Zoals u in de kop van deze bijdrage kunt aflezen heeft uw chroniqueur van Bordeauxrode potjes voetbal geen weerstand kunnen bieden aan de verleiding om in navolging van de door Joep van het Hek als “de Grote Charletan” zo typerend aangeduide ego-intellectueel Th. Baudet, de lezer dezes de griebels over de grabbels te bezorgen.
Voor u nu vol walging de uitknop indrukt en/of speurend op Internet de betekenis van deze (on)zin probeert te ontcijferen, ik zal u straks melden wat er in gewoon Hollands staat.
Maar ik verklap nu vast dat het niet over het uiltje van Minerva gaat, wel over een mythische vogel.
Maar eerst nog een klein toegift om het onwijs elitaire van dit sinds de komst van Het Forum in de politiek in zwang geraakt pseudo-intellectueel gedoe nog iets vileiner te accentueren.
Na de wollig onbegrepen woordenbrij die ontsnapte aan de “omheining der tanden van de verkiezingswinnaar” droomde ik woensdagnacht hoe ik staande voor de Kumar Kids het Bordeauxrode cohort opwekte om er vanaf nu toch vooral “ gezamenlijk de sportieve voetbalbeuk erin te gooien”
Ik hoorde mij na een gloedvol betoog over tactische manoeuvres afsluiten met een parodie op hetgeen een oeroud Romeins senator, Cato genaamd, telkens na een redevoering over de stad Carthago palaverde: ”ceterum censeo Monnickendamensis delendam esse”.
Ik schrok direct wakker en huiverde bij de gedachte aan een verdwaasde bacil van Bauditis ten prooi te zijn gevallen.
Gelukkig was het slechts een droom. In het wakend bestaan zou ik het immers nooit hebben aangedurfd om te roepen: “Overigens ben ik van mening dat Monnickendam vernietigd moet worden” (voor de goede orde: lees “verslagen” voor “vernietigd”, want die letterlijke betekenis was zelfs in droomtoestand niet aan de orde).
Dat doe ik dus ook niet en sluit deze kleine tegendemonstratie tegen het grootheidswaanzinnig mallotige “kijk mij eens uitnemend betweter en veelweter zijn”, met de verklaring van de kop boven dit artikel: “AMVJ: hoe de Phoenix bijna uit zijn as herrees in Monnickendam”.
Want alle gekheid en het wellicht voor echte latinisten kromme Latijn op één en hetzelfde stokje:
de aanhef symboliseert weldegelijk dat het op sterven na dode Bordeauxrood van de vorige week
bij OSV vandaag in de uitwedstrijd tegen de trotse koploper van plan was om uit zijn eigen as te herrijzen. (een verwijzing naar de mythologische achtergrond van deze bijzondere vogel laat ik verder maar voor wat het is)
De omstandigheden waren eindelijk weer eens op een zodanig windstil niveau dat een normaal potje voetbal tot de mogelijkheden behoorde.
En dat gebeurde dan ook: een pittige strijd tussen twee voetballende ploegen, die elkaar weinig wensten toe te geven.
Dankzij de scherp gefocuste leiding van scheids van dienst de heer van Genderen bleef het sportief gezien allemaal lekker binnen de perken.
AMVJ liet gelukkig weer eens zien dat het, mits eendrachtig aan de bak, toch heel behoorlijk kan ballen.
Van het daverende verschil op de ranglijst was te velde niet veel te merken. Zeker niet in de eerste helft, waarin de Kumar Kids zelfs op voorsprong kwamen door een fraai ingekopte corner van Gijs Bedet.(0-1)
Jammer dat nog geen minuut later een van de weinige foutjes alweer tot de gelijkmaker leidde. (1-1)
Het pleit voor Bordeauxrood en het bevestigde de stelling over de vogel, dat ze koppies omhoog hielden.
De beloning kwam daarvoor na een messcherpe aanval en mooie intikker van Serra Austin. (1-2)
De verwachting dat de thuisploeg na rust zou gaan stormen kwam uit.
En toen de gast(vrije) verdediging niet genoeg oplettend was bij een vrije trap, werd al vrij snel de gelijkmaker in alle vrijheid achter Maksim van Ingen gekopt. (2-2)
In het vervolg van de tweede helft waren de Monnicken wel dreigender, maar ook voor het doorknokkende AMVJ kwamen er nog een aantal mogelijkheden.
Die werden helaas niet benut.
Dat gebeurde wel aan de andere kant, toen de AMVJ goalie een poeier van dichtbij niet helemaal goed kon verwerken en een intikker alsnog de zege bij de uiterst gelukkige thuisploeg bracht.( 3-2)
Sneu voor de mannen van coach Kumar, die een puntje best hadden verdiend; maar zeker hebben aangetoond dat de strijd nog lang niet definitief gestreden is, wanneer in het restant op deze wijze strijd wordt aangegaan.
Al met al dus een hoopvol en leerzaam middagje, waar ook maar weer eens bewezen werd dat degene die in de hoek zit waar de klappen vallen er niet zo makkelijk uitkomt en de hoogvlieger daarentegen het geluk vaak aan de jeweetwel heeft hangen.
Een waarheid als een koe of zoals je vroeger op school bij een geslaagde oplossing onder een wiskundig vraagstuk mocht zetten: (ik kan het nog één keertje niet laten:)
“quod erat demonstrandum (q.e.d.)” ofwel “hetgeen bewezen moest worden” door
Dirk
