“Als je geen verwachtingen koestert, is geen enkel resultaat een mislukking”, is een oeroude uitspraak van een Chinese wijsgeer. Een waarheid als een koe naar mijn bescheiden mening. Maar tegelijkertijd eentje die je in deze zogenaamd “moderne tijd” maar nauwelijks toegepast ziet.
“Logisch”, zult u zeggen, “want bij bijna alles wat ik doe, denk of laat heb ik wel degelijk een verwachting over de uitkomst”. Zeker, en als die positief is bent u blij of nog vreugdevoller, maar valt het resultaat tegen is er teleurstelling of erger.
De spreuk zegt eigenlijk: je kunt verwachten wat je wil, maar als je “neutraal” blijft, wordt het resultaat geaccepteerd zoals het is en geeft het geen emotioneel (of erger) gedoe. Noch ten goede noch ten kwade.
Voorbeeldje: dit stukje wordt door mij wat later dan gewoon uit het toetsenbord geperst (ons aller Ajax slokte na Almere het grootste deel van de avond op en de moed om er nachtwerk van te maken werd getorpedeerd door een late Studio Sport en snurken op de bank).
Als u de verwachting had dat uw chroniqueur van de omzwervingen van Bordeauxrood er eindelijk (en wellicht gelukkig) de brui aan had gegeven, zal er sprake van lichte teleurstelling tot enige ergernis kunnen zijn dat er toch weer rondom een potje voetbal allerlei randverschijnselen aan de orde worden gesteld.
U was opgelucht geweest als u tevergeefs gezocht had naar mijn frutsels. Of had gelezen dat dit de allerlaatste bijdrage is in deze vorm; en dat er voortaan alleen echte voetbalverslagen worden geleverd op de AMVJ site en “socials”. Misschien is dat ook zo maar dat ligt nog in de schoot van de toekomst verborgen.
Als u zich dus voortaan “neutraal” (verwachtingloos) opstelt, maakt het niet uit wat er gebeurt en zult u in ieder geval “vrede” hebben met het resultaat.
Over verwachtingen gesproken: in de Arena was het een gegons van jewelste rond de vraagstelling: “wat denk jij dat het wordt?”
Het viel me op dat de verwachtingen over het resultaat van de wedstijd het midden hielden tussen een door de nodige zorg veroorzaakte grimas op het gelaat en een hoopvolle uitspraak tegen beter weten in….
Kortom: veel vertrouwen in een goede afloop was ver te zoeken.
Tegen een van mijn buurmannen hoorde ik mij zeggen: “Ik ben al blij als ze hun stinkende best doen en we een lekkere wedstijd te zien krijgen”. Ik was verbaasd over mijn eigen uitspraak, want degenen die mij wat beter kennen zullen mij nou niet direct als een ras-optimist of neutraal iemand betitelen….. Maar ik meende volstrekt wat ik zei, want gezien het verschil in sterkte en stand mocht het resultaat er niet toe doen.
En om het kort te houden: de boys van John van ’t Schip deden vanaf de aftrap tot het eind en tot krampens toe hun stinkende best en maakten er een echte en lekkere wedstijd van. Dat het resultaat er wat mij betreft ook best mee door kon (1-1) maakte het hoopvol dat het met de slimme en ervaren Henderson erbij nog best goed kan komen deze competitie.
Who knows?
Terug naar de middag en Almere, waar Bordeauxrood moest aantreden tegen het vooral jeugdige, maar de laatste tijd goed presterende team van de plaatselijke FC.
En over verwachtingen gesproken: na de lamlendige zeperd van vorige week tegen Buitenveldert had ik de hoop dat de afgelopen week was benut om ervoor te zorgen dat de ego’s van de individuen zaterdag in de kleedkamer van Almere in de voetbaltas zouden achterblijven en de mannen weer als team zouden gaan acteren.
Net als bij Ajax dus ook hier de wens tot een tot blijheid stemmende collectieve inzet en strijd blijven leveren tot het eind.
In het prille begin van de strijd waaraan de scheids nog de handen vol (kaarten en ander gedoe) aan zou krijgen, was Almere een paar keer gevaarlijk dicht bij een vroege treffer; ook door defensieve onwennigheid bij AMVJ (toch weer een aantal belangrijke afwezigen).
Ook het feit dat het grasveld van de thuisploeg bepaald geen glad lopend gazonnetje bleek, maakte dat redelijk combineren schier ondoenlijk was. Dat maakte de lange trap naar voor tot enig bruikbaar middel om gevaar te stichten.
Maar het was goed om te zien dat er door het Kumar cohort hard (samen) gewerkt werd. Er werd strijd geleverd in wat Coach Kumar na afloop zou kenmerken als “een zware pot”. Ook al omdat de kwaliteit van het veld uitnodigde tot veel “hoogstaand stuiterend spel” met veel pittige duels.
En er kwamen ook kansen voor AMVJ om de leiding te nemen. Almere had ook nog mogelijkheden, maar kiep Ronald Visscher weigerde vooralsnog te capituleren.
De rust kwam met een van Turenhout (0-0).
Daarna hetzelfde spelbeeld gedurende een groot deel van het tweede bedrijf. Het werd gaandeweg ook wel wat forser, mede als gevolg van af en toe wat (tweezijdig) niet begrepen beslissingen van de scheids. Eén daarvan leidde tot een vrije trap voor de thuisploeg, die onvoldoende kon worden verdedigd en dus tot een voorsprong leidde (1-0).
Met nog ongeveer twintig minuten voor de boeg, weigerde Bordeauxrood echter manmoedig om de handdoek in de ring te gooien. Het zette zwaar druk op de defensie van de thuisploeg, maar scoren was toch nog een te moeilijke opgaaf.
Tot er vlak voor tijd alsnog na een vrije trap werd verlengd en door keurig achter de bal te blijven door Max Krake werd gescoord.
De scheids vond het aanvankelijk goed, maar de vlag van de grens van de thuisploeg bleef omhoog. “Een praatje pot” tussen deze twee leidde tot een annulering van de treffer (“Gelukkig hebben we de beelden nog.”).
Verzoend met een nederlaag? Daar dacht Jeffrey Bok ander over. Zijn majestueuze vrije trap in the dying seconds zorgde ervoor dat het mogelijke onrecht van een nederlaag alsnog werd omgezet in een verdiend punt voor AMVJ (1-1).
Een resultaat dat weliswaar ook twee verliespunten opleverde maar absoluut niet als een mislukking kan worden bestempeld door
Dirk
