denuo Unus victor (3-0): citius, altius, sed non significanter fortius quam Fortius!
Voor degenen aan wie de klassieke talen in alle talen zwijgend voorbij zijn gegaan, de door de naam van de tegenstander en de Olympische ondertiteling geïnspireerde kop boven dit relaas laat zich als volgt vertalen:
“Eén opnieuw de overwinnaar (3-0): sneller, hoger maar niet opmerkelijk sterker dan Fortius!”
Deze zin vertelt ons in een paar woorden feitelijk alles over dit nieuwe met succes bekroonde thuisoptreden van “The Azoum kids” tegen runner up Fortius. Maar het hierbij laten zou geen recht doen aan een recht enerverend middagje op een lentezon overgoten Loopveld. Een middagje met bovendien een historisch slotakkoord.
Ik ben niet zo bijgelovig, maar als op weg naar het sportpark alle stoplichten op rood springen, de parkeerplaats bij de Joodse begraafplaats een opmerkelijk morbide aanblik biedt en een nog nooit waargenomen cohort gitzwartgrote kraaien het toegangshek tot het AMVJ domein bevolken, kon ik een kortstondige rilling over de goede afloop van deze pot toch nauwelijks onderdrukken. De manmoedige maar moeilijk geslaagde poging van goede maar ook goed zieke coach Hassan zijn koortsige lijf toch enigermate in een strijdbaar gelid te forceren, voorspelde ook al geen pottenbrekerij in de begeleiding. En toen ook nog de tegenstander van hedenmiddag bleek te bestaan uit een manipel (eenheid) fors uit de kluiten gewassen gladiatoren stond het mij vast dat het in de AMVJ arena een in meerdere opzichten koortsachtige strijd zou worden, En dat werd het ook. De Fortius mannen deden hun naam (“Sterker”) in sportief stevige zin overigens, alle eer aan. De veel lichtere brigade van bordeauxrood had daar vanaf het begin zichtbaar en af en toe ook voelbaar behoorlijk veel moeite mee. Bovendien beheerste de door veeljarige ervaring veel geslepener opponent de verbale en fysieke inhoud van voetabltrucendoos menig maal beter dan de in vergelijking daarmee haast onschuldig ogende overtredingdrang van de AMVJ jonkies. Maar omdat “Unus” (Eén) wilde laten zien dat niet het voor niets “altius”(hoger) op de competitieladder staat en naar al snel bleek behoorlijk “citius” (sneller) was dan de wat zwaarder geharnaste tegenstander, ontspon zich een lekker voetbalgevecht. Niet dat het spel van een hoge schoonheid was, maar de intensiteit waarmee van beide kanten werd gestreden vergoedde veel zoniet alles. Het mooie was dat het jeugdiger AMVJ team weliswaar onder de indruk leek van de fysiek/verbale kracht van de Fortius mannen en er maar nauwelijks in slaagde het gewenste en gekende snelle combinatievoetbal te spelen, maar zich toch manmoedig en onversaagd gedurende de gehele pot krachtenslopend teweer bleef stellen.
Het creëerde ook wel degelijk kansen; zeker wanneer er (te weinig) over de kanten werd aangevallen. Of wanneer Kiepie met een van zijn (iets te weinige) loepzuivere spelhervattingen direct de spitsen wist te bereiken. Zoals hij al na tien seconden Vissertje op maat bediende die zijn Suarez -lob echter net over zag bollen. De kleine man had echter na een minuut of twintig wel beet toen hij na een door binnenkant paal gekeerde en vervolgens in een scrimmage belande bal voor 1-0 aan de haak sloeg. Fortius was zoals gezegd wel degelijk en stevig aanwezig te velde maar qua afwerken kon Kiepie zich eigenlijk onbezorgd gedurende het grootste deel van de strijd door het late zonnetje nog een beetje bij laten bruinen. Ook na de rust bleef de tensie binnen (en buiten) de lijnen groot of wel: er zat suspense en spanning op deze pot. Voetballend werd Fortius zelfs wat beter en er kwamen in de loop van het tweede bedrijf ook wel wat meer licht dreigende situaties voor in de zone van Driest en zijn defensieve maatjes. Maar met bewonderenswaardig collectief hard werken bleef het netje achter Kiepie schoon. En naarmate Fortius toch wat ademlozer nog meer wilde drukken ontstonden er counterkansen voor Eén. En dat gaf Boertje 10 minuten voor tijd de gelegenheid om met een mooie droge knal zijn doelsaldo weer iets op te vijzelen. En dat deed Vissertje vlak voor tijd ook nog es, zodat het eindsignaal een iets geflatteerde maar toch verdiende 3-0 in de boeken deed belanden. De echte winst van deze pot zat hem echter in het feit dat je ook tegen een niet misse tegenstander een mooi resultaat kunt hallen met kollektief knokken. Proficiat!
Het fraaiste slotakkoord van deze onheilspellend begonnen maar goudgezond afgelopen middag moest echter nog komen. Op initiatief van de onverwoestbare oud –voorzitter (‘maar nooit tot erelid verheven!’) Willem Dobber had zich voor deze wedstrijd ook een stel (zeer)oud spelers en coach gemeld. Mannen als Henk Vogelsang, Theo (‘de pijl’) Hooghiemstra, Han Kruyswijk, Walter Brandligt, Jos (‘coach’) Pelk en Steef (‘nog altijd zeer actief’ Schelling reünieerden na afloop over de mooie vroeger tijden in het bijzijn van de volledige Hassan horde. Hoezo generatiekloof? Als het over voetbal en AMVJ gaat bestaat er geen onderscheid tussen “(over)grootvaders en (achter)kleinkinderen” Het was een historisch moment in de toch al zo rijke bordeauxrode geschiedenis. En mogelijk de opmaat voor een hele aardige nieuwe traditie in deze eeuwig jonge club.
Dirk
