik alle vertrouwen in, niets staat VR2 in de weg om een ge-oliede voetbalmachine te worden. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Zeer zeker met Lex,
DE LEUKSTE VOETBALTRAINER VAN AMSTERDAM!
Tot Dinsdag, gaan we weer aan de slag, dikke knuffel van Steef.
