Om 12.00 uur was het effe stressen, waar is Scheids Henk? Die zit op zijn fietsie vast in de Marathon drukte. En we moeten spelen, weer om de koppositie.
Gelukkig, als redder in de nood, was Ray aanwezig. Steef, wanneer iemand de wedstrijd als referee wil starten, dan neem ik het zo snel als mogelijk over. Snel de hond naar huis gebracht, op de fiets weer terug, keurig in zijn Trainingspak, op kicksen, kijk, daar staat een Scheids.
Je ziet het direct, net als bij mijn goede Vriend Niels Waterham, deze Scheids staat er niet boven, maar er tussen, en desondanks ben ik wel de Baas. Dat is de truc van Clubscheidsrechteren. Je moet het in je hebben/gezag uitstralen, dan lukt het wel. Nou was er niet zoveel te fluiten, ondanks de belangen was het een uitermate sportief potje, zoals vaak bij Meidenvoetbal.
Zodoende had Ray het wel aardig naar zijn zin, hij werd enkel een beetje gek van het vele wisselen door AMVJ ZON VR1. Dat snap ik wel, kom op Sergio/Meiden, je hoeft toch niet om de 5 minuten hel veld in en uit te rennen? Je bent geen koekies!
Bovendien, wil je een beetje vaste patronen ontwikkelen, dan heb je het meeste baat, wanneer je een vast stekkie hebt. Ik heb zelf in diverse AMVJ-teams gespeeld, maar het prettigst speelde ik uiteindelijk in AMVJ 5. Mijn positie was Linkshalf.
Met Dirk Landsaat achter mij, Theo Hooghiemstra als Linksbuiten voor mij. Dan wist je, Theo nooit in de diepte aanspelen, dat was kansloos. In de voetjes was het parool.
Theo was ooit de Oude Schicht, het vervoermiddel van O.B. Bommel, die periode lag al geruime tijd achter hem. Maar aan de bal, ik heb wat panna’s gezien van die Oude Rakker, nog steeds, in de 80, regelmatig op ons complex te zien.
Dan heb je al 2 afspeelmogelijkheden, zocht ik vaak de weg naar Bart ten Have, de beste Voetballer, met wie ik ooit heb mogen spelen. Dat was mogelijkheid nr. 3. Kon dat allemaal niet, dan speelde ik op S(t)afe, mogelijkheid nr 4, de bal naar Rene Blankers, inschuivende libero, werd het spel naar Rechts verplaatst.
Kijk, dat is lekker spelen. Die Mannen kenden mij ook, als Voetballer. Steef, een enorme trap, van Linkshalf naar Rechtsbuiten, gaat-ie niet doen, haalt-ie-niet. Dus die kwamen in de bal, mij helpen, zich aanbieden. Een passje over 20/25 meter, dat ging mij goed af, ik speelde nauwkeurig, en dat wisten die andere 4 ook.
Nou, weer effe een verhaaltje uit de oude doos. Nu terug naar ZON VR1.
Wederom 2 sterke Verdedigingen, 2 goede Keepsters; de ploeg die het eerst zou scoren, dat kon wel eens de winnaar zijn. En zo ging het ook, prima aanval van AMVJ, Sterre, zo snel als Brandweer, brak door op rechts, soms laat de voortzetting haar wel eens in de steek, nu was die ook niet perfect, een lastig balletje, maar ja.
Daar was zij weer, die kleine Knoert, mijn Tine. Links aannemen, rustig blijven, effe kijken, en de bal precies in het benedenhoekie schieten. Dat was genoeg.
Weer 3 puntjes in de tas. Waar gaat dat heen?
Steef.
