Er zijn van die dagen dat het lieve leven een mens voor uitdagingen stelt waaraan hij in zijn meest bizarre gedachtenspinsels niet op zou zijn gestuit.
Deze zaterdag had daar blijkbaar een bijzonder exemplaar voor ondergetekende en zijn Bordeauxrode trawanten voor in petto.
Lees en huiver.
Nog diezelfde ochtend had ik na de wekelijkse diaspora naar de “grootgrutter met zorg voor de kleintjes” gewoontegetrouw de wedstrijdadministratie vast grotendeels ingevuld. Maar voor de zekerheid ook nog even op de site van de Meernse tegenstander gekeken naar de kleuren van hun Jansen en Tilanus (wedstrijdtenue). Oranje-zwart-zwart. Conclusie: ze hoefden geen kledingtoeren uit te halen voor de uitpot tegen Bordeauxrood-wit-bordeauxrood; ze konden gewoon in hun normale clubkloffie de strijd tegen de nacompetitie vervolgen.
Was mijn kledingcheck ingegeven door een nauwverholen vermetel voorgevoel?
Ik denk het haast wel, want toen de stoplichten op weg naar het Loopveld allemaal net op rood sprongen, werd het vermoeden allengs sterker dat dit weleens een merkwaardig dagje zou kunnen worden. Niet dat uw chroniqueur met het vlagje een bijzonder neerslachtig bijgelovig type is, maar helemaal hemelsblauw leek het mentale zwerk op deze deels zwart gerande cumulusbewolkte en friswinderige lentedag nou ook niet.
Eerst AMVJ 2 op authentieke bordeauxrode sokken een 2-0 voorsprong zien verbrokkelen tot een onnodige nederlaag tegen een even authentiek zwart-gesokt DVVA. Niet best, maar wel het bewijs dat kleur van de kousen bepaald geen onduidelijkheid scheppende spelbreker was.
Daar dacht echter de scheids van dienst voor de wedstijd van Eén gans anders over.
Ergens op de een andere site, waarop leidsmannen hun voorbereidend werk plegen te doen, waren de clubkleuren van AMVJ blijkbaar verbasterd tot Bordeauxrood-wit-wit (te sokken).
Aanleiding om van de in bijna honderd jaar nog nooit in dit thuistenue aangetreden thuisclub het spelen met witte sokken te eisen. Zo niet, dan waren allen deze middag vergeefs naar het Loopveld getogen……aldus de onvermurwbare ref.
En die sokken waren er natuurlijk niet, zuinig als AMVJ is met de besteding van de bescheiden contributiegelden en het feitelijke feit dat bordeauxrood aan het been vrijwel altijd contrasteert met de kuitenbedekkers van tegenstanders.
Lichte paniek, want waar haal je 45 minuten voor de geplande aanvang tenminste 15 paar blinkend witte voetbalkousen vandaan? Eerst de goede buur RAP gebeld om ons uit de brand te willen helpen. De goede Jean Bollen meldde aanvankelijk dat zijn club alleen zwarte sokken in het bestand voerde, maar wilde nog wel kijken of er in een spelonk van zijn clubhuis nog iets anders te vinden was.
Groot risico, dus naarstig op zoek naar een andere vluchtweg
Ons onnavolgbare bestuurslid Lex van Hees, die net bezig was om een vervaarlijk virus uit de club-PC met het digitale wedstrijdformulier te killen, bood aan om op zijn fiets één lange sprint te trekken naar een redelijk nabijgelegen winkelwalhalla waar kledingsponsor Intersport Duo had laten weten nog een voorraadje van het zo begeerde katoenen nylon te hebben liggen.
Alhoewel hij bijkans een wereldrecord had gebroken, verloor onze Lex het nipt van de iets RAPpere Jean die in zijn onafscheidelijke golfkarretje met een volle plastic tas lui toeterend kwam melden dat hij ergens alsnog op wit spul was gestuit.
Opgelucht ademgehaald na deze forse tour de force. Scheids tevreden. Hopelijk zou te velde nu alles verder soepeltjes verlopen.
Daar leek het in de prille beginfase ook alleszins op. Want vanaf de aftrap ratelde een Bordeauxrode bliksemaanval richting het Meernse doel, dat echter ternauwernood aan een voortijdige doorboring ontsnapte.
AMVJ bleef aanvankelijk domineren, maar kakte na de laatste lekkere aanval en de daaropvolgende volkomen logische treffer van Seranio Austin, haast zelfgenoegzaam in.
De gretigheid die de Schakelboys de afgelopen weken zo tomeloos sierde, verschrompelde met het vorderen van de wedstrijd tot een uiterst bedenkelijk niveau. Het onderlinge verbale gekrakeel, een zelden gehoord verschijnsel binnen de Bordeauxrode vriendengroep , werd er daarentegen allen maar luider om.
Lag het toch aan het sokkengedoe dat de meeste spelers deze middag de voeten minder lieten spreken dan de mond; of vormde het helwit aan de benen een belemmerende schittering om een bal goed te raken en/of een keertje de tweede bal te veroveren?
Dan wel werd onbewust ons aller Ajax nagebootst door een betere pot door een heuse prutpot te laten volgen?
Het antwoord, mijne vrienden zal, net als de evergreen song wel blijven blazen in de stevige bries, die het hotseknots begonia gehalte aan de AMVJ zijde van de vertoning nog verergerde. Maar één ding is zeker: naar het oordeel van meerdere bordeauxrode zielen was het in meerdere opzichten verreweg het zwakste optreden van mijn dierbare bordeauxrode vrienden in deze toch al wat vale competitie.
En aangezien de veel gretiger en wind-gesupporte tegenstander wel bereid was om voor een goed resultaat te knokken werd het in de tweede helft nog behoorlijk knijpen geblazen. Zeker toen zo’n twintig minuten voor tijd door de Meern een weliswaar naar buitenspel geurende maar wel degelijk verdiende gelijkmaker werd geproduceerd.
De door deze tik toch een beetje uit de lethargie ontwaakte thuisploeg probeerde daarna nog wel het onzalige tij te keren door de sokken er alsnog wat gedrevener in te zetten. Maar de boys mochten zich na de laatste fluit met één puntje nog best gelukkig prijzen dat ze niet alsnog de kous op de kop hadden gekregen.
Temeer om dat de afstand naar beneden door het gelijke spel ongeschonden bleef. En ook het klasse behoud daardoor vrijwel werd gewaarborgd.
Maar daarmee was de kous deze middag dan ook genoegzaam en geheel af voor
Dirk
