De tegelwijsheid in de kop van dit stukje duidt erop dat de dingen niet altijd zo gaan als men er van tevoren op had gehoopt, dan wel het had willen doen.
En dus raadt het ons aan om dan maar beter te accepteren dat het loopt zoals het loopt.
Een regelrecht advies om de rust te bewaren en er vervolgens alsnog het beste van proberen te maken. “Go with the flow”, dus.
Echter: de neiging om in zo’n geval de kont tegen de krib te gooien, tegen alles en nog wat aan te gaan schoppen en/of tegen de stroom op te gaan roeien is vaak vele malen groter. Maar als daaraan wordt toegegeven is het resultaat gegarandeerd des te beroerder. Dat geldt voor een enkel mens, maar ook voor een groep.
Neem bijvoorbeeld een voetbalteam, in dit geval de Bordeauxrode Kumar Kids.
Een op zich hecht gezelschap dat aanvankelijk, geheel tegen de verwachting in geen potten wist te breken in een opnieuw verbrokkeld competitieverloop.
Dat, net toen het smaak weer een beetje te pakken kreeg en zich aan de onderste regionen wist te ontworstelen, opnieuw een door de dames en heren virologen gedicteerde langdurige pauze in acht moest nemen.
Maar die toen er, met een paar pittige potjes in het vooruitzicht, weer aangetreden kon worden, de driepuntendraad haast achteloos en met flair weer oppakte door met voortgezette harde en collectief geleverde arbeid ook de koploper aan de zegekar te binden.
Conclusie: het team wist of had na zo’n negenpuntenrally kunnen weten “hoe het voortaan moest….” om succesvol te blijven.
Ook tegen lager geplaatste concurrenten, toch?
Maar ja, als één selectie zou moeten weten dat je juist tegen de ”kleintjes” de succesreeks moet voortzetten en die gaat vervolgens in Deventer grandioos en verdiend de pottenbak op, dan weet je dat ook grof betaalde voetbalwerknemers in de val van zelfgenoegzaamheid of onderschatting kunnen trappen. En dat ook voor hen zo’n tegelwijsheid opgeld doet,
Uw chroniqueur van handel en wandel van het onbetaalde AMVJ 1 was benieuwd of de positieve gretigheid van de week ervoor nog voelbaar en zichtbaar was.
Toen ik kwam aandrentelen stonden de heren hoog en zonovergoten droog op het terras collectief te schouwen naar de verrichtingen van team 2 dat zich na een fors debacle van ook een week daarvoor knap herstelde door in de dying seconds een achterstand in één flow om te zetten in een welverdiende 3-1 winst.
“Een lesje in gretige volharding is nooit weg; daar kan geen peptalk tegenop”, was mijn positief getinte conclusie.
En toen bleek dat coach Kumar het “never change a winning team” uit de kast had gehaald en de warming up ergens naar leek, leken alle voortekenen op groen te staan voor een succesvol thuispotje tegen het met de helft minder puntjes (6) gezegende EDO uit Haarlem. In tegenstelling tot vorige edities in 2A een zeer jeugdig team met slechts één (letterlijk) oude bekende.
Om maar met de deur in het voetbalhuis te vallen: het ging na een gretig begin van zo’n minuut of tien waarin er redelijk hoog druk werd gezet , allengs voor geen meter meer “zoals het moest…”(zie boven) .
Het leek in toenemende een hele opgaaf om de bal een paar keer achter elkaar naar dezelfde kleur te spelen, laat staan om een vloeiende aanval op te zetten.
De gasten hadden dezelfde makkes, maar die hadden het voordeel dat ze een muur voor hun keeper hadden opgetrokken er alleen uitkwamen na knullig balverlies van AMVJ zijde;
of en vooral met de lange peer naar voren.
Al ras werd dus duidelijk dat het spel maken voor Bordeauxrood nog bepaald geen hobby genoemd mag worden. Daarvoor ging er te veel fout in een te vroege fase. En werd het team slechts af en toe een beetje gevaarlijk maar smoorden alle pogingen in een woud van defensieve benen.
Erg druk had ook goalie Maksim van Ingen het niet, want daarvoor was ook de aanvalskracht van EDO te gebrekkig.
Enig opmerkelijk feit: het vreemd aandoende onderlinge en scheidsrechterlijk gerichte en blijkbaar energieverslindende gemekker van de thuisploeg.
Enige wellicht iets verzachtende omstandigheid: het hotseknots-begonia bevorderende veld, dat enig vorm van geolied samenspel schier onmogelijk maakte.
Een bloedeloos van Turenhoutje (0-0) prijkte dan ook na het eerste bedrijf terecht op het elektronische scorebord.
Over het tweede bedrijf kunnen we heel lang kort zijn: zelfde beeld als voor rust en met het vorderen van de tijd een steeds onsamenhangender ballend AMVJ. Geen rust in de ploeg en weinig onderling acceptatievermogen van het feit dat “het niet ging zoals het moest”.
EDO vond het eigenlijk wel oké zo, bleef verdedigende stellingen betrekken, hopend op een scorend countertje. Maar was daarvoor te weinig dwingend aan de overkant te vinden.
Tegen het schijnbare eind van deze pot had de Bordeauxrode zijlijn zich al redelijk verzoend met het einde van de puntenflow.
Ook wissels bleken het tij niet te kunnen keren.
Op de klok prijkte al geruime tijd negentig minuten, maar de scheids van dienst de heer van de Wielen wilde blijkbaar van geen ophouden weten en begon ook in korte tijd een behoorlijk aantal kaarten uit de broekzak te toveren. Maar voordat hij twee spelers van EDO voortijdig naar de kleedkamer liet vertrekken, geschiedde alsnog het onverwachte.
Uit een aanvankelijk afgeslagen vrije trap- een van de vele vrije trappen waarvan op deze zonnige dag, de meesten evenals corners compleet de figuurlijke mist ingingen- kwam de teruggebrachte bal vrij onverwacht richting het hoofd van de pas ingevallen Gijs Bedet.
En die knikte alsnog de bal voor drie punten in het vijandelijke net.
Na een forse discussie met de grens van EDO (die nog lang en halsstarrig met de buitenspelvlag omhoog bleef staan) en bij gebrek aan meer kaarten werd deze “gauw vergeten pot” door de scheids alsnog definitief naar het verleden gefloten.
Na drie alsnog gevonden punten, kleedkamergejoel uit opluchting en een eerlijk interview met de coach………
………werd het tijd terug te drentelen naar mijn karretje in de hoop dat het aanstaande dinsdag wanneer de inhaalpot thuis tegen het bepaald niet misselijke Waterwijk op de agenda staat, weer gaat zoals Bordeaux heeft getoond dat het wil en moet.
En zo nee dat het dan in ieder geval gaat met “rustige overtuiging” en collectieve daadkracht.
Zal je mij niet horen, ongeacht het resultaat.
Dirk
Naschrift: na bestudering van het gefilmde doelpunt van Gijs Bedet
zag ik dat een weggewerkte inworp de aanleiding voor de winnende was. Naast mislukte corners en vrije trappen ging het dus ook, en naar even later bleek in dit geval: gelukkig !, mis met ingooien. Excuus voor de verwarring.
