Meestal gaat uw chroniqueur met het vlagje doordeweeks een of twee keer kort kijken bij de training van de Schakelboys. Vooral nieuwsgierig hoeveel coach Hans van zijn aanvankelijk toch behoorlijk omvangrijke groep discipelen nu nog in het voetbalvak mag kneden.
Ik telde er hooguit twaalf. Van de oorspronkelijk 21 man grote selectie.
Bij menig club zou er aanleiding zijn om zich zorgen te maken over zo’n minimalisering van het aantal eerste team-matadoren gedurende het seizoen. Of zelfs tot ruzie in de tent.
En het voetbalbuitengebeuren zou zich wellicht met enig gegniffel afvragen of de mindere resultaten van AMVJ dit seizoen wellicht aanleiding zijn geweest voor spelers om voortijdig te vertrekken.
Of erger nog: het zou een gevolg zijn van het feit dat een tot nu onbekende sponsor plots de stekker uit de heimelijke binnen gekruide euromachine had gehaald……
Allemaal veronderstellingen, beste vrienden die ik bij deze naar het rijk der fabelen kan verwijzen.
Om met het laatste te beginnen: met de Centennial reeds aardig in het vizier is deze oudere heer onder de voetbalverenigingen in staat gebleken om, met behoud van de zo eigen cultuur, gezond en wel mee te groeien met de vele veranderingen in de maatschappij, de sport en het voetbal in het bijzonder.
Op een enkel punt zijn we als rasechte liefhebbers echter zo langzamerhand wel een beetje achtergebleven gebied gebleven.
Aan gemankeerd professionalisme in de vorm van (schamele) beloningen c.q. andere douceurtjes aan spelers via suikerooms of ander royaal mecenaat hebben we nooit mee willen doen. En de voorspelling dat dat ook zo zal blijven is een geheid zekerheidje.
Het is waar: de resultaten dit seizoen steken wat bleekjes af tegen de forse, maar uiteindelijk net niet geslaagde eerste-klasse-campagnes van de Bordeauxrode hoofdmacht in de voorbije jaren.
Er is over de mogelijke oorzaken al een en andermaal in vorige impressies gepalaverd. Dus doen we dat niet over.
Maar één ding is zeker: van een resultaat-teleurgesteld afhaken is bij nog niemand van dit vriendencohort sprake geweest. Ook niet van de trainer/coach die aan het eind van het seizoen vertrekt. (om hopelijk via toelating tot de cursus oefenmeester 1 zijn voetbal wijsheid nog verder te vervolmaken)
En tenslotte is AMVJ ook geen club waar men zich “van hogerhand” snel zorgen maakt over het enigermate slinken van het prestatief imago van de hoofdmacht. Laat staan dat wij elkaar of anderen daarom de tent uit zouden vechten.
Allemaal dus illusoire denkprocessen (of te wel: “Bull…..”).
Ondergetekende houdt het er maar op dat er sprake is van een overigens minder aangename samenloop van omstandigheden.
Zo stonden er vanmiddag maar liefst vier min of meer (zeer) langdurig gekwetste broeders langs de lijn van het zonnetje te genieten. Zijn er drie mannen op doorreis rond de aardbol; dan wel zojuist brak en broos teruggekeerd. Besloten twee basisspelers om privé redenen gedurende de rit te stoppen.
Je kunt er moeilijk over doen, maar het is zoals het is. Dus als er niet meer is dan moet het maar met minder.
En twaalf was dus ook het (al)mindere aantal spelers dat het thuis tegen Almere diende op te nemen.
(overigens met steun van twee reeds behoorlijk uitgepierde tweede teamspelers op de bank; veel dank weer Michiel Roosendaal en Jochem van de Noordaa!)
Twaalf man met een missie bovendien om het gat met de onderste vier niet kleiner te laten worden.
Gezien de lastige eerste match in Almere een niet geringe opdracht. Anderzijds bleken de gasten na de winterstop in punten ook een almindere fase te hebben doorgemaakt. En dat gaf de minder optimistische burger onder de Bordeauxrode adepten weer een beetje moed.
Zonder coach Schakel ook maar enigszins het Epitheton Ornans (eretitel) van “de Grote Verlosser der voetbalmensheid” op te willen spelden, zijn discipelen gedroegen zich vanmiddag onder de felle voorjaarszon en oplopende temperaturen als ware apostelen van het gedreven voetbal.
Niet altijd even groots qua vloeiend kijkspel, maar met een onverzettelijkheid die nog weldadiger aandeed dan het lekkere weer.
Met de verdediging als bijna onneembare veste ( Dirk, Mark, Driest, Gijs en Scwheinie*), een dwingend middenveld (Roppa, Joop, Dennis en Chri*) en vooral lekker storende spitsen (Serra en Daantje en na rust Devery B.*) kreeg de tegenstander bijna geen enkele gelegenheid om ook maar een beetje gevaarlijk te worden. En dat met een heel stel Almeerse bomen van kerels in de ploeg.
Zij legden het telkens weer af tegen het fysiek mindere maar slim verdedigend en druk zettend veruit als meerdere opererende collectief van Bordeauxrood.
Was er tot de rust nog van enig evenwicht sprake, dan kwam dat vooral omdat AMVJ aanvallend meestal weer niet verder kwam dan de zestien meter.
Slechts een tweetal niet benutte kansen werden gecreëerd; daartegenover hetzelfde aantal om zeep geholpen mogelijkheden bij de opponent.
Rust derhalve dubblank.
Na de affluit voor het tweede bedrijf door de prima leidende scheids van dienst met de even prima luisterrijke naam: J(“g”)ulio Barrales, bleven de Schakelboys doen waar ze de eerste vijfenveertig minuten samen zo hartstochtelijk mee bezig waren: de tegenstander onder druk zetten over het hele veld (en soms het halve). Dat leverde in toenemende mate meer dreiging op voor het Almeerse doel.
Het binnenbrengen van Deverij B.* voor de zeer ijverige en moegestreden Daantje* bracht nog wat extra schwung in het team.
Maar het duurde toch nog tot ver in de tweede helft voordat Roppa* eindelijk de banvloek van niet kunnen scoren brak. Met een kopballetje waar de Almeerse goalie volledig verkeerd (voor zijn team wel te verstaan) op reageerde.
In plaats van daarna in de angstige schulp te kruipen bleef Eén zich met groot elan richting vijandelijke doel bewegen. En de lange haal van de Almeerse kant bracht als enige wapen alminder en minder gevaar voor het doel van Dirk * (zonder vlagje).
En toen Serra* na een echt mooie aanval niet ver voor het einde de 2-0 binnenschoof, was de buit dubbel en dwars verdiend definitief binnen.
Vrolijke noot tot slot: Jochem en Michiel van Twee (zie boven) werden alsnog ingewisseld, louter om de goede heer Barrales de hand te schudden, want die blies na de entree van deze boys direct voor einde oefening.
Al met al een bijzonder nuttige driepunter behaald door de Bordeauxrode apostelen van inzet en hartstocht die met alminder man meest(er) bleven over het mindere Almere.
Proficiat boys!
Dirk
NB *****in de wetenschap dat namen en koosnamen van de spelers van AMVJ bij de Bordeauxrode getrouwen inmiddels tot het taaleigen behoren, heb ik deze keer de achternamen weggelaten.
D
