De zaterdagmannen van de het gerenommeerde AFC zullen geen plezante herinnering hebben overgehouden aan hun visite aan het Loopveld. Want zowel het derde team als het toch niet geringe vlaggenschip werden tegen respectievelijk Bordeauxrood Twee en Eén op een toch redelijk pijnlijke nederlaag getracteerd. Allereerst mocht een met enkele blessure-genezen basisspelers van de hoofdmacht in de gelederen bepaald niet verzwakt AMVJ 2 danig uithalen tegen een zo op het oog niet eens zo bar slecht ogende rood-zwarte tegenstander. Maar de 7-1 einstand liet over het krachtsverschil tussen deze twee ploegen niks te raden over. Lekkere punten voor coach Martin en zijn “eigen jongens”, die de tweede helft ook zonder de Eén baasjes heel goed in staat bleken het net van de tegenstander te vinden.
Vervolgens mocht Eén proberen om tegen het tot dan toe nog onbegrijpelijk puntloze AFC te bewijzen dat de veelbelovende zes puntenstart (weliswaar tegen mindere tegenstanders) toch de opmaat vormde voor weer een knaller van een seizoen. Omdat de blessuregenezen mannen die zojuist met de reserves weer wat ritme in de kuiten hadden gemasseerd op de wissellijst stonden en coach Maurice toch drie behoorlijk getalenteerde discipelen een wachtbeurt had aangezegd, had de bank van AMVJ vanmiddag de aanblik van het kapitaalkrachtige synoniem dat onze zuurgespaarde eurotjes zo abominabel verkwanselt.
Maar de ploeg die de immer gretig puntenbeluste Maurice de piste had ingestuurd was beslist niet van een armetieriger gehalte. Want zeker na de eerste aqcuitstoot van de soms wat eenzijdig fluitende scheids was een gedreven AMVJ collectief een ware lust voor het thuisgezinde supportersoog. Met een naast de toch al mildgestemde temperatuur extra hartverwarmende energie werd de tegenstander geen momentje rust gegund. De snelle druk op de bal was meervoudig enorm en bij balbezit werd er met sneldruk ook aardig soepel gecombineerd. Hoewel iets te vaak gehanteerd, was ook de lange bal op de spitsen een probaat middel om de defensieven van Goed Genoeg het vuur goed genoeg aan de getormenteerde schenen te leggen.
De enige makke die blijkbaar onuitroeibaar in het overigens rijk met voetbalgogme gevulde Bordeauxrode arsenaal ligt opgeslagen, is de (on)kunde van het kundig afmaken der kansen.
Want ook deze verder letterlijk en figuurlijk zonovergoten parel van een eerste helft was scoren toch weer een handicap van belang. Dat het bij rust desalniettemin 2-0 voor de Mauricemeute stond, kwam door een klutsgoal waarvan de zijlijn de maker onmogelijk kon ontwaren; en door een brijante soloactie van Tjerk Veltman die een lange pass van achteruit op maat en waarde schatte en met een achteloos rollertje over grote afstand zijn geflikte directe opponent en de verbouwereerde AFC goalie het nakijken gaf.
Hooggespannen verwachtingen van de AMVJ getrouwen derhalve voor het tweede bedrijf na zo’n bijna perfecte performance van voor de thee. Helaas was het de tweede vijfenveertig minuten een behoorlijk stukkie minder. Dat kwam ook omdat AFC nu zelf wat meer druk zette en met de lange haal toch de nodige onrust wenste te stichten in het domein van captain Mark Schol en zijn defensieve maatjes. Die stonden echter met de uitblinkende “double D” (Dirk en Daan)helemaal pal en zorgden ervoor dat AFC nooit echt gevaarlijk kon worden.
Bij AMVJ was het beste er echter ook af en konden ook wissels niet meer de lijn in het spel krijgen die de eerste helft zo opsierde. Toch bood het alles of niks opportunisme van de AFC-ers vele mooie kansen om de score een nog veel fraaier aanzien te geven. Aan het teleurgestelde “ge-Oei-en- Ach” van coach Maurice telde ik in het laatste kwartier zeker vier opendoel gelegenheden.
Maar die gingen jammelijk de pottenbak op, zodat aan de score niet meer werd getornd. Al met al een verdienstelijke zege en met de volle negen puntenbuit een prima competitiestart voor Eén. Volgende week kan de proeve van bekwaamheid opnieuw worden afgelegd wanneer er eindelijk eindelijk eindelijk een keertje in Aalsmeer aan het langste eind wordt getrokken.
Voor AFC rest de opbeurende gedachte dat zij weliswaar (immer onbegrijpelijk) nog geen punt op de lat hebben staan, maar dat dat gezien de toch niet geringe kwaliteit van dit team niet lang meer zal duren. Althans dat denkt (vele jaren geleden nog een paar seizoenen lid ,dus nu oud oud AFC-er)
Dirk
