Na de smalle valreep van de 1-1 van vorige week op het Loopveld tegen het uiterst stugge de Bilt was de vraag gerechtvaardigd hoe de Schakelboys de week erna zouden doorkomen. Veel pijntjes, een paar vrij zware blessures en ander ongemak wegens afwezigheid door werk, kregen echter geen greep op de motivatie om er ook in de return nog het allerbeste van te maken.
Maar een gedecimeerde groep aanwezigen op de training toonde aan dat het mentaal dan nog wel goed zat, maar de fysieke sleet er toch zo langzamerhand behoorlijk bij de mannen op leek te zitten.
En toen ook coach Schakel nog meedeelde dat zijn bankbaas hem de opdracht had gegeven om de gasten van sponsor ING in Ierland beter te vermaken dan waar ongetwijfeld het Nederlands Elftal toe in staat zou zijn, en hij mogelijk niet op tijd terug zou zijn, werden de vraagtekens op een goede afloop in de Bilt toch enigszins dikker geschreven door uw chroniqueur dan hij na de eerste pot tegen de Bilt toch al een beetje deed.
Zo kon het gebeuren dat het in het vale maar kortmouwig hittebestendige blauw gestoken Bordeauxrood met slechts 2 wisselspelers en Kiepie Nick als reservekeeper en mogelijk geheim wapen voldoende ruimte liet op de bank om ook nog een aantal geblesseerden en fysio Emiel breed te huisvesten.
Zo niet assistent Jessy Lissauer die na een blijkbaar pakkende kleedkamer-act staande naast de dug-out deze middag het bevel aan de zijlijn voerde.
En dat met verve deed. Meestal rustig en gedecideerd en fel als het even nodig was. Maar verre van de fratsen die de heer Simeoni vanavond ongetwijfeld weer ten toon zal spreiden tijdens de finale van de Champions League.
Hij en de Bordeauxrode zijlijn zagen al snel dat het team er vanmiddag echt zin in had. Na de wat stijve vertoning van verleden zaterdag maakte de ploeg een lekker ontdooide indruk.
Nu was het ook wel warm op het fraaie Biltse Sportpark maar dat deerde de mannen niet om er vanaf het aanvangssignaal van de als immer scherp en gedecideerd fluitende scheids van dienst Akkaya (met prima assistentie van de heren de Groot en Winter) lekker fris tegenaan te gaan.
Niet altijd even lekker ballend maar wel gedreven en bereid er collectief voor te gaan. Kort bij elkaar en weinig ruimte latend voor Biltse patronen
De tegenstander had blijkbaar op een andere aanpak van Eén gerekend want het moest zich nu al vanaf de start beperken tot tegenhouden en counteren met de lange haal.
In tegenstelling tot de eerste pot leverde dat nu weinig dreiging op voor het doel van Levien Rocha die gelijk een voetballende Steven Kruijswijk de pijn van een onwillige rib verbeet en alle ballen in zijn buurt stompend neutraliseerde.
Slechts een keer stond hij als bevroren toen een geweldige pegel van de Biltse topscorer de buitenkant van de paal terroriseerde.
Maar daarmee werd de stand wat dat betreft gelijk getrokken want daarvoor had snelheidsduivel Devery Boldewijn voor zijn ploeg op het ijzeren houtwerk gemikt.
En bovendien zou een score van de thuisploeg slechts de gelijkmaker hebben betekend. AMVJ stond toen al met 0-1 voor na een prima aanval en een nuttige inzet van Joop Canes die uiteindelijk werd afgerond door de weer uiterst ijverige Rene Boer.
Die stand werd tot de rust vrij makkelijk door Bordeauxblauw overeind gehouden.
Hoewel het zwerk langzaam donkerder werd, bleef in het tweede bedrijf de verwachte storm van Biltse zijde uit. De lange haal naar voren werd door de laatste linie, met captain Bram van der Driest en Mark Schol aan het hoofd bijna achteloos geneutraliseerd. Daarin bijgestaan door de gedreven backs Dennis Frijns en Jimmy Jansen die er voor zorgden dat er ook vanaf de flanken niet veel gevaar te stichten viel. Maar de slag werd deze middag gewonnen door een schier onuitputtelijk middenveld. Hulde aan strateeg Bart Zoet, de herboren Joop Canes en de in de tweede helft weergaloos ballende Chris Boer en Roppa Meerhoff.
Verdedigend waar nodig en aanvallend jakkerend waar mogelijk.
En dat laatste gebeurde ook en gevaarlijk met de regelmaat van de klok.
AMVJ voetbalde gewoon beter dan de opponent.
Het leverde kansrijke situaties op en veel druk op de vijandelijke defensie.
En toen in zo’n netelige situatie Joop Canes (“weer hijâ€, Dirk!) in de zestien hoorbaar onderuit werd geschoffeld en de scheids dat in gebarentaal ook zeer beeldend aangaf mocht Bram van der Driest vanaf elf meter de 0-2 in de touwen jenzen.
Met nog een vijfentwintig minuten te gaan zette de Bilt nu echt alles op één kaart: alle ballen op de spits(en) hopend op een scorende opleving. Die kwam er niet en het was dankzij manmoedig maar correct verdedigen van de “Jessyboys†maar zelden een beetje gevaarlijk. Ook toen Mark Schol dizzy van het veld moest en Tim van Heusden de klus geroutineerd overnam.
AMVJ had daarentegen nog meer donder en bliksem over de Bilt kunnen afroepen met Daan van Hees voor de moegestreden Rene Boer. Kansen zat maar geen scores meer. En zo zorgde het ontdooide Eén voor een fors en waarschijnlijk niet verwacht onweer in Biltse gelederen.
Een regen van klachten aan het adres van het arbitrale trio omlijstte de zichtbaar en hoorbare teleurstelling over het einde van hun competitie.
En voor AMVJ gaat het feest dik verdiend volgende week thuis alweer door.
Proficiat mannen en het wordt tijd voor een heuse apotheose met een promotionele kers op de taart!
Dirk
