Zandvoort is te midden van de oer-Hollands kneuterige kustplaatsenlijn en mogelijk op de vergeelde chique van Scheveningen na een voor onze polderbegrippen nog redelijk mondaine badplaats.
Met mooi weer mijd ik echter dit filevirus besmette mierennest als de P. Maar zo in het najaar kun je er streeploos naar toe rijden en als je een beetje mazzel hebt is het er ook nog licht aangenaam weer.
En dat klopte afgelopen zaterdag allemaal naadloos, toen de competitieleider van zaterdagklasse 2a Bordeauxrood voor de zoveelste keer richting het fraaie complex van de plaatselijke Zandvoortse voetbalclub dirigeerde.
Ik betrapte mij er tijdens de heenrit op zachtjes de evergreen: “We gaan naar Zandvoort aan de zee…†te zitten lispelen om daar vervolgens de eigen versieregel aan toe te hummen: “…en nemen sneaky drie puntjes mee…†Het was wishful thinking, ik geef het toe, want wie van de hondstrouwe AMVJ aanhang herinnert zich niet de zware zeperd van de knetterende uitnederlaag van vorig seizoen?
Nou kennen de potjes tussen AMVJ en Zandvoort altijd wel hoogfrequente uitslagen en dat werd het daar tussen de glooiende duinen op een met het natuurschoon zwaar detonerende kunstgrasmat ook deze middag weer. Met zes goals kon de einduitslag weliswaar nog niet tippen aan de negenklapper tussen de grote Oranje- heren en het zieltogende Hongarije van de avond ervoor; maar een gemiddelde van één doelpunt per kwartier mag er toch ook best zijn. Deze wedstrijd op tweede klasse niveau kende trouwens nog wel meer overeenkomsten met de ogenschijnlijk zo soepele Oranjeshow. AMVJ was zeker in het grootste deel van de eerste helft heer en meester, maar af en toe behoorlijk nerveus en slordig in (tekort) balbezit. Maar tussen het gerommel door vielen er ook een handvol juweeltjes van aanvallen te noteren. Daarvan werd er echter maar weer ééntje doeltreffend afgerond via een laag-bij-de-grondse, nog even van richting veranderde pegel van captain en vanmiddag excellerende Jimmy Jansen. De thuisploeg was er tot dan toe niet aan te pas gekomen tegen de niet groots maar wel veel feller acterende bezoekers. En toch stonden die laatste een minuut of tien na de openingstreffer wel weer met 2-1 achter. De eerste de beste vrije trap in de buurt van Levien Rocha stichtte zoveel verwarring dat Thomas Hansen een heldhaftige poging deed om de “truc speciaal” van zijn Hongaarse collega tegen Nederland te evenaren. Dat lukte hem van geen kanten, want zijn ongelukkige koptreffer in eigen doel stak maar schrieltjes af tegen de kwalitatief veel hoogwaardiger afronding van de Hongaarse artiest. Maar het was dus wel weer snel gelijk. Om even later bij de tweede aanval van Zandvoort verdedigend collectief opnieuw door het ijs te zakken. (2-1)
Na dit misfortuin dreigden de inmiddels luid kakelende koppies bij Eén even collectief tussen de hangende schoudertjes weg te zakken, maar een oppeppend lekkere aanval stelde spits Boer in staat om zijn ploeg een wat rustgevender rust te schenken. (2-2). Na de hervatting ging elke vergelijking met het Arenaspektakel verder mank, want de Loopveldploeg speelde, ook al door een tactische omzetting in het Keurcorps, veel minder overheersend dan in het eerste bedrijf. Het was door de goedwillende maar met weinig voetbalintelligentie doorspekte inzet van beide ploegen best oké en spannend om naar te kijken, maar van goed voetbal was nauwelijks sprake meer. Met het verstrijken van de tijd en het stijgen van het adrenalinepeil werd duidelijk dat de ploeg die het netje nog eens wist te vinden met de volle drie punten aan de haal zou gaan. Het was dat de soms aarzelend ingrijpende AMVJ defensie tot twee keer toe door een prima save van Levien Rocha werd gered anders had ik op de terugweg niet uit volle borst kunnen kwelen: “Eén ging naar Zandvoort aan de Zee en nam gelukkig drie puntjes mee….†Dat het milieu nu wel geteisterd werd door mijn ethervervuilend gebral kwam doordat 10 minuten voor tijd Jonne Seriese een luid bejubelde vrije trap ineens achter de verbouwereerde thuiskeeper bananashotte. En ook omdat het onbegrijpelijk wegzenden van Daan van der Driest defensief niet tot erger leidde; en tenslotte vermits spits René Boer op slag van het eind met een bevrijdende 2-4 zijn tweede van de dag mocht intikken. De kers op de zegetaart kwam tenslotte nadat ik mijn vlagje weer bij de dienstdoende scheids had ingeleverd: alle topploegen bleken punten te hebben gemorst zodat Bordeauxrood toch weer aardig opschuift richting kop in deze tot nu alle kanten uitschietende competitie. Maar voor het bereiken, laat staan het consolideren van een hoge plek op de ladder moet er binnen de ploeg nog wel t’een en t’ander gebeuren naar het door de gelukkige zege tegen Zandvoort toch nog mild gestemde oordeel van grens
Dirk
