Tijdens de wekelijkse processie naar de grootgrutter pingelde een bericht van Messenger mijn elektronisch telefoontoestel binnen. Het bleek er eentje te zijn van een scheidsrechter, die vanmiddag niet op de payroll stond voor de thuispot van AMVJ tegen het illustere EDO.
Op zich een merkwaardig gebeuren, want uw chroniqueur van de daden van Bordeauxrood krijgt echt niet dagelijks post te verwerken van leidsmannen in 2A zaterdag. Noch van degenen die ik noem en roem, maar ook niet van degenen die wrokkig reageren op het feit dat zij in mijn impressies niet bij naam of toenaam worden genoemd. De reden voor dat laatste is in ieder geval in en buiten het wereldje van referees genoegzaam bekend en hoeft hier geen nadere uitleg meer…..
Het onderhavige bericht gold echter iemand die ik al enige jaren geleden nogal uitbundig had geprezen om zijn scheidsrechterlijke stijl van leiding geven. Temeer daar hij bepaald niet als puber was toegetreden tot het corps in het zwart, maar pas op middelbare (45jarige!) leeftijd de smaak van het fluiten te pakken kreeg en in no time door de klassen heen was opgestoomd naar hogere regionen.
De eerste keer dat ik hem ontmoette was in de scheidsrechterskleedkamer van een club op de Veluwe. Toen nog regelmatig figurerend als “uw chroniqueur met het vlagje”, had ik hem belet gevraagd om mij op een “neutrale” plek in de sportkleding te mogen hijsen. We raakten in een boeiend gesprek “over de dingen des levens” verzeild; een causerie die zich na afloop van een door hem puik geleide pot nog geruime tijd voortzette.
Met enige regelmaat floot hij daarna meer wedstrijden van AMVJ en steeds weer was er dat mooie contact met een leuke (leids)man: Bram van den Boogaard.
Een opspelende knie leek een voortijdig einde van zijn carrière in te luiden, maar Bram is na een lange revalidatie gewoon weer aan de fluit gegaan. Nog wat voorzichtig met een jeugdpotje bij buurman RAP, maar hopelijk volgend seizoen weer in volle glorie op zijn niveau. Zijn vraag om daarna samen bij AMVJ een Spaatje te doen, leidde tot een nieuw en plezierig weerzien met deze aardige laatbloeier.
Het was even wachten daarna op de scheids van dienst voor deze middag. Zijn naam, de heer Nerlich, verried dat hij niet van Nederlandse origine was. Dat klopte, maar hij hoefde ook niet helemaal uit Oosterburenland te komen. Hij kon de weg naar het Loopveld, zij het met een ietwat bezwete rug, soepeltjes afleggen met de fiets vanuit Mokum.
Aanvankelijk in geolied Engels sprekend bleek ook zijn Duits naderhand uitstekend. Het werd voor ondergetekende dus ook nog een polyglot middagje met deze ook al weer aardige en niet meer heel erg piepe leidsman. En laat ik maar direct aangeven dat hij aanvankelijk “top” floot en in de tweede helft wat minder soeverein, maar al met al toch een dikke voldoende haalde (al zullen niet alle bordeauxrode gladiatoren dat met mij eens zijn).
Hoewel er bij AMVJ aan nog wat illusoire kansberekening werd gedaan om alsnog een periode in de wacht te slepen, ging het in de wedstrijd tegen EDO in feite om des keizers baard. Beide ploegen bevonden zich inmiddels in de veilige zones van 2A en een derde periode was eigenlijk niet aan de orde. Dat alles nodigde dus uit tot een rustig verloop met drinkpauze onder een zomers zonnetje. Maar op de een of andere manier werd het dat niet.
Soms leek het of wel of er een promotie op het spel stond, zo fel werd er bij tijd en wijle door beide ploegen gestreden. Dat leverde veel gedraaf en gedoe op maar niet erg gepolijst voetbal. De Kumar Kids kregen nog de beste mogelijkheden om op voorsprong te komen, maar ook de binnenkant van de paal bleek daar geen zin in te hebben. Rust: dubbelblank.
Na de warme thee aanvankelijk opnieuw een gloedvol tweede bedrijf, wel met mogelijkheden maar zonder al te veel echte kansen. Als snel leek het op een puntendeling uit te gaan draaien, maar toen besloot EDO coryfee en genomineerd All Star van zijn club, Daan Siegerist zijn marktwaarde nog wat op te poetsen met een bijzonder staaltje.
Op eigen helft opererend zag hij blijkbaar AMVJ goalie Maksim van Ingen nogal ver voor zijn heiligdom staan en liet vervolgens van toch gauw een metertje of zestig een pegel van een boogbal los die stuiterend en wel in het doel verdween (0-1; vanwege de buitenlandse leiding is dit kunstwerk in een vreemde taal in de kop verwoord). Het schijnt overigens dat de scorer meteen na afloop zijn contracteisen bij een nieuwe vereniging danig heeft opgeschroefd.
In de geruime tijd die na dit kunststuk nog restte, poogde de thuisploeg met vereende krachten, maar niet zo slim ballend, het tij alsnog te keren. De boys kwamen er een paar keer dicht in de buurt en bij het vallen van de vlag een keer zeer dicht, toen het EDO netje wel bolde maar die gelijkmaker door een geheven vlag aan de zijlijn en een snerpende fluit via een nogal heftig betwist buitenspel tot nul gereduceerd werd.
En daarmee kwam een mild vurig einde aan een stevige maar faire laatste pot competitievoetbal op het Loopveld dit seizoen. Reden om iedereen rondom het team maar vast te bedanken voor hun inzet; niet in de laatste plaats onze stille kracht Lucky die de materialen en kleding als een cerberus bewaakte en in prima staat hield.
En natuurlijk ook de kleine maar ragfijne schare hondstrouwe bordeauxrode zij-lijners, die een hele dikke knuffel krijgen van
Dirk
